สวัสดีค่ะ พอดีว่าเรามีเรื่องอยากจะถามว่าสิ่งที่เราเป็นมันคืออะไร มันเป้นอาการที่เราเองก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไงกับมันดี
ฐานะทางบ้านเราถึงจะไม่ได้ร่ำรวยแต่ก็ไม่ได้ลำบากขนาดที่ต้องกัดก้อนเกลือกิน การใช้ชีวิตก็เรียกได้ว่าธรรมดามากๆ สมาชิกในครอบครัวที่อ่ด้วยกันตอนนี้มี เรา พี่สาว พี่ชายอีก2คน แม่ และอา(พ่อกับแม่เราหย่ากันแล้ว) แม่เราพยายามทุกอย่างเพื่อให้เรากับพี่อีก3คนมีชีวิตที่ดี ตอนนี้พี่ชายคนโตทำงานแล้ว ทำให้เหลือสมาชิกในบ้านแค่5คน พี่ชายคนที่2เรียนมหาลัยแล้วและก็เริ่มมีโลกส่วนตัวที่สูงมากขึ้น และพี่สาวที่ตอนนี้ก็ดูจะหยาบคายขึ้นอีกนิดหน่อยแต่ก็ยังสนิทกับแม่มากกว่าเรา
อาการของเรามันน่าจะเริ่มตั้งแต่ขึ้นม.ต้น นั่นคือรังเกียจการสัมผัสจากแม่ และนิสัยเสียอีกมากมายที่แก้ไม่หาย เราพยายามที่จะกลับไปสนิทกับแม่เหมือนตอนที่อยู่ประถม แต่ก็ยังรู้สึกรังเกียจอยู่ และอาการนี้ก็ไม่ได้เป็นแค่กับแม่แต่เป็นกับคนรอบตัวด้วย เช่น คนแปลกหน้า คนที่เกียด หรือแม้แต่คนที่เรามีปัญหาด้วย
เรามักจะมองว่าสัมผัสจากพวกเขาเหล่านั้นมันเหมือนกับหนอนแมลงที่เรากลัวจนอยากจะหนีไปให้ไกล บางครั้งเราก็พยายามหนีการสัมผัสจากแม่จนเผลอใช้คำพูดและน้ำเสียงที่รุนแรงหรือไปทำร้ายร่างกายแม่เข้า นิสัยที่ชอบใช้น้ำเสียงที่ไม่เหมาะสมเราก็พยายามแก้โดยการหาคลิปจากยูทูบมาดู ศึกษาและเปลี่ยนแปลง แต่ก็ไม่หายจนมันสร้างปัญหาใหม่ให้เรา เราใช้คำพูดที่ไม่ดีกันอาและใช้น้ำเสียงกระแทกจนทำให้อาไม่พอใจ แล้วเราก็รังเกียจอาไปอีกคน เรามานั่งคิดถึงสิ่งที่เราทำลงไปและเราก็รู้ถึงความผิดที่ทำลงไป(การขอโทษไม่ได้ช่วยอะไรเลยจริงๆ) จนมันทำให้เรารู้สึกอยากตายให้รู้แล้วรู้รอดไปแต่ก็ทำไม่ลงเพราะยังมีแม่ที่เรายังไม่ได้ทดแทนบุญคุณถึงแม้ว่าแม่จะไม่ได้เลี้ยงเรามาตั้งแต่แรกแต่แรกก็ตาม รวมถึงบุญคุณค่าข้าวค่าเลี้ยงดูของอา
เราอยากออกไปจากบ้านหลังนี้แล้ว เราไม่อยากอยู่แล้ว เรารู้สึกรังเกียจ เราอยากตาย แต่เราก็อยากรู้ว่าความรู้สึกรังเกียจที่รุนแรงนี้มาจากอะไร แต่เราจะทำอะไรได้ล่ะก็เราเป็นแค่เด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เราแค่อยากรู้ว่าเราเป็นอะไรกันแน่ แต่จะไปหาหมอก็ไม่ได้เพราะถ้าขอให้แม่พาไปแม่ก็คงพุดว่า “ไปหาหมอก็เสียเงินเปล่าๆ เก็บเงินไว้ซื้อขนมให้หนูกินดีกว่าเนอะ” จากนั้นเราก็จะทำอะไรไม่ได้และความสงสัยก็หายไปเอง
แล้วมันก็จะวนลูปไปแบบนี้ เราเป็นอะไร ขอให้แม่พาไปหาหมอ แม่ก็บอกให้เก็บเงอนไว้ แล้วมันก็ผ่านไป ถ้าเราไม่เกิดอุบัติเหตุเจ็บหนักก็คงไม่ได้เข้ารพ. เราอาจจะเล่าดูงงๆ วนไปวนมาก็ขอโทษด้วยนะคะ เราแค่อยากมาระบายและถามเผื่อว่าจะมีใครเป็นแบบเราหรืออาจรู้ว่าเราเป็นอะไรกันแน่ เราแค่อยากระบายให้ใครสักคนฟังแล้วก็ตายไปแบบเงียบๆ ไม่ต้องมีใครมาสนใจ
เราเป็นอะไรกันแน่?
