เเราเป็นคนที่ชอบวิจารณ์คนอื่น รับไม่ได้ที่คนอื่นมาวิจารณ์ จะเถียงไม่รับฟัง ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนบอกว่าชอบรับฟัง
พูดเกินจริง
ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องให้
ชอบโกหก
ชอบพูดให้คนอื่นดูแย่เพื่อให้ตัวเองดูดี
เถียงคำไม่ตกฟาก
ยอมหักไม่ยอมง้อ
หลงตัวเอง
เอาแต่ใจ
เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาล
ชอบเอาเปรียบคนอื่นแบบเนียนๆ
(เวลาทำทุรกรรมการเงิน)
ชอบดูถูก
(ดูถูกในใจ แต่ก็ยังรู้สึกว่ามันแย่)
เถียงเอาชนะ (ทุกคน)
พูดไม่คิด
ทำไม่คิด
ไม่คิดถึงคงามรู้สึกคนอื่นพูดพร่าม
สวยแต่รูปจูบไม่หอบ (ภาพลักษณ์ดูดีนิสัยแย่)
เวลาข้อคำแนะนำพอเขาบอกมันแรงไปก็รับไม่ได้
หนีปัญหา
ไม่มีความรู้อะไรเลยทำตัวเหมือนเก่งอยากนำ มันดูตลก
ข้ามหัวบุพการี
ทุกคนเคยมีสองใจรู้ว่าตัวเองไม่ดียังไง หมดแต่แก้ไม่ได้ ส่วนตัวเป็นเด็กที่โตมาพ่อค้ายาติดคุก แม่เป็นต่างชาติคลอดแล้วทิ้งหนีกลับประเทศ ปู่ย่าคอยป้อมเงินป้อนข้าวแต่พอให้โต คิดจะดีก็ดีคิดจะไม่ดีก็ไม่ดี ต้อนเด็กอยู่ในบ้านปู่ บ้านอยู่บ้านนอกสลัม ย่ากะปู่ไม่อยากอยู่ด้วยกัน ปู่ไปอยู่นา สร้างกระต้อป ส่วนหนูอยู่กะย่าและน้า น้าคือแม่มดเลยแหละ เขาไม่ชอบพ่อหนู หรือพี่ชายของเขา เข้าจะรังเกียจหนูทั้งๆที่โตมาในบ้านเค้า ไม่เคยเอ็นดูเลย หนูไม่เคยถูกอบรมสั่งสอนจากคนในบ้านแม้แต่ครั้งเดียว ส่วนมากคนที่สอนหนูจะเป็นคนแปลกหน้าที่สมเพชเวทนาเลยพูดสอน และ น้าเขาไม่ให้หนูกินอะไรในบ้านเลยของของเค้าที่เขาซื้อ หรือสิ่งของ น้าเป็นครูไม่รู้แกเป็นประสาทไหมนะตอนเด็กจำความได้ มักจะโดนด่าทุกวันเครียดซึทเศร้า ร้องไห้ บ้างที่ก็โดนตีหรือขว้างของใส่ ไม้ฟาด ปู่ย่าเขาไม่ได้ว่าอะไรเพราะไม่รู้จะทำไงอยู่บ้านหลังเดียวกัน พอผ่านมา 2-3 ปีโตขึ้นมาหน่อย ป.5-6 ทุกอย่างมันรุนแรงขึ้น ปู่มาเครียให้เพราะว่าเราโดนไล่ออกจากบ้าน เด็กผู้หญิงเด็นตัวคนเดียวเขาไปในทางลึกไร้แสงไฟกว่า 7 กิโลเมตรเพื่อไปนาไปหาปู่ที่ดูเหมือนจะเป็นไฟดวงเล็กๆที่เห็นเรามีตัวตนที่สุดแล้ว รุ่งเช้าปู่เข้ามาคุยกะน้าจะเอาไง ทะเลาะกัน น้า(ลูกแท้ๆของปู่เอาน้ำร้อนสาดให้พ่อตัวเอง) วินาที่นั่นและต้อนนี้ที่พิมพ์อยู่น้ำเราใหลออกมา เราสับสนว่าเราเป็นใคร ทำไมไม่มีพ่อแม่ครอบอบอุ่นเหมือนคนอื่นเราเป็นเด็กเดนมาเกิดหรอ เราวิ่งออกจากเหตุการณ์ตรงนั้นไปให้ไกลที่สุดเพราะว่าเราไม่อยากยืนร้องไห้อยู่ตรงนั่น หลังจากนั่นผ่านมา 1 ปีน้าอีกคนลูกของปู่เขากลับมาจากเกาหลีกับเงินก้อนหนึ่งเลยตัดสินใจสร้างบ้าน และสร้างยังไม่เสร็จเงินหมดต้องบินกลับเกาหลีไป เราเลยโชคดีหน่อยได้ไปอยู่ในบ้านหลังนั่นคนเดียว เป็นบ้านขั้นเดียวยกสูงห่างจากแสงไฟในหมู่บ้านออกมา เราใช้ชีวิตอยู่คนเดียวดินรนปากกัดตืนถีบ ตั้งแต่อายุ12 ทำงานทุกๆ ปิดเทอม ผ่านม.1 ม.2 ม.3 ไป เราต่อสายอาชีพ ปวช.พักหอ เงิน500ต่อสัปดาห์ค่าครองชีพข้าวจานละ 35+40 ปู่แกคนบ้านนอก ให้ไปแค่นั้นไม่พอก็แล้วแต่ ช่วงปวช. เราเริ่มเห็นถึง ศักดินา ฐานันดรที่เราไม่เคยเข้าใจมาก่อนจนกระทั้งเขาใจ เราน้อยใจในตัวเองว่าทำไมเรากับเด็กในเมืองถึงต่างกัน ด้วยความที่ไม่อยากดูบ้านนอก ก็ทำตัวจอมปลอมขึ้นมา ใช้เงินให้สมกับคนอื่น เริ่มโกหกรายงานเอยอะไรเอ๋ย เพื่อรีดไถเงินต้อนนั่นเรามีความสุขในความทุกข์ เรามีความสุขที่ไม่เคยมีมาก่อนอยากทำไรอยากมีอะไรอยากไปไหนก็ได้ทำ แต่อีกมุมหนึ่งเราลืมตัวตนเด็กบ้านนอกเจียมตัว ว่าปู่เป็นแค่ผู้ชายวัย 78 (บ้างคนอาจจะงงว่า 78 หาเงินได้ไง แกทำงานขยันขันแข็งมาตั้งแต่หนุ่มๆตอนนี้แกไม่มีโรคประจำตัวแกผิวไม่เหียวมีกล้ามเนื้อ )
เราใช้ชีวิตโกหก หลอกล้วงปั้นหน้า อะไรที่ไม่ดีก็ทำมาเยอะ เราขาดความอบอุ่นจากครอบครัว พอมีแฟนใจมันฟูมาก เพราะไม่เคยมีใครให้กำลังใจหรือคาดหวังมาก่อน เพราะด้วยความที่เราบ้านนอกเขากรุงทำตัวเกินๆ ดูไม่หน้าคนแม้แต่เพื่อนก็ไม่มี พอมีแฟนดันไปได้แฟนดี นิสัยดี น่าตาดี แบบพ่อพระแม่เป็นราชการ ครอบครัวสกุลดัง เราดันมีเรื่องตลอดไปสาวมาถึงตัวแฟน สาวไปถึงครอบครัวแฟน ครอบครัวเขายุให้เลิกตลอด แต่ผู้ชายดันทุรังจนคบกันได้ 1 ปีสุดท้ายเราบอกเลิกพี่เขา เราซึมเศร้า ไอ้คนที่ไม่มีครอบครัวไม่มีพ่อไม่มีแม่ไม่มีมารยาทไม่มีอะไรเลย จะไปสู้กับดอกฟ้า ที่ทั้งครอบครัวเขาเป็นราชการนามสกุลเลื่องชื่อ ได้ยังไงอีอย่างคือแฟนผู้ชายก็เรื่อมรู้สึกว่าไม่หมั่นคง เห็นเค้าท้อเค้าบ่นเค้าสอน ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ขึ้นชื่อว่าแฟนอย่างเดียวเขายังคือคนที่สอนเราเกี่ยวกับมารยาททุกๆอย่าง แต่ด้วยความที่เราเป็นเด็กไม่รู้ความ ไม่ยอมหักไม่ยอมงอไม่ฟังจะวิจารณ์ยังไงก็แล้วแต่
