สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่าน กระทู้นี้เราอยากระบายมาก เราเกิดเป็นพี่คนโตของบ้าน เรามีน้อง 2คน ซึ่งเราเรียนจบเราก็ทำงานเลย เราไม่มีอะไรเลย พ่อแม่ไม่เคยสร้างอะไรไว้ให้เราเลย ไม่ว่าจะเป็นบ้าน ที่ดิน ที่อยู่อาศัย ต้องหาเช่าตลอด จนเราเรียนจบทำงาน พ่อแม่อยากให้เราซื้อบ้านอยู่จะได้ไม่ต้องเช่า เราเป็นคนเดียวที่กู้บ้านได้ พ่อแม่เราทำงานได้เงินเยอะจริงแต่ไม่เคยมีเงินเก็บ เครดิตก็เสียทำอะไรไม่ได้ ในใจเราคิดตลอดว่าเราอยากมีบ้านแค่พอเราอยู่ เราส่งไหว พอกู้ซื้อมาอยู่กันทั้งครอบครัวแต่เราเป็นคนเดียวที่ต้องส่งบ้านทั้งหมด แล้วตัวเราเองก็มีครอบครัว จนมาวันนึงเรามีลูก เราก็ยังต้องรับผิดชอบทุกอย่าง จ่ายเองทุกอย่างจนนาน 5ปี จนสุดท้ายครอบครัวเราแยกทางกัน (พ่อ แม่) พ่อส่งเงินให้เราเดือนละ สามพันค่าบ้าน นอกนั้นเรารับผิดชอบเองหมด จนน้องคนกลางทำงานเราจึงบอกให้ช่วยค่าใช้จ่าย น้องก็ช่วยเราเดือนละ พันห้า แต่ที่เราน้อยใจคือ เวลาเราขัดสนหรือเงินไม่พอใช้จะมีคำพูดที่ว่า ทำงานได้เงินทุกวันทำไมไม่มีเงินเก็บ ใช้อะไรหมด คือเราเป็นคนที่ไม่ซื้อของฟุ่มเฟือยเลย หลักๆก็บ้าน รถ ลูก ค่ากิน ของใช้ในบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ แล้วที่บ้านอยู่กัน 7คน บางทีแม่ของแม่เขาจะให้เงินแม่เราไปซื้อกับข้าว ซึ่งเราก็ไม่รู้ แม่เราก็จะพูดว่าแทนที่ต้องเป็นเราให้เงินเขาใช้ให้เงินเขากินเขากลับต้องมาให้ เราเหนื่อยมากจนบางทีความรู้สึกเราดาวน์ลงไปกับคำพูดพวกนี้ จนบางทีเราเหมือนตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า น้อยใจมากบางครั้งเหมือนเราทำหน้าที่ตัวเองไม่ดีพอ เป็นลูกที่ไม่ดีหรอ เราก็ไม่ได้บอกเรารับภาระทุกอย่าง แต่เราก็พยายามหาพยายามทำทุกอย่างแต่มันได้แค่นี้จริงๆ บางครั้งเราคิดเราคงไม่ดีตั้งแต่เกิดมาเป็นลูกคนโตแล้วแหละ