สวัสดีค่ะ พอดีอยากถามคนที่เคยผ่านประสบการณ์หรือมีวิธีแนะนำดีๆให้กับเราค่ะ
พอดีเราเป็นซึมเศร้า ชนิดขั้นรุนแรง ไปตามนัดหมอทุก7วันค่ะ ยาที่ได้มาเป็นยา กล่อมประสาทคลายเครียดและยานอนหลับ แต่มันยากตรงที่กินยาและปรับยาแรงขึ้นแต่ก็ยังนอนไม่หลับ มีภาวะเครียดตลอดเวลา
ช่วงแรกเราพยายามกินยาฆ่าหญ้าฆ่าตัวตายค่ะ แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนนั้นเราอยู่หอพักคนเดียว
เครียด ร้องไห้ ไม่มีเพื่อนเลย ใช่ค่ะเราไม่มีเพื่อนเลย
ไม่ใช่ไม่มีใครคบนะคะ แต่ว่าเราเป็นคนที่ฝังใจมากเดี่ยวกับการที่โดนเพื่อนหักหลัง หลายๆเรื่อง เราเป็นคนค่อนข้างจริงใจกับคนอื่นมาก แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเจออะไรแบบนี้กลับมา จนเป็นปม
เราใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอดค่ะ ทีแรกเรายังเรียนแต่เนื่องสถานการณ์ โควิด-19 ปิดเทอมยาว เราก็ทำงานไป จนมาช่วงเจอปัญหารุมเร้า ตัดสินใจกลับไปหาหมอจิตเวชรักษาจริงจัง ตอนนี้เลือกดร่อปเรียน และลางานเพื่อรักษาตัวเองค่ะ ปัจจัยของการดร่อปมาจากสภาพจิตใจเราที่ย่ำแย่ขั้นสุดจนไม่สามารถทำอะไรต่อไปได้เลย เรากลายเป็นคนที่กลัว สังคม กลัวโซเชียล ผู้คน
หรือแม้กระทั่งการมีเพื่อนดีๆไว้คุยหรือรับฟังสักคน
ครั้งแรกที่กินยาเพื่อฆ่าตัวตาย ทั้งยาฆ่าหญ้า+แก้แพ้จำนวนมาก แต่กลับไม่เป็นอะไร ใช้ชีวิตแต่ในห้อง
ไม่กินอะไรเลย รวมถึงการไม่หลับไม่นอน ใช่ค่ะ
เราไม่ได้นอนเลยช่วงแรกเวลา7วันฟังแล้วดูเว่อร์แต่บอกเลยค่ะว่ามันเป็นได้ ช่วงนั้นสภาพจิตใจตกต่ำมาก
เขียนจดหมายลาตาย คิดจะผูกคอตายอีกครั้ง
จนกระทั้งเจ้าของหอพักสังเกตอาการเรา และโทรบอกผู้ปกครองเราค่ะ พ่อเราตัดสินใจให้เรากลับมาอยู่บ้าน
อยู่ในสายตาคนโตให้มากขึ้น แต่ด้วยสภาพจิตใจที่ย่ำแย่ของเรากลับมาอยู่บ้านเราคิดว่ามันจะค่อยๆดีขึ้น
แต่ก็ไม่ จริงค่ะ เข้าใจก็วันนี้คำว่า บ้านไม่ใชเซฟโซนทุกอย่าง. เรามีสภาวะเก็บตัว นอนไม่หลับ ไม่กิน เครียด หูแว่วคล้ายคนประสาทหลอน กลัวระแวงผู้คนไปหมด บอกก่อนนะคะว่าเราเป็นซึมเศร้าเพราะสังคมสภาพแวดล้อมล้วนๆไม่เคยยุ่งสารเสพติดใดๆค่ะ