พอเราไม่มีความเป็นผู้ใหญ่เราก็จะไม่เข้าใจว่าเขาจะสื่ออะไร มองว่าเขากดดันเราทำไมเขาอยากให้เราเป็นอย่างที่เขาอยากได้หรอ แต่พอเลิกกันผ่านมาถึงได้รู้ว่าเขาทำหน้าที่แทนพ่อแม่เราด้วยซ้ำไป เรารู้สึกว่างปล่าว พยายามฆ่าตัวตาย 3 รอบกินยาเกินขนาด 80 เม็ดแต่ไม่ตาย ทุกวันนี้ เราก็ยังมีชีวิตอยู่ได้ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา เราอยากจะสื่อว่า อย่ามีลูกนะถ้ายังไม่พร้อม ทำแท้งเถอะ การที่เด็กเกิดมาไม่มีคนสอนมันเป็นภาระสังคมแบบเราที่ไม่รู้จะฆ่าตัวตายมือไหร่ ;-; เขียนถึงบทความนี้เรากลั้นน้ำตาไม่อยู่จริงๆ ถ้าคนที่เขามาอ่านกระทู้นี้ ได้เห็นบทความทั้งหมดขอให้ตระหนักถึง ชีวิตเด็กคนนึงที่จะเกิดมาบนโลกเป็นขยะสังคม แบบเรา ;-;
แบบที่จะโทษปู่ที่เลี้ยงดูเราไม่ดีก็ไม่ได้ เค้าไม่ได้ทำให้เราเกิดมา แบบที่พ่อแท้อายุ 56 ขอตังลูกทวงบุญคุณลูก ทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยเลี้ยง กลับบ้านเทศกาล 2-3 ปีกลับทีกลับมาสังสรรค์ติดหนี้ให้คนที่บ้านจ่าย หลายปีที่ผ่านมาเราโตขึ้นมีความคิดเราเริ่มถามตัวเองว่าเป้าหมายในชีวิตเราคืออะไร เราใช้ชีวิตไม่เคยมีความสุขที่แท้จริงเลย มีความคิดแค่อยากตาย.. ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอให้ตระหนักถึงการคุมกำเนิดให้มากๆหากไม่พร้อม เรื่องจริงจากเเด็กคนหนึ่ง
ัเรื่องราวเด็กเดน
พูดเกินจริง
ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องให้
ชอบโกหก
ชอบพูดให้คนอื่นดูแย่เพื่อให้ตัวเองดูดี
เถียงคำไม่ตกฟาก
ยอมหักไม่ยอมง้อ
หลงตัวเอง
เอาแต่ใจ
เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาล
ชอบเอาเปรียบคนอื่นแบบเนียนๆ
(เวลาทำทุรกรรมการเงิน)
ชอบดูถูก
(ดูถูกในใจ แต่ก็ยังรู้สึกว่ามันแย่)
เถียงเอาชนะ (ทุกคน)
พูดไม่คิด
ทำไม่คิด
ไม่คิดถึงคงามรู้สึกคนอื่นพูดพร่าม
สวยแต่รูปจูบไม่หอบ (ภาพลักษณ์ดูดีนิสัยแย่)
เวลาข้อคำแนะนำพอเขาบอกมันแรงไปก็รับไม่ได้
หนีปัญหา
ไม่มีความรู้อะไรเลยทำตัวเหมือนเก่งอยากนำ มันดูตลก
ข้ามหัวบุพการี
ทุกคนเคยมีสองใจรู้ว่าตัวเองไม่ดียังไง หมดแต่แก้ไม่ได้ ส่วนตัวเป็นเด็กที่โตมาพ่อค้ายาติดคุก แม่เป็นต่างชาติคลอดแล้วทิ้งหนีกลับประเทศ ปู่ย่าคอยป้อมเงินป้อนข้าวแต่พอให้โต คิดจะดีก็ดีคิดจะไม่ดีก็ไม่ดี ต้อนเด็กอยู่ในบ้านปู่ บ้านอยู่บ้านนอกสลัม ย่ากะปู่ไม่อยากอยู่ด้วยกัน ปู่ไปอยู่นา สร้างกระต้อป ส่วนหนูอยู่กะย่าและน้า น้าคือแม่มดเลยแหละ เขาไม่ชอบพ่อหนู