.
              ไดอารี่ความคิดถึง

             และแล้ววันที่นักเรียนทุกคนรอคอยก็มาถึงสักที นั่นก็คือสอบปลายภาคเรียนที่หนึ่งนั่นเอง และ วันนี้คือวันสอบวันสุดท้ายของเทอม นั่นแปลว่าเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปจะไม่ต้องมาโรงเรียนอีกจนกว่าจะเปิดเทอมสองเดือนตุลาคมนู่น ปิดเทอมนี้บอสคิดว่าจะไม่ไปกรุงเทพหาพ่อกับแม่ จะอยู่เป็นเพื่อนยายกับตา

           สำหรับปีนี้เทอมนี้ห้องพวกเธอไม่ได้นัดกันไปปาร์ตี้ กลับบ้านใครบ้านมัน ทว่าสำหรับพวกเธอสามคน โสรญา มาริสา ตกลงกันว่าจะไปเล่นที่บ้านของเธอก่อน ฉลองปาร์ตี้เล็ก ๆ กันสามคนสำหรับเดอะแก๊ง วันนี้บอสขอเห็นแก่ตัวไม่เดินกลับไปพร้อมกับออย เพราะจะซ้อนสามไปกับโสรญาและมอสออยไม่ว่าอะไรเนื่องจากมีเพื่อนคนอื่นที่เดินกลับเป็นเพื่อนหลายคน

              “ถิ่มออยยางเมือคนเดียวติสู” มอสมาริสาบ่นลอย ๆ เธอเองก็สงสารออยจันทราอยู่เหมือนกัน จะทำอย่างไรได้ล่ะ

              “ออย ! ออยไปเล่นบ้านบอสกับพวกเค้ามั้ย” มอสถาม ตอนนี้สอบวิชาสุดท้ายกันเสร็จแล้ว เธอกับมอสรอโสรญากัน ป่านนี้ยังทำข้อสอบไปเสร็จเลย พวกเธอนั่งรอที่ระเบียงหน้าห้อง มอสถามออยขณะออยเดินออกมาจากห้องสอบ

              “ไปไม่ได้ ! ต้องกลับไปเลี้ยงหลาน” ออยปฏิเสธ

              “เอามานำก็ได้นะออย” บอสแสดงความคิดเห็น พูดอีสานคำกลางคำ

             “ไม่ ๆ ขี้คร้าน” ออยตอบกลางปนอีสานเหมือนกัน ทำเอาพวกเธอหัวเราะกันใหญ่

              “ขี้คร้านว่าซ้าน” แบงค์อาทิตย์เจ้าเก่าที่ชอบล้อออย ทว่าแบงค์ไม่ได้ชอบออย เพราะแบงค์มีแฟนอยู่แล้ว เพียงเห็นว่าออยพูดอีสานไม่ได้พึ่งย้ายมาจากกรุงเทพเฉย ๆ จึงชอบล้ออยู่เป็นประจำ “ออยขี้คร้านแปลว่าอะไร” แบงค์ถามต่อ ส่วนเธอกับมอสเอาแต่หัวเราะ ถ้าเกิดแบงค์อาทิตย์ยังไม่มีแฟนนะ เธอจะคิดว่าแบงค์ชอบออย

             “ขี้คร้านก็แปลว่าขี้คร้านไงอาทิตย์ ฮ่วย” ออยเขวี้ยงค้อนให้แบงค์ไปที

             “เอ๋า ! แล้วฮ่วยแปลว่าอะไร” แบงค์ยังไม่หยุดต่อล้อต่อเถียงกับออย หันมาหัวเราะกับพวกเธอสองคน

              “แล้วแบงค์จะเผือกอะไรกับเค้าล่ะ” โดนออยค่อนขวับให้อีก

              “เออบักแบงค์ มืงจะเผือกอะไรกับออยล่ะ กูเพื่อนออยเด้ กูเข้าข้างออยน้อออย” บอสพูดกลั้วยิ้มหันไปหาออย เล่นกันที่หน้าระเบียงระหว่างรอโสรญา ส่วนออยก็รอทรายเพื่อเดินกลับบ้านด้วยกัน

