ทำไรไม่ได้ เคยลองถาม ได้ประโยคคลาสสิคว่า
"เทอไม่เคยเป็นพ่อแม่ เทอไม่เข้าใจหรอก"

พ่อแม่บางคนเขาไม่สนหรอกว่าลูกคนไหนดียังไง อดทน/ขยันมามากน้อยแค่ไหน
คือเขารู้นะว่าลูกคนไหนขยัน แต่เขาไม่ได้โฟกัสตรงนั้น
เขามองแค่ภาพรวมว่า ถ้าลูกทุกคนสบาย คือความคอมพลีทของชีวิตเขา เขาไม่ต้องห่วงอะไรอีก
และเขามองว่านั่นคือการรักลูกเท่ากัน

หรือพ่อแม่บางคนก็หนักหน่อย
เขาเห็นว่าคนนึงทนลำบากได้ แต่อีกคนทนไม่ได้ ทั้งๆที่ก็เรื่องเดียวกัน
ตย ที่เคยเห็น เช่น เอาเงินให้ลูกคนนึงขึ้นแทกซี่ แต่อีกวันเอาให้ลูกอีกคนขึ้นรถเมล์
พอถามเหตุผล เขาตอบว่า อีกคนขึ้นรถเมล์ไม่เป็น(เดินทางไปที่เดียวกัน)

เราว่าพ่อแม่นี่แหละ มีส่วนมากที่ทำให้พี่น้องเกลียดหรือรักกัน

ลึกๆ พ่อแม่ภูมิใจในตัวคุณแน่นอนครับ   และรักคุณด้วยครับ

พ่อแม่ อยากเห็นลูกมีความสุขทุกคน ครับ ตราบเท่าที่มีกำลังช่วย

อายุสามสิบกว่าแล้วยังปล่อยวางไม่ได้นี่ เราเห็นแววเลยนะว่าเวลาแก่ตัวไป จขกท จะกลายเป็นคนแบบไหน

เอาเป็นว่า ต้องหัดปล่อยวาง คนเรามีกรรมต่างกัน จะไปหวังอะไรมากมายบางทีก็ไม่ใช่เรื่อง
สร้างความมั่นใจในตัวเอง เรามีความรู้ ใช้ทำมาหากิน ไม่ต้องเป้นภาระพ่อแม่ ควรภูมิใจ

เลิกยึดติดกับประเด็นนี้ เอาพลังงาน เวลา ไปทุ่มกับอย่างอื่นที่มันประเทืองปัญญามากกว่านี้  ทำให้ได้