จนกระทั่งกลับมาบ้าน ในคืนนึงที่ความเครียดกลับมาอีกครั้ง คนอื่นนอนหลับหมดเรากลับเดินไปเดินมา พะวง และตัดสินใจหยิบยาที่มีในบ้าน มากิน เพราะไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีก จำได้ว่าพารา70กว่าเม็ด แก้แพ้30กว่าเม็ด #สังเกตจากแผงที่เต็มๆนะคะ รวมถึงยาภายในอื่นๆอีกเยอะมาก จากนั้นสักพักเราเริ่มมึนหัว
และกลับมาที่ห้องค่ะ เราไม่ได้บอกใคร นอนเวียนหัวจนเช้า มีอาการอ้วกไม่มีอะไรออก น้ำลายเยอะมาก จนย่ามาเจอโทรหาให้พ่อไปส่งโรงบาล ณ ตอนนั้นถึงโรงบาล หมอไม่ได้ใส่สายยางล้างท้องให้นะคะ แต่แทงสายน้ำเกลือเยอะมาก 3-4สาย ให้ยานอนหลับทั้งวัน
งดน้ำ-อาหาร เราตื่นมาอีกทีเบลอมากๆ จำเวลาสลับไปหมด ไม่พูดคุยกะใคร ยังคงมีความเครียด จนมีหมอจิตเวชเข้ามาพูดคุย เราตอบไปได้2-3ข้อเราก็เงียบ
ความรู้สึกมันไม่อยากคุยอยากพูดกับใคร จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก จนนอนน้ำตาไหล หมอก็มาฉีดยานอนหลับให้วันนึงหลายครั้งค่ะ จนรู้สึกว่าตัวเองได้นอนพักผ่อนเต็มที่ แล้วมีความรู้สึกว่า ตอนที่อยู่โรงพยาบาลไม่มีใครรู้จักเรา เราได้นอนเพราะยาที่ฉีด เรากลับรู้สึกว่าเราปลอดภัยมากๆ ต้องบอกเลยนะคะ
เราไม่เล่นโซเชียลเลย ปิดเฟส ปิดเน็ต ไม่จับโทรศัพท์
ไม่ได้พูดคุยกะใคร นอนโรงบาลประมาณ3-4วัน
ค่าตับต่ำมากค่ะ เหมือนจะพังจากที่กินยาเกินขนาดไป
จนเวลาผ่านมาตอนนี้กลายเป็นคนจะอ้วกทุกครั้งที่เห็นยา และภาพความรู้สึกก็กลับมาทุกๆอย่าง จนกลับมาบ้าน เราก็ยังเหมือนเดิม เก็บตัว นอนไม่ค่อยหลับ
กินยายาขึ้น ไม่พูดคุยกะใคร ร้องไห้บ่อย ฝันร้ายเรื่องที่คาอยู่ในหัวบ่อยครั้ง เจอคำพูดของคนในครอบครัวแบบรุนแรงมากๆ เราถึงคิดว่าบ้านไม่ใช่เซฟโซนทุกอย่าง บางครั้งคนอื่นก็ไม่เข้าใจสิ่งที่เราเป็น พูดอะไรมาเราที่ฟังกลับแย่และเก็บไปคิดส้ะทุกอย่าง ควบคุมตัวเองแทบไม่ได้ จากการที่เราเป็นซึมเศร้า หาหมอตามนัด เราคิดว่าเริ่มเลยคือสภาพแวดล้อมคนรอบตัวเรา
เพื่อน สังคม โซเชียล ที่ทำร้ายเราได้ขนาดนี้ จนตอนนี้
เราเต็มไปด้วยปัญหาครอบครัว กลัวการเริ่มต้นรู้จักใครๆ ไม่กล้าที่จะระบายพูดอะไรให้ใครฟังได้อีก
ใครพอจะมีวิธีช่วยทำให้มันดีขึ้นบ้างมั้ยคะ ? 🙏🏻😔
สภาพจิตใจเราคือมันไม่ไหวจริงๆ เราพยายามแล้ว
แต่ก็ยังเจออะไรที่มันกระทบจิตใจและความรู้สึกเราทุกวันจากคนในครอบครัว
แบ่งประสบการณ์ แชร์วิธีการแก้ไข ได้นะคะ
