เราเกิดมาในครอบครัวปานกลางมี่พ่อแม่พี่สาวยาย พ่อเป็นคนเจ้าชู้ กินเหล้า แต่ช่วงหลังพ่อไปทำงานตจว.บ้านเราเหมือนจะเริ่มมีฐานะที่ดีขึ้น พ่อตั้งใจทำงานรักครอบครัว ในขณะที่แม่มีญาติแนะนำหนังสือศาลาคนเศร้าให้รู้จักและทุกคืนที่พ่อไม่อยู่แม่จะปีนหน้าต่างออกไปนอกกบ้าน เราเคยแอบตามไปว่าแม่ไปไหนจนได้ไปเห็นว่าแม่คุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้ ตอนนั้นเราน่าจะอยู่ปอสี่ได้ แม่บอกว่าห้ามบอกพ่อนะ ถ้าพ่อรู้พ่อจะฆ่าแม่ จนวันที่แม่พาเราไปตลาดนัดไปซื้อของเยอะๆ ของที่เราชอบ แต่ทำไมเราไม่รู้สึดกีใจเลยไม่รู้ วันนั้นเราทอดไก่ครั้งแรกกะจะอวดแม่ แม่บอกว่าไปธุระเดี๋ยวกลับมา แล้วแม่ก็ไม่กลับมา เรากินข้าวกับไก่ทอดทั้งน้ำตา ยายก็น่าสงสาร... สรุปแม่ก็หนีไปใช้วีวิตกับชายอื่นนั่นเองจบชีวิตแต่งงาน19ปี
   พ่อพอรู้ข่าวกลับมาบ้าน เรากลับจากโรงเรียนพ่อร้องไห้กอดเรา มันช่างเจ็บปวดใจเหลือเกิน หลังจากนั้นพ่อก็ไปบวชสักระยะ เวลาผ่านไปเรากับยายไปอยู่กับป้า ที่เป็นลูกยายอีกคน โดยมีพ่อและแม่ส่งเงินให้เขาเป็นค่าเลี้ยงเรา ลูกของป้าคนนี้ก็คือคนที่แนะนำให้แม่เรารู้จักหนังสือศาลาคนเศร้า เราไม่ชอบเขาเลย และลูกเขาอายุเท่าเรา มันเปรียบเสมือนลูกคุณหนูเวลาทำอะไรเล่นอะไรต้องให้ได้ดั่งใจมัน เวลากินข้าวมันก็จะตักแต่สิ่งที่ดีๆ เช่น หมู กุ้ง ๆไม่เผื่อแผ่คนอื่น จนทะเลาะกันบ่อยๆ แม่มันก็ดด่าๆๆรวมด้วยถ้อยคำหยาบคายทุกครั้ง เช่น เด็ดเช็ดหนัง.. จนครั้งล่าสุดมันไล่ยายเรากับเรากลับบ้าน มันเป็นหลานนะ มันบอกว่ายายเรารักเรา หรือเหตุผลอะไรสักอย่าง มันเกลียดเราด้วยที่เราเรียนเก่ง แต่ลูกมันอ่านหนังสือไม่ออก ผัวมันชมแต่เรา(ผัวที่แย่งเขามา รวย)
   แล้วเราก็ต้องย้ายโรงเรียนกลับที่เก่า พูดถึงโรงเรียนสมัยนั้นถ้าใครพ่อแม่เลิกกันก็จะน่าสงสารมาก ลูกมันครูถามว่ามีใครพ่อแม่เลิกกันมั้ย มันรีบบอกชื่อเราจนทำให้เราได้ทุน ฮึๆ มีครั้งที่ฝังใจคือเราเปิดประตูรถไม่เป็น มันเยาะเย้ยและขำใหญ่เลย มันก็ฝังใจนะ เด็กอะ บ้านเราไม่มีนิ  