              “เอ๋าก็เฮาอยากถามแหมะ ถามไม่ได้บ่ ! “ แบงค์ตอบปนยิ้ม ยิ่งตาเล็ก ๆ ยิ้มทีแทบหลับตาไปเลย แบงค์ก็ยังพูดกลางปนอีสานเหมือนเดิม เหมือนพวกเธอชินกันแล้วเวลาพูดกับจันทรา

            “เออ ! ออยนั่นดิ บักอาทิตย์ถามแค่นี้ก็ไม่ได้ ! “ บอสพูดขึ้นอีก

           “สุนิมืงเพื่อนใคร ! “ ออยถามกลั้วหัวเราะ คราวนี้เรียกเสียงหัวเราะให้ให้กับทุกคน รวมทั้งเจ้าตัวด้วย

            ไม่นานโสรญาก็เดินออกมาจากห้องสอบ เป็นอันเสร็จภารกิจในการเรียนเทอมนี้ ปิดเทอมเกือบยี่สิบวันก็ถือว่าเยอะพอสมควร ก่อนจะจากกันเพื่อมาพบกันใหม่ในวันเปิดเทอมสอง ต้องมีฉลองกันหน่อย เทอมแรกก็กลุ่มใครกลุ่มมัน เทอมสองจะไปฉลองกันทั้งห้องค่อยว่ากันใหม่

             “ออยเดินกลับบ้านกับทรายกับแพทนะ อย่าว่าเค้านะ” บอสพูดกับออยด้วยความเกรงใจ กลัวออยหาว่าทิ้งตนเอง เพราะเดินไปเดินกลับบ้านกับโรงเรียนด้วยกันทุกวัน จึงรู้สึกเกรงใจเพื่อนแปลก ๆ

             “ไม่เป็นไร ! บอสไปเถอะ” ออยตอบด้วยรอยยิ้ม

             “ออยไปบ้านบอสมั้ย เรากับมอสจะไปบ้านบอสแหมะ ไปมั้ย ! ” โสรญาถามอีกคน ตอนนี้พวกเธอเก็บกระเป๋าพร้อมออกเดินทางกันแล้ว ซึ่งหมู่บ้านของเธอก็อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก

              “ไม่อ่ะเค้าต้องดูหลานให้แม่แหมะ “ ออนตอบปฏิเสธ

              “แหมะแปลว่าอะไร !” อาทิตย์ยังไม่ยอมหยุด รอโอกาส และ จังหวะล้อจันทราอยู่

                “บักแบงค์ ! ฮ่วย” ถึงจะพูดเหมือนด่าทว่าออยขำ แววตาพร้อมรอยยิ้มไม่ได้จริงจังเลย

               “จักบาดแนน๊าออย ! งึดหลายบักอาทิตี้หนิ” มอสชอบใจนักเห็นด้วยกับออย อาทิตี้เป็นอีกฉายาของแบงค์

             “อ่อ ถ้างั้นพวกเรากลับนะ รอทรายบ่” โสรญาถาม

             “แมนถ่าทรายล่ะ เค ! เจอกันเปิดเทอม” ออยพูด พร้อมชายตาไปมองแบงค์อาทิตย์ รายนั้นเข้าใจในสายตาคู่นี้ของออยทันที หัวเราะร่วนชอบใจใหญ่

             “จ้า ! “ พวกเธอสามคนตอบพร้อมกัน ก่อนจะเดินจากออยมายังโรงจอดรถมอเตอร์ไซค์ของโรงเรียน จากนั้นพวกเธอก็ซ้อนสามขับไปยังบ้านของเธอ มอสเป็นคนขับ โสรญานั่งซ้อนด้านหน้า เธอนั่งซ้อนด้านหลัง

              “สูกูลืมบอก เทืออ้ายกูอยู่เฮือนเฮ็ดจังใด” บอสพูดด้วยท่าทางกังวล

              “บ่เป็นหยัง ! “ โสรญาตะโกนตอบมาทางด้านหน้ารถ เมื่อมอสขับรถมาถึงหมู่บ้านของเธอแล้ว ก็เลยไปซื้อส้มตำที่ร้านยายกันก่อนจะเข้าบ้านของเธอกันเลย จะได้ไม่ต้องเสียเวลากลับออกมาซื้ออีก

