ขออนุญาตเกริ่นก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กอายุ19ค่ะพึ่งเข้ามหาลัย พ่อเราพึ่งเสียไปเมื่อต้นปีนี้เองค่ะ เรารู้สึกเศร้าอยู่นานเลยค่ะ ช่วงแรกๆคือแอบร้องไห้ตลอดทำใจยากมากค่ะ เราเรียนม.ปลายอยู่กับพ่อค่ะ ส่วนแม่เราก็อยู่อีกจังหงัดนึงซึ่งไกลกันมาก พ่อกับแม่เราแยกทางกันมาหลายปีแล้วค่ะ ช่วงที่พ่อเราเสียเราอยู่ที่บ้านคนเดียวค่ะ แม่เราไม่ได้มางานเพราะว่ามันกระชั้นชิดเกืนไปจนมาไม่ทัน เราต้องอยู่ที่บ้านคนเดียวเกือบๆสองเดือนค่ะ ซึ่งเป็นปกติมากเพราะปกติเรามักจะมีโลกส่วนตัวสูงค่ะ ชอบอยู่แต่ในห้อง เรากับพ่อก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมากค่ะวันๆ เราพึ่งพาตัวเองตลอดค่ะเลยไม่ยากที่จะต้องอยู่บ้านคนเดียวนานๆ แต่พอพ่อเราจากไปเรากลับรู้สึกผิดที่เอาแต่อยู่ในห้อง อยากย้อนเวลากลับไปกอดพ่ออีกครั้ง เราภาวนาให้พ่อมาหา ภาวนาให้พ่อพาเราไปด้วย พ่อเราเขาชอบบอกกับทุกคนว่าเราเก่ง เราอยู่คนเดียวได้ ซึ่งมันเป็นเรื่องจริงค่ะแต่เราเก่งเราอยู่คนเดียวได้ตั้งแต่เด็กๆ แต่นี่มันไม่ใช่เลยเรารู้สึกอยู่ไม่ได้ที่ไม่มีพ่อ ถึงจะไม่ค่อยได้คลุกคลีกันแต่อย่างน้อยเรายังมีกินข้าวด้วยกันบ้างนานๆครั้ง เราได้เห็นพ่อยังมีชีวิต มีความสุขในทุกๆวันก็พอ พอขึ้นมหาลัยเราก็ย้ายกลับมาหาแม่ แรกๆก็ดีใจค่ะเพราะไม่ได้เจอกันหลายเดือนมากแล้ว อย่างน้อยคิดถึงพ่อก็ยังมีแม่อยู่ด้วย ขอบอกเลยนะคะเราเป็นคนที่แทบไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นเลย จนมาวันที่พ่อเราเสีย เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีเลยที่เราร้องไห้ให้คนอื่นเห็น และเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่แม่ได้ยินเราร้องไห้ หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยร้องให้ใครเห็นอีกเลยค่ะนอกจากแฟน เรามักจะแอบร้องไห้คนเดียวตลอด ในหัวคือคิดตลอดว่าถ้าเราตายไปเราจะได้เจอพ่อมั้ย ทำไมพ่อใจร้ายจังทิ้งเราไว้แบบนี้ ช่วงขึ้นมหาลัยใหม่ๆเราก็โอเคค่ะ เรียนไปเรื่อยๆแต่คณะที่เราเข้านั้นไม่ตรงกับที่เราอยากเรียน ทีแรกเราก็ทนๆเรียนไป แต่เมื่อเรียนไปเรื่อยๆเรารู้สึกเครียดมาก ไม่โอเคกับเสียงรอบข้าง เราเป็นคนที่ไม่ชอบเสียงรอบข้างอยู่แล้ว พอมาเรียนออนไลน์อยู่บ้านมันก็มีเสียงป้าข้างบ้านทำเสียงดังตลอด พอได้ยินเสียงพวกนี้ยิ่งทำให้เราปวดหัว ขอบอกเลยค่ะว่าเราปวดหัวทุกวันทั้งวัน ตลอด2-3เดือนที่เรียนออนไลน์ ปวดหัวเพราะเครียดด้วย เสียงรอบข้างด้วย จนเราไม่ไหวแล้วเราเลยคิดว่าจะซิ่วไปสอบใหม่ปีหน้า