สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าเราอายุ17ปีนะคะ
เข้าเรื่องเลยคือเราอิจฉาเพื่อนที่ได้ไปเที่ยว เราไม่เคยออกจากบ้านเลยค่ะ เราได้เที่ยวกับครอบครัวล่าสุดคือตอนอายุ11 แล้วก็ไม่ได้เที่ยวอีกเลย เราตั้งใจเรียนมาก วันๆเสาร์อาทิตย์อยู่แต่มนห้องนอน เก็บตัว เพราะพ่อแม่ไม่ปล่อย คือเราเป็นลูกคนเดียวค่ะ พ่อแม่เลยค่อนข้างห่วง เราเคยบอกพ่อแม่ไว้นานมากแล้วว่าอยากไปเที่ยวทะเลสักครั้ง บอกตรงๆคือเราอยากปลดปล่อยค่ะเราอยากไปเจออะไรนอกบริเวณ อยากออกไปเที่ยวเหมือนคนอื่น พ่อแม่ก็สัญญาค่ะว่าจะพาไปแต่ไม่บอกว่าตอนไหน พอเห็นเราร้องไห้เพราะเหนื่อยเพราะอยากไปเที่ยวพวกเขาก็ให้ความหวังเราตลอด บอกว่าจะพาไปก่อนเปิดเทอมสุดท้ายก็ไม่ได้พาไป ฐานะทางบ้านมีกินมีใช้นะคะ มันอาจจะอ่านดูเกินจริงแต่ทุกครั้งที่เราเห็นคนไปเที่ยวเราร้องไห้ตลอดเลยค่ะ คนั้งนึงเคยตัดสินใจงดเล่นโซเชี่ยลไปแต่ก็หงอยกว่าเดิม ที่บ้านเราไม่มีเพื่อนเลยค่ะ เราอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมทุกวันๆ แค่ห้างใกล้บ้านแม่ยังไม่ปล่อยเราไปคนเดียวเลยค่ะ เรารู้สึกอึดอัดและเหนื่อยมากจริงๆ เราไม่ได้อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวเลย แต่เขาให้ความหวังเรามาตลอด เราเสียความรู้สึก เราก็แค่เด็กวัยรุ่นคนนึงอ่ะค่ะที่อยากใช้ชีวิตแบบสนุกๆบ้างแต่ก็ไม่เลย55 เรากดดันตัวเองในการเรียนด้วยมั้งคะ เราเลยอยากไปทำอะไรตามใจตัวเองดู แค่วันเดียวก็ยังดี แต่นี้ไม่เลยค่ะ จะมีคนเข้าใจเรามั้ยไม่รู้นะ แต่เรารู้สึกแย่ทุกๆวัน เราควรทำยังไงดีคะ เรื่องไปเที่ยวกับเพื่อนตัดไปได้เลยค่ะ ปีละครั้งมั้งคะที่แม่จะอนุญาต😂😭😭😭 เราเหนื่อยมากจริงๆค่ะทุกคน มันอยู่ถึงจุดที่ต้องแอบมานั่งร้องไก้คนเดียวทุกวันๆเลย
ปล.ถ้าพิมพ์ผิดประการใดขอโทษด้วยนะคะพิมพ์ไปก็ร้องไป เหมือนได้ระบายเล็กๆน้อยๆในใจ
อิจฉาเพื่อนที่ได้ไปเที่ยว
เข้าเรื่องเลยคือเราอิจฉาเพื่อนที่ได้ไปเที่ยว เราไม่เคยออกจากบ้านเลยค่ะ เราได้เที่ยวกับครอบครัวล่าสุดคือตอนอายุ11 แล้วก็ไม่ได้เที่ยวอีกเลย เราตั้งใจเรียนมาก วันๆเสาร์อาทิตย์อยู่แต่มนห้องนอน เก็บตัว เพราะพ่อแม่ไม่ปล่อย คือเราเป็นลูกคนเดียวค่ะ พ่อแม่เลยค่อนข้างห่วง เราเคยบอกพ่อแม่ไว้นานมากแล้วว่าอยากไปเที่ยวทะเลสักครั้ง บอกตรงๆคือเราอยากปลดปล่อยค่ะเราอยากไปเจออะไรนอกบริเวณ อยากออกไปเที่ยวเหมือนคนอื่น พ่อแม่ก็สัญญาค่ะว่าจะพาไปแต่ไม่บอกว่าตอนไหน พอเห็นเราร้องไห้เพราะเหนื่อยเพราะอยากไปเที่ยวพวกเขาก็ให้ความหวังเราตลอด บอกว่าจะพาไปก่อนเปิดเทอมสุดท้ายก็ไม่ได้พาไป ฐานะทางบ้านมีกินมีใช้นะคะ มันอาจจะอ่านดูเกินจริงแต่ทุกครั้งที่เราเห็นคนไปเที่ยวเราร้องไห้ตลอดเลยค่ะ คนั้งนึงเคยตัดสินใจงดเล่นโซเชี่ยลไปแต่ก็หงอยกว่าเดิม ที่บ้านเราไม่มีเพื่อนเลยค่ะ เราอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมทุกวันๆ แค่ห้างใกล้บ้านแม่ยังไม่ปล่อยเราไปคนเดียวเลยค่ะ เรารู้สึกอึดอัดและเหนื่อยมากจริงๆ เราไม่ได้อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวเลย แต่เขาให้ความหวังเรามาตลอด เราเสียความรู้สึก เราก็แค่เด็กวัยรุ่นคนนึงอ่ะค่ะที่อยากใช้ชีวิตแบบสนุกๆบ้างแต่ก็ไม่เลย55 เรากดดันตัวเองในการเรียนด้วยมั้งคะ เราเลยอยากไปทำอะไรตามใจตัวเองดู แค่วันเดียวก็ยังดี แต่นี้ไม่เลยค่ะ จะมีคนเข้าใจเรามั้ยไม่รู้นะ แต่เรารู้สึกแย่ทุกๆวัน เราควรทำยังไงดีคะ เรื่องไปเที่ยวกับเพื่อนตัดไปได้เลยค่ะ ปีละครั้งมั้งคะที่แม่จะอนุญาต😂😭😭😭 เราเหนื่อยมากจริงๆค่ะทุกคน มันอยู่ถึงจุดที่ต้องแอบมานั่งร้องไก้คนเดียวทุกวันๆเลย
ปล.ถ้าพิมพ์ผิดประการใดขอโทษด้วยนะคะพิมพ์ไปก็ร้องไป เหมือนได้ระบายเล็กๆน้อยๆในใจ