เล่าเรื่องอาหาร เมื่อฉันไม่กินเนื้อสัตว์



สาเหตุที่ไม่กินไม่ได้มีอะไรซับซ้อนเลย นอกจากไม่อยากกิน เมื่ออายุมากขึ้น อวัยวะภายในร่างกายคงจะเหนื่อยล้าไปตามกาลเวลา ประสิทธิภาพของระบบย่อยอาหารของฉันคงเป็นอย่างแรกที่ส่งเสียงเตือน วันใดที่กินเนื้อสัตว์มาก ๆ ไม่ว่าจะเนื้อหมู เนื้อวัว เนื้อไก่ กุ้ง หอย ปู ปลา หรือเนื้ออะไรก็ตาม กระเพาะอาหารของฉันจะร้องอุทธรณ์ด้วยการขี้เกียจทำงานไปเสียเฉย ๆ อาการอาหารไม่ย่อยจึงถามหา 

        ฉันจึงปรับตัวโดยการกินผักผลไม้มากขึ้น กินเนื้อสัตว์น้อยลง ช่วยได้เยอะเลย ร่างกายบอกว่าสบายท้อง เมื่อเวลาผ่านไปนานขึ้น กลับกลายเป็นว่าฉันมีความสุขที่ได้กินผักมากกว่าเนื้อสัตว์ เมื่อก่อนถ้าได้กลิ่นหมูทอด ไก่ทอด หรือกุ้งเผาหอม ๆ ท้องจะร้องน้ำลายสอด้วยความอยากกิน แต่เดี๋ยวนี้กลิ่นหอม ๆ พวกนี้ไม่มีผลต่อความอยากอาหารของฉันเลย ในทางกลับกัน ผักผลไม้สด ๆ ชุ่มฉ่ำ เรียกความอยากอาหารได้มากกว่า

          อีกอย่างที่น่าอัศจรรย์ โรคโฮโปไทรอยด์ อันเป็นโรคประจำตัวของฉันที่สนิทสนมกันมาตั้งแต่วัยรุ่น หลังจากที่ฉันไม่กินเนื้อสัตว์ประมาณ 1 ปี ผลตรวจฮอร์โมนกลับมาเป็นปกติจนคุณหมอดีใจ (อาการดีใจของคุณหมอประจำตัวของฉัน น่าจะมากกว่าตัวคนไข้เองเสียอีก) ฉันไม่ต้องกินฮอร์โมนไทรอยด์เสริมอีกต่อไป แต่ขอบอกว่าอันนี้เป็นข้อสันนิษฐานของฉันเอง ไม่มีเอกสารทางการแพทย์ใด ๆ ยืนยัน อาจเป็นความบังเอิญก็ได้

        ส่วนเรื่องขาดสารอาหารนั้น ไม่ต้องเป็นห่วง ผักและผลไม้มีสารอาหารครบถ้วนเช่นเดียวกับเนื้อสัตว์ เพียงแค่รู้จักที่จะเลือกกิน มีเพียง วิตามิน B12 ที่ฉันต้องเสริม ซึ่งปัจจุบันมีอาหารมากมายที่มีการใส่วิตามินตัวนี้ให้เลือกกิน

      ที่เล่ามาทั้งหมดไม่ได้ชักจูงใครให้ทำตามเพราะอาหารการกิน คือความชอบส่วนบุคคล ไม่มีใครที่เหมือนกัน กินอะไรแล้วเรามีความสุข สุขภาพดี นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุด…
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่