เรายอมรับตามตรงว่าเป็นคนที่แอบอิจฉาชีวิตคนอื่นมาตั้งแต่เด็ก พอดีว่าเราค่อนข้างขาดความอบอุ่นน่ะค่ะ ถูกเลี้ยงแบบปล่อยปละละเลย พ่อแม่แยกทาง ส่วนใหญ่อยู่แต่กับครอบครัวคนอื่น เคยเก็บกดตอนช่วงวัย 11+ เป็นคนไม่สวยเคยโดนบูลลี่ (อีกสาเหตุของการเก็บกด) เข้าสังคมไม่ค่อยได้ มีปัญหาด้านการสื่อสารการพูด แต่ว่าการเรียนเราค่อนข้างดีเลยทำให้เป็นจุดสนใจบ้าง ตอนนี้เราอายุเข้าเลข 2 แล้ว เรายังไม่สามารถสลัดปมในอดีตได้หมด แต่มันไม่เจ็บหนักเท่าเมื่อก่อน แต่ยังมีอิทธิพลกับเราอยู่ อ้อ ที่บ้านเราก็ค่อนข้างจนด้วยค่ะ สิ่งที่รู้สึกว่าเป็นปัญหาหนักมากตอนนี้คือ เรารู้สึกอิจฉาชีวิตคนอื่นมาก ๆ ที่มีครอบครัว มีคนในครอบครัวเข้าใจ แล้วก็มีความสามารถในการใช้ชีวิต มีรูปร่างหน้าตาดี มีเงินแบบไม่ต้องคิดมากเหมือนเรา เราจะทำยังไงให้ตัวเองเลิกอิจฉาชีวิตคนอื่นได้บ้างคะ แล้วเราก็ self-esteem ต่ำมาก ๆ อาการเราคือเดินผ่านคนสวย หน้าตาดีตาม beauty standard แล้วรู้สึกแย่กับตัวเองมาก ๆ ไปทำพาร์ทไทม์เห็นพ่อแม่ลูกมากินข้าวด้วยกันน่ารักมาก ๆ รู้สึกอิจฉาเบา ๆ แต่ก็ยินดีกับเค้า อิจฉาแบบที่เราไม่เคยได้รับน่ะค่ะ หรือเห็นเพื่อนที่ครอบครัวซัพพอร์ตการเรียน+ค่าใช้จ่ายก็รู้สึกอิจฉาค่ะ เราจะแก้ยังไงได้บ้างคะ เดินไปเจอใครก็รู้สึกแย่กับตัวเอง