              กลับมาถึงบ้านยังไม่มีใครมาถึงสักคน พี่ ๆ คงไปฉลองเหมือนกันนั่นแหละ ยายก็ไม่อยู่ไปนากับตัวตั้งแต่เช้า ทางสะดวกเธอยิ่งนึกเกรงใจเพื่อน ๆ หากพี่ ๆ อยู่ เกรงว่าเพื่อน ๆ จะอึดอัด

             มาถึงบ้านบอสรีบเปิดประตูบ้านต้อนรับเพื่อนซี้ทั้งสองคน ปูเสื่อดูทีวีในบ้าน มอสกับโสรญาเข้าไปในครัวหยิบช้อนหยิบจานมาใส่ส้มตำที่ซื้อมาอย่างคุ้นเคย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้งสองคนมาที่บ้านของเธอ

             “เอาน้ำอัดลมมั้ยเรา” บอสถามความคิดเห็นเพื่อน ๆ น่าจะมีน้ำอัดลมสักหน่อยก็ดี ทั้งสองคนพยักหน้า พร้อมควักเงินให้แบ่งกันจ่าย บอสเป็นคนไปซื้อน้ำอัดลมที่ร้านค้าของป้า ครู่เดียวก็กลับมา วันนี้วันสอบวันสุดท้าย วันปิดเทอมก็ไม่มีอะไรมาก แค่ปาร์ตี้ส้มตำกับน้ำอัดลมที่บ้านของเธอสามคน เปิดซีดีฟังเพลงนักร้องที่ชอบก็มีความสุขแล้ว

             พวกเธอทานกันไป ฟังเพลงกันไป เม้าท์มอยกันไปก็มีความสุขที่สุดสำหรับเพื่อนซี้  “บอส ! “ จู่ ๆ ก็มีมอเตอร์ไซค์ขับมาจอดที่หน้าบ้าน พร้อมได้ยินเสียงคนตะโกนเรียกอยู่ด้านน้อง ฟังเสียงดี ๆ คล้าย ๆ เสียงของน้ำผึ้งมาก ๆ

             “ไผเอิ้น ! คือเสียงน้ำเผิ่งแถะ” โสรญาพูดก่อนที่เธอจะลุกเดินไปดูที่หน้าบ้าน ก็พบว่าแขกผู้มาใหม่เป็นน้ำผึ้งกับชมพู่นันทพรเอง ทั้งสองคนขับรถมาหาเธอที่บ้าน ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นมา

              สำหรับน้ำผึ้งมาบ้างเพราะเรียนห้องเดียวกัน เวลามีการบ้านน้ำผึ้งก็จะมาหาเธอที่บ้านอยู่บ่อย ๆ ส่วนชมพู่น้อยมากที่จะมาหา ทว่าก็เป็นเพื่อนกันนั่นแหละ ส่วนมากเวลาเธอไปบ้านพี่ปาวกับพี่แป้งที่คุ้มใต้ เธอถึงจะไปเล่นกับชมพู่ ก็บับว่าสนิทกันพอสมควร

              “มาตะไสสู ชมพู่กะมานำเขา” บอสถาม ยืนอยู่ตรงหน้าบ้าน

              “มาหามืงนั่นล่ะ อยู่กับไผ” น้ำผึ้งเป็นคนตอบ

             “เอ๋าน้ำเผิ่งคือมา ชมพู่กะมานำเขา” โสรญาถามคำเดียวกับเธอเป๊ะ เนื่องจากเป็นที่รู้กันว่า น้ำผึ้งกับชมพู่เล่นคนละกลุ่มกับเธอ ส่วนน้ำผึ้งหากไม่ได้เรียนห้องเดียวกันกับเธอก็คงไม่ได้เล่นด้วยกัน เพราะตั้งแต่เด็ก ๆ เธอเล่นกับพี่สาวฝาแฝดมาโดยตลอด ถ้าหากเธอได้เข้าไปเรียนในตัวจังหวัดกับพี่ ๆ ด้วย ก็คงไม่สนิทกับน้ำผึ้งเลย ถึงจะเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันก็ตาม เรียนด้วยกันมาตั้งแต่สมัยอนุบาลก็ตาม เธอจะเล่นกับพี่สาวฝาแฝดเท่านั้นกับจ๋อมด้วยอีกคน

