เรื่องเริ่มตั้งแต่เกิดค่ะ คือเราเกิดมาได้2เดือนพ่อเราก็ทิ้งเรากับแม่ไว้กับทวดค่ะแล้วพอเราโตมาหน่อยพ่อเเท้ๆก็กลับมาหาเราบอกทวดเราว่าจะพาเราไปซื้อขนมแต่ที่จริงคือเค้าจับตัวเราไปเรียกค่าถ่ายเอาเงินค่ะ 20,000 บาท ทวดเราก็เอาเงินของทวดเองไปไถตัวเรากลับมาแล้วเราก็ไม่ได้เจอพ่อแท้ๆเราอีกเลยพอเราอายุได้2ขวบแม่เราก็ไปมีแฟนใหม่ด้วยความที่ตอนนั้นเราเด็กมากๆเราก็ไม่รู้ว่าแฟนแม่เค้าไม่ใช่พ่อเเท้ๆของเราแต่เราเรียกเขาว่าป๋า เค้าทำหน้าที่เหมือนพ่อแท้ๆเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายของเราไปแต่ว่าพอเค้ากับแม่เราคบกันจนเราอายุ7ขวบ พ่อกับแม่ฝั่งป๋าเราก็บอกให้ป๋ากับเเม่เราเลิกกันเค้าบอกว่าแม่เราเป้นแม่ม่ายไม่เจริญเหรอกคบกับคนอย่างงี้เเล้วเค้าก็จับป๋าเราไปแต่งงานกับคนอื่นแต่ป๋าก็ยังส่งของขวัญมาให้ทุกวันเทศกาลหรือวันเกิด เเม่กับป๋าเลิกกันมาได้ไม่นานแม่ก็ หายไป2-3เดือน ไม่ได้มาหาเราเลยเราก็ไม่รู้ไปอยู่ไหนแต่ผ่านไป แม่เราอยู่ๆก็มีแฟนใหม่แต่เราโตพอที่จะรู้แล้วว่าคนไหนไม่ใช่พ่อเรา เราเรียกเค้าว่าลุงเค้าก็ไม่ขัดอะไรเค้าชอบแกล้งเราแต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรแต่พอนานเข้าเค้าก็แกล้งเราหนักขึ้นเราก็ไม่ได้คิดอะไรเหมือนเดิมถึงเราจะเจ็บแค่ไหนก็ต้องปลอบใจตัวเองมีหลายครั้งที่เค้ากับเเม่เราทะเลาะแล้วเค้าก็ทำร้ายแม่เราจนเลือดออกหลายรอบ ภาพยังภาพยังติดตาอยู่เลย เเต่แล้วเรื่องมันก้จบไม่มีใครอยากรึฝื้น พอเราป.4เค้ากับแม่เราก็มีลูกเรารู้แล้วเราช๊อคมากเราเป็นลูกคนเดียวมาโดยตลอดเราไม่อยากมีใครมาเเย้งแม่ซึ่งเป็นคนๆเดียวที่เราพึ่งได้ เราร้องไห้หนักมากร้องไห้เป็นอาทิตย์  เราไม่พูดกับใครอยู่แบบเงียบๆทั้งๆที่คนรอบข้างก็ด่าเราเพราะเราไม่ชอยากมีน้อง แม่เราก็ไม่ได้พูดอะไรไปเลยเราก็โดนว่าบ้างอะไรบ้าง อย่างที่บอกตอนนั้นเราป.4คือเด็กมากๆแต่เราพยายามจะผูกคอตาย แม่เราท้องได้5เดือนเเม่เราก็แท้งเพราะสายสะดือที่คอยให้อาหารเด็กตีบหมอบอกว่าเครสเเบบนี้มีแค่1ใน1,000ที่จะเป็นได้เพราะตีบโดยไม่มีสาเหตุเราก็รู้สึกดีขึ้น (ตัดมาที่ปัจจุบัน) แม่กับเค้าก็มีลูกกันอีกคนแต่คนนี้ไม่แท้งค่ะ เด็กเกิดมาเราก็เศร้ามากเพราะพอเราโตขึ้นก็ไม่ค่อยมีคนสนใจพอมีเด็กเข้ามาเราอาจจะเป็นส่วนเกินได้(ความคิดในตอนนั้นถึงตอนนี้) เราร้องไห้ตอนกลางคืนเกือบเดือนเราทำร้ายร่างกายตัวเองกรีดเเขนบ้างอะไรบ้างอยากจะฆ่าตัวตายไม่อยากอยู่เลย (มันไม่ได้มีแค่เรื่องเดียวที่ทำให้เราเป็นแบบนี้มันหลายเรื่องมากๆแต่ถ้าเล่าต้นตอมันจะยาวไป)เราภาวนาขอให้ตาย เวลา

ฝนตกเราก็ขอให้ฟ้าผ่าเราตายๆไป ความเศร้างมันหนักขึ้นเรื่อยๆ หยุดร้องไห้ไปซักพักเพราะตอนนั้นมีแฟนเราก็คุยกับนางบ่อยจนลืมไปเลย แต่พอเลิกกับนางก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมถึงตอนนี้เพราะเหมือนไม่มีคนคอยซับคอยซัพพอร์ต หรือให้กำลังใจเรา เราก็ร้องไห้ทุกคืนวันละ1-4ชั่วโมงมาเป็นเดือนเเล้วเราเก็บตัวไม่อยากเจอหน้าใครเราออกจากห้องนอนส่วนตัวแค่เวลาไปกินข้าวเท่านั้นเวลาเค้าไปเที่ยวไหนเราก็ไม่สนใจ มีคนมาพูดด้วยเราก็ไม่คุยด้วยเราก็เดินเข้าห้องเราไปเลยเพราะไม่อยากคุยกับใครเเล้วความเศร้ามันหนักขึ้นเรื่อยๆเราก็โดนคนในครอบครัวด่าเพราะน้องแท้ๆของเรา ทั้งๆที่เราไม่ผิดทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรเลยมันหนักขึ้นเรื่อยๆจนไม่อยากมองหน้าใครเวลามองหน้าคนในครอบครัวก็รู้สึกว่าน้ำตามันจะไหลตลอดท้อมากเลยตอนนี้ เมื่อก่อนเราเคยปรับตัวเข้าหากับทุกคนเเต่มันไม่มีผลอะไรเลยเราในตอนนี้เลิกพยายามไปเเล้วเพราะไม่ว่าจะเป็นแม่แท้ๆก็ด่าเราเเบบไม่มีเหตุผลอะไรๆก็น้องไปหมดจนตอนยี้รู้สึกเหมือนเป็รส่วนเกินจริงๆเเล้ว บางที่ก็ต้องการให้คนอื่นมารักเราบ้าง ตั้งแต่เราจำความได้แม่เราไม่เคยกอดหอมหรือแสดงความรักกับเราเลย เราพยายามจะหนีปัญหาย้ายไปอยู่กับทวด(ทวดกับแม่อยู่คนละบ้านตอนนี้)เรามีความสุขมากตอนอยูาบ้านทวดทวดรักเราเรารู้สึกเป็นอิสระแต่อยู่ได้ไม่นานแม่ก็กลับมารับเรากลับไปทั้งๆที่เราไม่อยากจะกลับไปบ้านนั้นอีกเป็นแบบนั้นอยู่หลายครั้ง (ปัจจุบันยังเป็นอยู่)เราควรทำไงดีกับชีวิตแม่เราไม่เคยรู้เลยว่าเรารู้สึกยังไง