#ขออภัยในความยาวของเรื่องราว เป็นการมาระบายครั้งแรกค่ะ 🙏🏻😔😢
ซึมเศร้า
พอดีเราเป็นซึมเศร้า ชนิดขั้นรุนแรง ไปตามนัดหมอทุก7วันค่ะ ยาที่ได้มาเป็นยา กล่อมประสาทคลายเครียดและยานอนหลับ แต่มันยากตรงที่กินยาและปรับยาแรงขึ้นแต่ก็ยังนอนไม่หลับ มีภาวะเครียดตลอดเวลา
ช่วงแรกเราพยายามกินยาฆ่าหญ้าฆ่าตัวตายค่ะ แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนนั้นเราอยู่หอพักคนเดียว
เครียด ร้องไห้ ไม่มีเพื่อนเลย ใช่ค่ะเราไม่มีเพื่อนเลย
ไม่ใช่ไม่มีใครคบนะคะ แต่ว่าเราเป็นคนที่ฝังใจมากเดี่ยวกับการที่โดนเพื่อนหักหลัง หลายๆเรื่อง เราเป็นคนค่อนข้างจริงใจกับคนอื่นมาก แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเจออะไรแบบนี้กลับมา จนเป็นปม
เราใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอดค่ะ ทีแรกเรายังเรียนแต่เนื่องสถานการณ์ โควิด-19 ปิดเทอมยาว เราก็ทำงานไป จนมาช่วงเจอปัญหารุมเร้า ตัดสินใจกลับไปหาหมอจิตเวชรักษาจริงจัง ตอนนี้เลือกดร่อปเรียน และลางานเพื่อรักษาตัวเองค่ะ ปัจจัยของการดร่อปมาจากสภาพจิตใจเราที่ย่ำแย่ขั้นสุดจนไม่สามารถทำอะไรต่อไปได้เลย เรากลายเป็นคนที่กลัว สังคม กลัวโซเชียล ผู้คน
หรือแม้กระทั่งการมีเพื่อนดีๆไว้คุยหรือรับฟังสักคน
ครั้งแรกที่กินยาเพื่อฆ่าตัวตาย ทั้งยาฆ่าหญ้า+แก้แพ้จำนวนมาก แต่กลับไม่เป็นอะไร ใช้ชีวิตแต่ในห้อง
ไม่กินอะไรเลย รวมถึงการไม่หลับไม่นอน ใช่ค่ะ
เราไม่ได้นอนเลยช่วงแรกเวลา7วันฟังแล้วดูเว่อร์แต่บอกเลยค่ะว่ามันเป็นได้ ช่วงนั้นสภาพจิตใจตกต่ำมาก
เขียนจดหมายลาตาย คิดจะผูกคอตายอีกครั้ง
จนกระทั้งเจ้าของหอพักสังเกตอาการเรา และโทรบอกผู้ปกครองเราค่ะ พ่อเราตัดสินใจให้เรากลับมาอยู่บ้าน
อยู่ในสายตาคนโตให้มากขึ้น แต่ด้วยสภาพจิตใจที่ย่ำแย่ของเรากลับมาอยู่บ้านเราคิดว่ามันจะค่อยๆดีขึ้น
แต่ก็ไม่ จริงค่ะ เข้าใจก็วันนี้คำว่า บ้านไม่ใชเซฟโซนทุกอย่าง. เรามีสภาวะเก็บตัว นอนไม่หลับ ไม่กิน เครียด หูแว่วคล้ายคนประสาทหลอน กลัวระแวงผู้คนไปหมด บอกก่อนนะคะว่าเราเป็นซึมเศร้าเพราะสังคมสภาพแวดล้อมล้วนๆไม่เคยยุ่งสารเสพติดใดๆค่ะ