              “มาหาสูนั่นล่ะ ชวนอี่พู่มาเล่นนำซือ ๆ กินหยังสู” น้ำผึ้งตอบ ก่อนจะลงจากรถเดินเข้ามาในบ้านของเธอกับชมพู่อย่างคุ้นเคย เมื่อเพื่อนมาเพิ่มมีหรือบอสจะไม่ต้อนรับ ดีใจด้วยต่างหาก

               “บอสอี่แฝดไปไส ยังบ่เลิกเรียนบ่” ชมพู่นันทพรถาม

             “บ่ค่อยได้มาหากันเด้พู่ ขั้นบ่เสาร์อาทิตย์ พวกมันกลับค่ำแหมะ ฮาลังเทือวันเสาร์อาทิตย์กะบ่ได้มาหากัน พวกมันบ่ค่อยว่างกันหรอก” บอสตอบพร้อมเทน้ำอัดลมให้เพื่อนที่พึ่งมาใหม่ทั้งสองคน

              “ตำเมิดแล้วเด้สู ซื้อใหม่บ่” มอสออกความคิดเห็น

             “บ่ ๆ ! “ น้ำผึ้งปฏิเสธ “มาเล่นนำสูซือ ๆ แหมะ เห็นว่าพวกมืงมานั่นล่ะมอส เลยชวนอี่พู่มา ซุมอี่จอยอี่นิดเขาไปสหัสขันธ์อี่ฮาพวกกูเลยมาหาสู” น้ำผึ้งอธิบาย บอสพยักหน้าหงึก ๆ เป็นแบบนี้นี่เอง

            พอมีเพื่อน ๆ มาครบพวกเธอก็คุยกันเสียงดัง มีแต่คนกันเองทั้งนั้น ไม่มีใครเขินใคร ชมพู่ถึงจะอยู่กันคนละห้องก็นับว่ารู้จักมอสกับโสรญาเป็นอย่างดี ที่จริงแล้ว พวกเธอทั้งห้าห้องรู้จักกันแทบจะทุกคนทุกห้องกันนั่นแหละ

            “เอาน้ำอัดลมอีกบ่เฮา !” บอสถามเพื่อน ๆ สองขวดที่ซื้อมาจวนจะหมดกันแล้ว ไม่อยากชวนเพื่อน ๆ สองคนนี้ดื่มแอลกอฮอล์เพราะต้องขับรถกลับบ้าน หมู่บ้านของมอสกับโสรญาอยู่ห่างกับหมู่บ้านของเธอพอสมควร คนละตำบลกันเลย ไกลพอประมาณจึงไม่อยากชวนดื่ม เพียงน้ำอัดลมก็พอ

             “เอามากะได้นะ “ ชมพู่เอ่ยก่อนจะควักเงินให้ อีกทั้งน้ำผึ้งด้วย

              “สวัสดีทุกคนเฮ็ดอี่หยังกัน” เสียงของแพรวทักทาย จู่ ๆ สองฝาแฝดพิมพ์กับแพรวก็โผล่มาที่บ้านของเธออีก พวกเธอหันไปมองเป็นสายตาเดียวกันหมด ทว่าก็ไม่มีใครเขินใครทั้งสิ้น มอสกับโสรญาก็ไม่เขินเพราะเจอกับสองฝาแฝดมาบ้างแล้ว ในวันที่ทำรายงานเธอชวนสองฝาแฝดไปบ้านโสรญากับมอสก็บ่อย

               “ฉลองปิดเทอมติสู ฉลองนำแน” พิมพ์ถาม พร้อมเข้ามานั่งในบ้านด้วย

              “มืงปิดเทอมแล้วบ่แฝด”  ชมพู่ถาม

               “ปิดแล้วพร้อมกันล่ะ ตะกูต้องตามงานไปส่งอาจารย์หลายวิชาอยู่หนิ วันจันทร์ได้เข้าไปโรงเรียนอีกอยู่” พิมพ์พูดแบบสบายใจ

