ขุททกนิกาย ธรรมบท บาลี พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๕ ข้อ ๔๐ - ๔๑
    |๒๔.๑๘๘|    พหุ ํ เว สรณํ ยนฺติ             ปพฺพตานิ วนานิ จ
                        อารามรุกฺขเจตฺยานิ         มนุสฺสา ภยตชฺชิตา
     |๒๔.๑๘๙|    เนตํ โข สรณํ เขมํ             เนตํ สรณมุตฺตมํ
                        เนตํ สรณมาคมฺม            สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจติ ฯ
     |๒๔.๑๙๐|    โย จ พุทฺธญฺจ ธมฺมญฺจ     สงฺฆญฺจ สรณํ คโต
                        จตฺตาริ อริยสจฺจานิ         สมฺมปฺปญฺญาย ปสฺสติ
     |๒๔.๑๙๑|    ทุกฺขํ ทุกฺขสมุปฺปาทํ         ทุกฺขสฺส จ อติกฺกมํ
                        อริยญฺจฏฺฐงฺคิกํ มคฺคํ     ทุกฺขูปสมคามินํ
     |๒๔.๑๙๒|    เอตํ โข สรณํ เขมํ             เอตํ สรณมุตฺตมํ
                        เอตํ สรณมาคมฺม         สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจติ ฯ
                         มนุษย์เป็นอันมากแล ถูกภัยคุกคามแล้ว ย่อมถึงภูเขา ป่า
                         อารามและรุกขเจดีย์ว่า เป็นที่พึ่ง ที่พึ่งนั้นแลไม่เกษม ที่พึ่ง
                         นั้นไม่อุดม เพราะบุคคลอาศัยที่พึ่งนั้น ย่อมไม่พ้นจากทุกข์
                         ทั้งปวงได้ ส่วนผู้ใดถึงพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระสงฆ์
                         ว่าเป็นที่พึ่ง ย่อมเห็นอริยสัจ ๔ คือ ทุกข์ เหตุให้เกิดทุกข์
                         ความก้าวล่วงทุกข์ และอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘ อัน
                         ให้ถึงความสงบระงับทุกข์ ด้วยปัญญาอันชอบ ที่พึ่งนั้นแล
                         เป็นที่พึ่งอันเกษม ที่พึ่งนั้นอุดม เพราะบุคคลอาศัยที่พึ่งนั้น
                         ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้