หรือพี่ชายของเขา เข้าจะรังเกียจหนูทั้งๆที่โตมาในบ้านเค้า ไม่เคยเอ็นดูเลย หนูไม่เคยถูกอบรมสั่งสอนจากคนในบ้านแม้แต่ครั้งเดียว ส่วนมากคนที่สอนหนูจะเป็นคนแปลกหน้าที่สมเพชเวทนาเลยพูดสอน และ น้าเขาไม่ให้หนูกินอะไรในบ้านเลยของของเค้าที่เขาซื้อ หรือสิ่งของ น้าเป็นครูไม่รู้แกเป็นประสาทไหมนะตอนเด็กจำความได้ มักจะโดนด่าทุกวันเครียดซึทเศร้า ร้องไห้ บ้างที่ก็โดนตีหรือขว้างของใส่ ไม้ฟาด ปู่ย่าเขาไม่ได้ว่าอะไรเพราะไม่รู้จะทำไงอยู่บ้านหลังเดียวกัน พอผ่านมา 2-3 ปีโตขึ้นมาหน่อย ป.5-6 ทุกอย่างมันรุนแรงขึ้น ปู่มาเครียให้เพราะว่าเราโดนไล่ออกจากบ้าน เด็กผู้หญิงเด็นตัวคนเดียวเขาไปในทางลึกไร้แสงไฟกว่า 7 กิโลเมตรเพื่อไปนาไปหาปู่ที่ดูเหมือนจะเป็นไฟดวงเล็กๆที่เห็นเรามีตัวตนที่สุดแล้ว รุ่งเช้าปู่เข้ามาคุยกะน้าจะเอาไง ทะเลาะกัน น้า(ลูกแท้ๆของปู่เอาน้ำร้อนสาดให้พ่อตัวเอง) วินาที่นั่นและต้อนนี้ที่พิมพ์อยู่น้ำเราใหลออกมา เราสับสนว่าเราเป็นใคร ทำไมไม่มีพ่อแม่ครอบอบอุ่นเหมือนคนอื่นเราเป็นเด็กเดนมาเกิดหรอ เราวิ่งออกจากเหตุการณ์ตรงนั้นไปให้ไกลที่สุดเพราะว่าเราไม่อยากยืนร้องไห้อยู่ตรงนั่น หลังจากนั่นผ่านมา 1 ปีน้าอีกคนลูกของปู่เขากลับมาจากเกาหลีกับเงินก้อนหนึ่งเลยตัดสินใจสร้างบ้าน และสร้างยังไม่เสร็จเงินหมดต้องบินกลับเกาหลีไป เราเลยโชคดีหน่อยได้ไปอยู่ในบ้านหลังนั่นคนเดียว เป็นบ้านขั้นเดียวยกสูงห่างจากแสงไฟในหมู่บ้านออกมา เราใช้ชีวิตอยู่คนเดียวดินรนปากกัดตืนถีบ ตั้งแต่อายุ12 ทำงานทุกๆ ปิดเทอม ผ่านม.1 ม.2 ม.3 ไป เราต่อสายอาชีพ ปวช.พักหอ เงิน500ต่อสัปดาห์ค่าครองชีพข้าวจานละ 35+40 ปู่แกคนบ้านนอก ให้ไปแค่นั้นไม่พอก็แล้วแต่ ช่วงปวช. เราเริ่มเห็นถึง ศักดินา ฐานันดรที่เราไม่เคยเข้าใจมาก่อนจนกระทั้งเขาใจ เราน้อยใจในตัวเองว่าทำไมเรากับเด็กในเมืองถึงต่างกัน ด้วยความที่ไม่อยากดูบ้านนอก ก็ทำตัวจอมปลอมขึ้นมา ใช้เงินให้สมกับคนอื่น เริ่มโกหกรายงานเอยอะไรเอ๋ย เพื่อรีดไถเงินต้อนนั่นเรามีความสุขในความทุกข์ เรามีความสุขที่ไม่เคยมีมาก่อนอยากทำไรอยากมีอะไรอยากไปไหนก็ได้ทำ แต่อีกมุมหนึ่งเราลืมตัวตนเด็กบ้านนอกเจียมตัว ว่าปู่เป็นแค่ผู้ชายวัย 78 (บ้างคนอาจจะงงว่า 78 หาเงินได้ไง แกทำงานขยันขันแข็งมาตั้งแต่หนุ่มๆตอนนี้แกไม่มีโรคประจำตัวแกผิวไม่เหียวมีกล้ามเนื้อ )