ฐานะทางบ้านเราถึงจะไม่ได้ร่ำรวยแต่ก็ไม่ได้ลำบากขนาดที่ต้องกัดก้อนเกลือกิน การใช้ชีวิตก็เรียกได้ว่าธรรมดามากๆ สมาชิกในครอบครัวที่อ่ด้วยกันตอนนี้มี เรา พี่สาว พี่ชายอีก2คน แม่ และอา(พ่อกับแม่เราหย่ากันแล้ว) แม่เราพยายามทุกอย่างเพื่อให้เรากับพี่อีก3คนมีชีวิตที่ดี ตอนนี้พี่ชายคนโตทำงานแล้ว ทำให้เหลือสมาชิกในบ้านแค่5คน พี่ชายคนที่2เรียนมหาลัยแล้วและก็เริ่มมีโลกส่วนตัวที่สูงมากขึ้น และพี่สาวที่ตอนนี้ก็ดูจะหยาบคายขึ้นอีกนิดหน่อยแต่ก็ยังสนิทกับแม่มากกว่าเรา
อาการของเรามันน่าจะเริ่มตั้งแต่ขึ้นม.ต้น นั่นคือรังเกียจการสัมผัสจากแม่ และนิสัยเสียอีกมากมายที่แก้ไม่หาย เราพยายามที่จะกลับไปสนิทกับแม่เหมือนตอนที่อยู่ประถม แต่ก็ยังรู้สึกรังเกียจอยู่ และอาการนี้ก็ไม่ได้เป็นแค่กับแม่แต่เป็นกับคนรอบตัวด้วย เช่น คนแปลกหน้า คนที่เกียด หรือแม้แต่คนที่เรามีปัญหาด้วย
เรามักจะมองว่าสัมผัสจากพวกเขาเหล่านั้นมันเหมือนกับหนอนแมลงที่เรากลัวจนอยากจะหนีไปให้ไกล บางครั้งเราก็พยายามหนีการสัมผัสจากแม่จนเผลอใช้คำพูดและน้ำเสียงที่รุนแรงหรือไปทำร้ายร่างกายแม่เข้า นิสัยที่ชอบใช้น้ำเสียงที่ไม่เหมาะสมเราก็พยายามแก้โดยการหาคลิปจากยูทูบมาดู ศึกษาและเปลี่ยนแปลง แต่ก็ไม่หายจนมันสร้างปัญหาใหม่ให้เรา เราใช้คำพูดที่ไม่ดีกันอาและใช้น้ำเสียงกระแทกจนทำให้อาไม่พอใจ แล้วเราก็รังเกียจอาไปอีกคน เรามานั่งคิดถึงสิ่งที่เราทำลงไปและเราก็รู้ถึงความผิดที่ทำลงไป(การขอโทษไม่ได้ช่วยอะไรเลยจริงๆ) จนมันทำให้เรารู้สึกอยากตายให้รู้แล้วรู้รอดไปแต่ก็ทำไม่ลงเพราะยังมีแม่ที่เรายังไม่ได้ทดแทนบุญคุณถึงแม้ว่าแม่จะไม่ได้เลี้ยงเรามาตั้งแต่แรกแต่แรกก็ตาม รวมถึงบุญคุณค่าข้าวค่าเลี้ยงดูของอา
เราอยากออกไปจากบ้านหลังนี้แล้ว เราไม่อยากอยู่แล้ว เรารู้สึกรังเกียจ เราอยากตาย แต่เราก็อยากรู้ว่าความรู้สึกรังเกียจที่รุนแรงนี้มาจากอะไร แต่เราจะทำอะไรได้ล่ะก็เราเป็นแค่เด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เราแค่อยากรู้ว่าเราเป็นอะไรกันแน่ แต่จะไปหาหมอก็ไม่ได้เพราะถ้าขอให้แม่พาไปแม่ก็คงพุดว่า “ไปหาหมอก็เสียเงินเปล่าๆ เก็บเงินไว้ซื้อขนมให้หนูกินดีกว่าเนอะ” จากนั้นเราก็จะทำอะไรไม่ได้และความสงสัยก็หายไปเอง
แล้วมันก็จะวนลูปไปแบบนี้ เราเป็นอะไร ขอให้แม่พาไปหาหมอ แม่ก็บอกให้เก็บเงอนไว้ แล้วมันก็ผ่านไป ถ้าเราไม่เกิดอุบัติเหตุเจ็บหนักก็คงไม่ได้เข้ารพ. เราอาจจะเล่าดูงงๆ วนไปวนมาก็ขอโทษด้วยนะคะ เราแค่อยากมาระบายและถามเผื่อว่าจะมีใครเป็นแบบเราหรืออาจรู้ว่าเราเป็นอะไรกันแน่ เราแค่อยากระบายให้ใครสักคนฟังแล้วก็ตายไปแบบเงียบๆ ไม่ต้องมีใครมาสนใจ