จนกระทั่งกลับมาบ้าน ในคืนนึงที่ความเครียดกลับมาอีกครั้ง คนอื่นนอนหลับหมดเรากลับเดินไปเดินมา พะวง และตัดสินใจหยิบยาที่มีในบ้าน มากิน เพราะไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีก จำได้ว่าพารา70กว่าเม็ด แก้แพ้30กว่าเม็ด #สังเกตจากแผงที่เต็มๆนะคะ รวมถึงยาภายในอื่นๆอีกเยอะมาก จากนั้นสักพักเราเริ่มมึนหัว
และกลับมาที่ห้องค่ะ เราไม่ได้บอกใคร นอนเวียนหัวจนเช้า มีอาการอ้วกไม่มีอะไรออก น้ำลายเยอะมาก จนย่ามาเจอโทรหาให้พ่อไปส่งโรงบาล ณ ตอนนั้นถึงโรงบาล หมอไม่ได้ใส่สายยางล้างท้องให้นะคะ แต่แทงสายน้ำเกลือเยอะมาก 3-4สาย ให้ยานอนหลับทั้งวัน
งดน้ำ-อาหาร เราตื่นมาอีกทีเบลอมากๆ จำเวลาสลับไปหมด ไม่พูดคุยกะใคร ยังคงมีความเครียด จนมีหมอจิตเวชเข้ามาพูดคุย เราตอบไปได้2-3ข้อเราก็เงียบ
ความรู้สึกมันไม่อยากคุยอยากพูดกับใคร จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก จนนอนน้ำตาไหล หมอก็มาฉีดยานอนหลับให้วันนึงหลายครั้งค่ะ จนรู้สึกว่าตัวเองได้นอนพักผ่อนเต็มที่ แล้วมีความรู้สึกว่า ตอนที่อยู่โรงพยาบาลไม่มีใครรู้จักเรา เราได้นอนเพราะยาที่ฉีด เรากลับรู้สึกว่าเราปลอดภัยมากๆ ต้องบอกเลยนะคะ
เราไม่เล่นโซเชียลเลย ปิดเฟส ปิดเน็ต ไม่จับโทรศัพท์
ไม่ได้พูดคุยกะใคร นอนโรงบาลประมาณ3-4วัน
ค่าตับต่ำมากค่ะ เหมือนจะพังจากที่กินยาเกินขนาดไป
จนเวลาผ่านมาตอนนี้กลายเป็นคนจะอ้วกทุกครั้งที่เห็นยา และภาพความรู้สึกก็กลับมาทุกๆอย่าง จนกลับมาบ้าน เราก็ยังเหมือนเดิม เก็บตัว นอนไม่ค่อยหลับ
กินยายาขึ้น ไม่พูดคุยกะใคร ร้องไห้บ่อย ฝันร้ายเรื่องที่คาอยู่ในหัวบ่อยครั้ง เจอคำพูดของคนในครอบครัวแบบรุนแรงมากๆ เราถึงคิดว่าบ้านไม่ใช่เซฟโซนทุกอย่าง บางครั้งคนอื่นก็ไม่เข้าใจสิ่งที่เราเป็น พูดอะไรมาเราที่ฟังกลับแย่และเก็บไปคิดส้ะทุกอย่าง ควบคุมตัวเองแทบไม่ได้ จากการที่เราเป็นซึมเศร้า หาหมอตามนัด เราคิดว่าเริ่มเลยคือสภาพแวดล้อมคนรอบตัวเรา
เพื่อน สังคม โซเชียล ที่ทำร้ายเราได้ขนาดนี้ จนตอนนี้
เราเต็มไปด้วยปัญหาครอบครัว กลัวการเริ่มต้นรู้จักใครๆ ไม่กล้าที่จะระบายพูดอะไรให้ใครฟังได้อีก
ใครพอจะมีวิธีช่วยทำให้มันดีขึ้นบ้างมั้ยคะ ? 🙏🏻😔
สภาพจิตใจเราคือมันไม่ไหวจริงๆ เราพยายามแล้ว
แต่ก็ยังเจออะไรที่มันกระทบจิตใจและความรู้สึกเราทุกวันจากคนในครอบครัว
แบ่งประสบการณ์ แชร์วิธีการแก้ไข ได้นะคะ
#ขออภัยในความยาวของเรื่องราว เป็นการมาระบายครั้งแรกค่ะ 🙏🏻😔😢