เราเป็นคนทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่างทำอะไรก็ไม่เก่งไม่มีความกล้าพอต้องพึ่งพาคนอื่นตลอดยอมรับตรงๆว่าเราเป็นคนโง่สมองช้าทำอะไรก็ชักช้าเป็นคนชอบเก็บตัวชอบอยู่คนเดียวเข้าสังคมไม่เก่งเจอคนเยอะๆเรากดดันทำให้เรากลัวการทำงานกลัวสายตาคนที่มองมาที่ตัวเราเราไม่มีความสุขทำงานที่ไหนได้ไม่นานไม่รู้ต้องทำยังกับชีวตดีทำยังไงถึงจะทำได้แบบคนอื่นเขาเรายังเป็นภาระของครอบครัวอยู่เลยแต่ไม่มีจุดมุ่งหมายอะไรไปสมัครงานหลายที่ก็ไม่ผ่านบางทีก็คิดการที่มีเราอยู่ทำให้คนอื่นลำบากสู้ไม่มีเราจะดีกว่าตายๆไปก็ดีมันมีความคิดนี้ซ้ำอยู่ข้างไหนใจเราโตขนาดทำงานเลี้ยงตัวเองส่งเงินให้แม่ใช้เหมือนคนอื่นเขาก็ไม่ได้เป็นภาระเป็นกาฝากเป็นคนไร้ค่าหายใจทิ้งไปวันๆว่างเปล่าอัดอั้นเจ็บปวดทรมานในความรู้สึกไม่เกิดมาทำไม