เราคบกะแฟนมา2ปี7เดือนตอนนี้เราต้องพึ่งแฟนทั้งเรื่องตังและเรื่องรถเราไม่ได้ทำงานเพราะต้องดูน้องยังเล็กเลยต้องพึ่งแฟนเลี้ยงรถของแฟนก็ต้องให้แม่เรายืมไปทำงานส่วนพ่อเราเสียทุกวันนี้เราทนจนไม่รู้จะทนยังไงแล้ว เวลาทะเลาะกันเราโดนด่ายันพ่อแม่เราอยากจะเถียงจนสุดใจแต่เราก็ทำไรไม่ได้นอกจากร้องไห้ อยากเลิกละไปหางานทำก็ไม่มีคนดูแลน้อง ทุกวันนี้เจ็บใจจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว ทุกครั้งที่เขาด่าบางครั้งแม่เราก็ได้ยินเรารู้สึกผิดละอายแม่มากที่เราต้องมาเจออะไรแบบนี้แต่เราก็เลือกอะไรไม่ได้ไง ได้แต่ทนรอน้องโตอีกนดถ้านิสัยเขาไม่เปลี่ยนเราก็คงเลิกไม่ใช่เราเห็นแก่ตัวนะ แต่เราทนมาทุกสิ่งแล้วพ่อเราตายแล้วเขาสมควรหรอกับการเอาพ่อเรามาด่าเราร้องไห้ทุกครั้งที่เขาด่าพ่อเรา ได้แต่ภาวนาให้น้องโตเร็วเราเบื่อกะชีวิตแบบนี้มาก ทุกครั้งที่เขามานอนกะเราเขาจะไปนั่งเล่นกะเพื่อนกลับตี1-ตี2พเช้าเราก็ตื่นรีดผ้าปลุกเขาทำงานปกติเเต่เขาจะชอบตื่นไม่ไหว แม่เขาโทรมาปลุกเราก็รับไม่ได้เพราะเขาไม่ให้รับ เขาไม่กลัวว่าคนที่ย้านเขาจะมองเรายังไง เขามาก็ไปนั่งเล่นกะเพื่อนแต่โกหกแม้เขาว่าเข้าบ้านนอนเลย พอเข้าตื่นไม่ได้ พอแม่เขาโทรมาเราก็บอกความจริงไม่ได้เราอึดอัดแม่เขาก็คงมองว่าเราผิดละว่าไม่ตื่นมาปลุกลูกเขาแต่เราตื่นนานแล้วแต่เรารับสายแม่เขาไม่ได้ เราเหนื่อยใจมากที่สุดที่ต้องมาทนอะไรแบบนี้ละเราก็ไม่รู้ว่าจะทนได้นานแค่ไหนละแม่จะรูมั้ยว่าที่เราทนทุกวันนี้เราทนเพื่อใคร แม่เราก็ได้แต่ตอกย้ำเราเรื่องที่โดนแฟนว่าแฟนด่า แต่เขาไม่รู้เลยว่าที่เราต้องทนทุกวันนี้เพื่อใครเพื่ออะไร น้องอะคือลูกของพี่ชายเรา=เป็นหลานเราแต่เราเรียกว่าน้องเพราะมันชินมากกว่า พี่ชายเราโดนจับส่วนแม่ของน้องก็ทิ้งพ่อก็มาเสียทำให้แม่เราต้องทำงานคอยเลี้ยงหลานกะส่งเงินให้พี่ชายเรา ส่วนเราที่ต้องทิ้งอนาคตละความสุขตัวเองเพื่อมาดูลูกของพี่ชายแม่ส่งเงินให้พี่ชายที่อยู่ข้างในแต่ไม่เคยให้เงินเราสักบาทที่คอยดูน้องให้จนเราต้องพึ่งแฟน เหมือนไม่มีใครเข้าใจเราเลยเราไม่มีเซฟโซนที่ดี เราคิดแค่ว่าเรารออีกนิดเราจะไปทำงานหาเช่าห้องอยู่คนเดียวดีสุดเป็นเซฟโซนให้ตัวเอง เพราะไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกเราที่เราต้องรับไว้เพราะคำว่าบุญคุณเราก็หวังว่าตอนนี้ที่เราทนเราคงจะใช้บุญคุณหมดละนะ เพราะถ้าเราอยู่คนเดียวเราจะไม่ใช้บุญคุณอะไรใครอีก ต้องมาเลี้ยงลูกให้พี่ชายจนไม่ได้ทำงานมันไม่ยุติธรรมสำหรับเราเลย แม่เราก็นักแต่พี่ชาย เห้อ ขอระบายหน่อยนะคะถ้าวันไหนได้ออกมาจากจุดนี้ที่เรายืนได้ไปอยู่คนเดียวละเป็นเซฟโซนให้ตัวเองเราจะมาเขียนเล่าให้ฟังว่าเรามีความสุขแค่ไหนละจะใช้ชีวิตยังไงต่อรอวันที่เราจะได้เป็นอิสระละมีความสุขด้งยนะทุกคน
ต้องอดทนกะความรู้สึกแบบนี้อีกนานแค่ไหน