เราเลยบอกแม่บอกครอบครัว ทีแรกทุกคนก็ไม่ค่อยโอเค เขาเอาแต่พูดว่าทำไมไม่ทนๆเรียนไป จบมาก็ทำงานไม่ตรงสายอยู่ดี แต่สุดท้ายทุกคนก็ยอมให้ซิ่วค่ะ พอซิ่วแล้วเราก็กลับไปอยู่บ้านกับแม่ค่ะ(ปกติเรียนออนไลน์ที่บ้านในเมืองกับน้าค่ะ)ใช้ชีวิตอยู่บ้านเฉยๆช่วยแม่ทำงานบ้าน เราก็เริ่มสังเกตตัวเอง เราแทบไม่ปวดหัวเลยค่ะ แต่มีเครียดบ้างบางครั้งแต่ไม่บ่อยเท่าตอนที่ยังเรียนอยู่ การที่เรากลับมาอยู่กับแม่ที่บ้านมันก็ดีค่ะ แม่ได้มีเพื่อนอยู่ เรามีทะเลาะกับแม่บ้างค่ะ บางครั้งแม่ก็ไม่เข้าใจเรา เราภาวนาตลอดค่ะว่าอยากมีเงินเยอะๆ อยากออกไปใช้ชีวิตคนเดียว อยากไปเที่ยวคนเดียว ภาวนาให้ถูกรางวัลที่1ตลอดเลยค่ะ5555 เราเหนื่อยกับชีวิตมากๆเลย เรารู้สึกไม่อยากเจอคน ไม่อยากออกจากบ้าน อยากใช้ชีวิตคนเดียว อยากอยู่เงียบๆ เราอยากไปอยู่กับพ่อ บางคนบอกว่าโลกหลังความตายไม่มีจริง มันมีแต่ความมืด เราก็คิดนะคะว่าคงไม่เป็นไรหรอกมันคงกีกว่าชีวิตตอนนี้ เราก็คิดถึงแม่นะคะ ว่าแม่จะอยู่ยังไงแม่จะอยู่ได้มั้ยแต่เราเห็นแก่ตัวเกินไปค่ะ เพราะยังอยากที่จะหายไปอยู่ เรารู้สึกเหนื่อย ท้อ เศร้า ทุกข์ เรานึกถึงพ่อทีไรเรามักจะน้ำตาซึมไใ่ก็ร้องไห้ เรามีเรื่องทุกข์ใจเยอะมากค่ะ แต่มีแค่ส่วนน้อยที่เราจะบอกแฟน เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์เราเก็บเอาไว้คนเดียวค่ะ แม้แต่แม่เรายังไม่รู้เลยว่าเราทั้งเครียด ทุกข์ ไม่มีความสุขเลย เราเคยคิดไว้นะคะว่าถ้าเราถูกรางวัลที่1 เราจะเอาไปเปิดร้านเพื่อเพิ่มเม็ดเงินให้ได้มากที่สุด เราจะเอาเงินส่วนหนึ่งให้แม่ไว้ใช้ และเงินอีกส่งนึงที่เราจะพอไว้ใช้ชีวิตได้ตลอดชีวิต ร้านเราจะยกให้แม่ ส่วนตัวเราเราจะไปหาปลูกบ้านที่ไกลๆคนหน่อย บ้านที่มีธรรมชาติโอบล้อมรอบด้าน เราจะทำบุญใส่บาตรให้พ่อเราทุกๆเช้า เราอยากใช้ชีวิตแบบนี้มากๆเลยค่ะ นอกจากตายแล้วนี่คงเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่เราอยากทำถ้าหากยังมีชีวิตอยู่และโชคยังเข้าข้าง ถ้าเราทำงานหาเช้ากินค่ำไปเรื่อยๆคงจะยากที่จะได้ใช้ชีวิตแบบนั้น เรายากได้วิธีฮีลตัวเองหน่อยค่ะ เพราะตอนนี้เราไม่อยากทำอะไรเลย อยากอยู่นิ่งๆเงียบๆคนเดียว หมดความหวัง นอนก็ไม่ค่อยหลับ เศร้าอยู่ตลอด อยากหาวิธีให้ตัวเองกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ต่อหน้าแม่เรายังมียิ้มมีหัวเราะบ้าง ทั้งๆที่ในใจเราคือไม่ไหวแล้ว  ขอบคุณที่ทุกคนอ่านจนจบนะคะ ขอทุกคนมีความสุขในทุกๆวันนะคะ ขออภัยที่พิมพ์วกไปวนมานะคะ