เช้าวันนี้ไอเย็นแผ่กระจายไปทั่ว อากาศหนาวเริ่มมาเยือนแล้วสินะ
เมื่อเยี่ยมหน้าออกไปที่หน้าต่างพบสายหมอกและแสงสีส้มของตะวันยามเช้าเริ่มทาบทาท้องฟ้า เสียงไก่ขันนาฬิกาปลุกที่ทำงานตรงต่อเวลาไม่มีผิดเพี้ยนสักวัน ดังแว่วมาจากที่ไกล ๆ

อากาศเย็นแบบนี้อาหารวัยเด็กที่นึกถึงคงหนีไม่พ้นมันเผาร้อน ๆ ที่รสชาติจะอร่อยยิ่งขึ้นเมื่อเรากินในยามที่อากาศหนาวเหน็บ

มันเทศที่ฉันเคยกินตอนเด็ก มีเปลือกสีม่วงเนื้อในสีเหลือง ไม่แน่ใจว่าคือพันธุ์อะไร แต่ที่แน่ ๆ คือ หัวใหญ่มาก อาม่ามักจะเอาหัวมันซุกเข้าไปในเตาถ่านที่ถูกติดไฟไว้เพื่อใช้ต้มน้ำร้อน ซุกไว้อย่างนั้นจนถ่านกลายเป็นขี้เถ้า
ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันเผาของอาม่าจึงไม่ไหม้ไปกับเปลวไฟ เพราะทุกครั้งที่ฉันลองทำ จะได้มันเผาสีดำราวกับถ่าน ไม่เคยกินได้สักครั้ง
มันเผาร้อน ๆ ถูกคีบออกมาจากกองขี้เถ้าเพียงแค่เคาะเบา ๆ เอาขี้เถ้าออก บิแยกหัวมันเผาออกเป็นสองส่วน มองเห็นเนื้อสีเหลืองชุ่มฉ่ำ ควันขาว กรุ่นไอร้อนโชยออกมา ช่างแตกต่างกับไอความเย็นรอบตัวเพราะความแตกต่างนี้สินะ จึงทำให้การกินมันเผาในวันที่อากาศเย็น จึงอร่อยเหลือเกิน สร้างความอบอุ่นให้กับร่างกาย ได้เป็นอย่างดี

ปัจจุบันมันหัวใหญเนื้อชุ่มฉ่ำแบบนั้น ค่อนข้างหายาก เลยต้องเปลี่ยนไปกินมันหวานญี่ปุ่นแทน ซึ่งฉันคิดว่าพอจะทดแทนกันได้แต่มันเทศหัวใหญ่ หมกในกองขี้เถ้าของอาม่าก็ยังเป็นสิ่งที่อร่อยที่สุดในใจฉันเสมอ