เราใช้ชีวิตโกหก หลอกล้วงปั้นหน้า อะไรที่ไม่ดีก็ทำมาเยอะ เราขาดความอบอุ่นจากครอบครัว พอมีแฟนใจมันฟูมาก เพราะไม่เคยมีใครให้กำลังใจหรือคาดหวังมาก่อน เพราะด้วยความที่เราบ้านนอกเขากรุงทำตัวเกินๆ ดูไม่หน้าคนแม้แต่เพื่อนก็ไม่มี พอมีแฟนดันไปได้แฟนดี นิสัยดี น่าตาดี แบบพ่อพระแม่เป็นราชการ ครอบครัวสกุลดัง เราดันมีเรื่องตลอดไปสาวมาถึงตัวแฟน สาวไปถึงครอบครัวแฟน ครอบครัวเขายุให้เลิกตลอด แต่ผู้ชายดันทุรังจนคบกันได้ 1 ปีสุดท้ายเราบอกเลิกพี่เขา เราซึมเศร้า ไอ้คนที่ไม่มีครอบครัวไม่มีพ่อไม่มีแม่ไม่มีมารยาทไม่มีอะไรเลย จะไปสู้กับดอกฟ้า ที่ทั้งครอบครัวเขาเป็นราชการนามสกุลเลื่องชื่อ ได้ยังไงอีอย่างคือแฟนผู้ชายก็เรื่อมรู้สึกว่าไม่หมั่นคง เห็นเค้าท้อเค้าบ่นเค้าสอน ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ขึ้นชื่อว่าแฟนอย่างเดียวเขายังคือคนที่สอนเราเกี่ยวกับมารยาททุกๆอย่าง แต่ด้วยความที่เราเป็นเด็กไม่รู้ความ ไม่ยอมหักไม่ยอมงอไม่ฟังจะวิจารณ์ยังไงก็แล้วแต่
พอเราไม่มีความเป็นผู้ใหญ่เราก็จะไม่เข้าใจว่าเขาจะสื่ออะไร มองว่าเขากดดันเราทำไมเขาอยากให้เราเป็นอย่างที่เขาอยากได้หรอ แต่พอเลิกกันผ่านมาถึงได้รู้ว่าเขาทำหน้าที่แทนพ่อแม่เราด้วยซ้ำไป เรารู้สึกว่างปล่าว พยายามฆ่าตัวตาย 3 รอบกินยาเกินขนาด 80 เม็ดแต่ไม่ตาย ทุกวันนี้ เราก็ยังมีชีวิตอยู่ได้ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา เราอยากจะสื่อว่า อย่ามีลูกนะถ้ายังไม่พร้อม ทำแท้งเถอะ การที่เด็กเกิดมาไม่มีคนสอนมันเป็นภาระสังคมแบบเราที่ไม่รู้จะฆ่าตัวตายมือไหร่ ;-; เขียนถึงบทความนี้เรากลั้นน้ำตาไม่อยู่จริงๆ ถ้าคนที่เขามาอ่านกระทู้นี้ ได้เห็นบทความทั้งหมดขอให้ตระหนักถึง ชีวิตเด็กคนนึงที่จะเกิดมาบนโลกเป็นขยะสังคม แบบเรา ;-;
แบบที่จะโทษปู่ที่เลี้ยงดูเราไม่ดีก็ไม่ได้ เค้าไม่ได้ทำให้เราเกิดมา แบบที่พ่อแท้อายุ 56 ขอตังลูกทวงบุญคุณลูก ทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยเลี้ยง กลับบ้านเทศกาล 2-3 ปีกลับทีกลับมาสังสรรค์ติดหนี้ให้คนที่บ้านจ่าย หลายปีที่ผ่านมาเราโตขึ้นมีความคิดเราเริ่มถามตัวเองว่าเป้าหมายในชีวิตเราคืออะไร เราใช้ชีวิตไม่เคยมีความสุขที่แท้จริงเลย มีความคิดแค่อยากตาย.. ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอให้ตระหนักถึงการคุมกำเนิดให้มากๆหากไม่พร้อม เรื่องจริงจากเเด็กคนหนึ่ง