                “กูเก็บส่งเมิดแล้ว” บอสหมายถึงสมุดประจำรายวิชา ที่ใช้เขียนงานมาตั้งแต่เปิดเทอม หมดไปกี่เล่มก็ต้องรวบรวมส่ง อาจารย์จะนับลายเซ็น เป็นคะแนนช่วยไปอีกหลายคะแนนให้ผ่านไปได้ในเทอมนี้

               “ไปโรงเรียนนำกูบ่บอสวันจันทร์” แพรวถามพร้อมหันมายิ้มให้เธอ

               “บักกอกหนิ” บอสเม้มปากยิ้มให้พี่สาว รู้ความหมายในคำพูดประโยคนั้นหรอก พวกเธอคุยกันอยู่ในบ้านของเธอ เมื่อมีสองฝาแฝดมาเพิ่มก็โม้สนุกไปอีก เพราะก็เพื่อน ๆ กัน รู้จักกันทั้งนั้น

               “ไปเขื่อนปะเฮา ขับรถไปถ่ายรูปอยู่เขื่อนปะ” พิมพ์ชวน “บ่ทันค่ำหรอกนี่หัวกะบ่ายสามนึง”

                “ปะ !” น้ำกับชมพู่ตอบตกลงอย่างเร็ว

                 “โสกับมอสไปบ่ ! “ บอสหันมาถามเพื่อนทั้งสองคนด้วยความเกรงใจ ที่จริงเธอกะจะฉลองกันเงียบ ๆ นั่งเม้าท์กันไปเรื่อย ๆ ไม่ใช่แบบนี้เลย ทว่าเมื่อมีเพื่อน ๆ มาเพิ่มแบบไม่ได้นัดหมายก็ทำให้แผนที่วางเอาไว้เปลี่ยนไปแบบอัตโนมัติ

                “ไปกะได้ โสไปบ่” มอสหันมาถามโสรญา

                “ไปกะได้ ! กลับค่ำแม่กูบ่ด่าหรอก เพราะกูบอกเราไว้แล้วว่ามื้อหนิสอบมื้อสุดท้าย อาจกลับค่ำเพราะฉลองกันปิดเทอม” โสตอบ

                “เดี๋ยวกูโทรชวนอี่จ๋อมก่อน” แพรวพูดพร้อมกดโทรศัพท์หาจ๋อม ได้ความว่าจ๋อมตกลงไปด้วย บอสดีใจเพราะจะได้ไม่ต้องซ้อนสามกับพี่สาวฝาแฝด ซ้อนไปกับจ๋อมก็ได้ นึกงอนแม่เมื่อไหร่จะซื้อรถมอเตอร์ไซค์ให้สักทีก็ไม่รู้ อาศัยเพื่อน ๆ อยู่แบบนี้  “เดี๋ยวอี่จ๋อมกะออกมาแป๊บนึง” แพรวบอก

               ไม่นานจ๋อมก็ขับรถมาที่บ้านของเธอ พอทุกคนพร้อมจึงออกเดินทางกันได้ มุ่งหน้าไปยังเขื่อนลำปาว จู่ ๆ พิมพ์กับแพรวที่ขับรถนำหน้าไปก่อนก็จอดข้างถนน ทำให้พวกเธอคันอื่น ๆ จอดตาม ๆ กัน

               “บ่ต้องไปเขื่อนหรอกน้อ ไปภูข่าวกันบ่” แพรวถามความคิดเห็นของเพื่อน ๆ เห็นว่าถึงไปเขื่อนก็ไม่มีอะไร คงไม่มีใครสั่งอาหารมาทานหรือลงเล่นน้ำกันหรอก สู้ไปวัดไหว้พระพร้อมทำบุญกันดีกว่า

                “ไปฮอดภูไดโนเสาร์ได้บ่ เขาย่านมันค่ำแหมะ” มอสไม่ค่อยจะเห็นด้วย ทว่าภูกุ้มข้าวที่ว่าอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง ขับไปไม่กี่นาทีก็จะถึงแล้ว