คือตอนนี้ไม่อยากทนอยู่กับคนในบ้านแล้ว แต่ก็รู้ตัวเองว่าไมมีปัญญาย้ายเพราะยังเรียนไม่จบ ตังก็ไม่มี เอาตัวไม่รอดแน่แต่ว่ามันทรมานกับการอยู่บ้านมากๆ

พ่อกับแม่เลิกกันตั้งแต่เด็กจนตอนนี้อายุ20แล้ว เราอยู่กับแม่ และยายที่เป็นโรคประสาท ทุกครั้งที่ดูแลยาย ป้อนข้าวป้อนน้ำจะต้องโดนยายทำร้ายร่างกายตลอด เดี๋ยว​ก็ตบหน้า เดี๋ยว​ก็เข้ามากัด เข้ามาตี แต่เราก็ทำได้แค่ทนมาตั้งแต่ป.4 ส่วนแม่เองก็มีปัญหา​เรื่องยาเสพติด(ติดๆเลิกๆ)​ ทำให้เขามีอารมณ์​โมโหร้ายกับทุกเรื่อง แล้วมาลงกับลูกตัวเอง แม่มักจะพูดจาทำร้ายจิตใจกันตลอด ไล่ไปตายบ้าง บอกว่าอย่าเกิดมาบ้าง ด่าทั้งวัน จิกหัวใช้ทั้งวัน เรื่องเล็กๆน้อยๆไม่เคยปล่อยผ่าน ชอบโมโหใส่ตลอด บางทีแค่ทำน้ำหกก็ด่าเหมือนเราไปฆ่าคน และถ้าเขาโกรธ​มากๆก็จะเข้ามาทำร้ายร้างกาย กับพ่อเองก็แต่งงานใหม่ ส่งเสียให้แค่ค่าเทอมเท่านั้น และเราก็มักจะถูกแม่บังคับให้ขอตังพ่ออยู่บ่อยๆซึ่งมันอึดอัดมากๆเพราะไม่ได้สนิทกับพ่ออะไรขนาดนั้น
ตอนเด็กเองก็ถูกแม่ทิ้งไปหลายครั้งจนตอนนี้มันฝังใจไปหมด ในทุกเรื่องแม่โทษว่าเป็นความผิดทุกคนแต่ไม่เคยโทษว่าเป็นความผิดตัวเองเลย ไม่รู้สึกว่าเคยเชื่อใจใครในบ้าน คิดอยากจะตายก็ไม่กล้าทำสักที อยากจะหนีก็ไม่มีที่ไป รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว​ พยายามที่จะเข้มแข็งขึ้น แต่มันจะถึงขีดจำกัดแล้ว รู้ว่าต้องใช้ชีวิตต่อ แต่อยากให้มันทรมานน้อยลงสักนิดก็ยังดี
ไม่เคยเกลียดแม่หรือคนในครอบครัว​เลย แต่เกลียดตัวเองมากขึ้นไปเรื่อยๆ
ไม่สามารถคุยเรื่องนี้กับใครได้เลย กับเพื่อนเองก็ไม่ได้ ญาติ​ก็ไม่มี ทุกวันนี้คุยกับหมากับแมวมันเริ่มไม่เยียวยา​จิตใจแล้ว ส่วนเรื่องไปหาหมอคือปัดตกไปได้เลย เพราะไม่มีตังและแม่เองก็คงไม่ให้ แถมตอนนี้แม่เลิกจ่ายค่าเน็ตให้แล้วเพราะทะเลาะกันเรื่องเล่น​โทรศัพท์​ พยายามบอกเขาแล้วว่าใช้เรียนแต่เขาก็ไม่ฟัง เงินเก็บเองก็ค่อยๆหมดแล้วค่ะ แม่รับผิดชอบให้แค่ค่าอาหารกับที่อยู่ แต่พวกของใช้ทุกอย่างต้องออกเองทั้งหมด

ควรจะทำยังไงดีคะ?


#ถ้าผิดยังไงขอโทษ​ด้วยค่ะ