พอย้ายกลับโรงเรียนเก่าก็เจอครูพูดเหน็บแนมว่าย้ายไปย้ายมาทำให้คนอื่นเขาลำบาก พูดในห้องแล้วเพื่อนๆก็หันมามองเราแล้วเบ้ปาก จนทำให้เราไม่อยากมาโรงเรียน นอนร้องไห้ ไม่อยากขี่รถไปโรงเรียน เคยให้บัตรกินข้าวฟรีเพื่อนเพื่อแลกกับกอด ข้างในมันรู้สึกหวิวจนอยากกอดใครสักคน ในหัวคิดทำไมพ่อแม่คนอื่นเขาขี่รถไปส่งลูก วันไหนถ้าแม่มาหาขี่รถไปส่งวันนั้นเราจะมีความสุขมากๆ ทุนเดิมเราก็ไม่มีเพื่อนอยู่แล้ว เราเข้าหาใครไม่ค่อยเป็น เวลามีงานกลุ่มเราจะขอครูทำคนเดียวและส่งคนแรกจนครูอึ้ง วิชาศิลปะได้10เต็มตลอด ด้วยความน่าสงสารครูชอบใช้เราล้างจานและให้รางวัลเราด้วยเงินหรือไม้ไอติมฟรี ดีใจมากๆแต่ทุกอย่างที่กล่าวมาก็จะมีเพือนๆไม่พอใจและไม่ชอบเรา โตมาเรื่อยๆเราเริ่มมีเพื่อน และแม่กลับมาอยู่บ้านพร้อมกับแฟนใหม่ตอนเราอยู่มอ1
   แฟนใหม่แม่อายุราว26 เราเรียกเขาว่าอา อาคนนี้เคยถ่ายคลิปตอนเราอาบน้ำ เราหันไปเห็นโทรศัพท์จังๆ อาคนนี้เคยเข้ามาในห้องเรายามวิกาล มาลูบไล้ตูดเรา หายใจสั่นรัวๆ เราทนไม่ไหวหันไปถามว่าอาทำไร เขายิ้มและบอกว่ามาทำไฟให้เอ็งแล้วรีบเดินออกไป (ปกติเราล็อกห้องทุกครั้ง แต่วันนั้นเขาพยายามเรียกเราให้เข้าออกห้องบ่อยๆบอกไฟเสียจนเราลืมล็อก) พออาออกไปเราได้ยินเสียงรถขับออกไป เรารีบเดินไปหาแม่และแม่ก็กำลังเดินมาหาเราพอดี แม่ถามอาได้ทำอะไรมั้ย เราบอกแม่ไป แม่ตอบว่ามันทำแม่ไม่เสร็จ เราขณะนั้นในวัย13ปี ทุกเหตุการณ์กเราเล่าให้แม่ฟังแต่แม่ก็ไม่เลิกกับมัน จนเขาเลิกกันไปด้วยเหตุอะไรเราก็ไม่ทราบ แต่จำฝังใจอยู่ครั้งที่ทะเลาะกับแม่ แม่พูดว่า เดี๋ยวให้ไอ...มันเอาเลยดีมั้ง
  แม่เจอรักครั้งใหม่กับเถ้าแก่หมู แม่บังคับให้เราเรียกเขาว่าพ่อ ช่วงแรกเราไม่ยอมรับก็เรียก อ้อๆ(เราจะเรียกเขาว่าลุงนะ) แม่รักๆเลิกๆกับเขาอยู่บ่อยๆ แต่ความรวยก็แลกมาด้วยความประสาท ลูกเขาชอบแกล้งแม่สารพัด จนแม่เป็นโรคซึมเศร้าหนักขึ้น(แม่เป็นโรคนี้ตั้งแต่อยู่กับพ่อแล้ว แต่ไม่หนัก) ชีวิตก็เหมือนละครเล่าไม่จบไม่สิ้น ลูกเลี้ยงแม่เลี้ยง 
   ไออาคนนั้นวนกลับมาในชีวิตแม่เราอีกครั้งในฐานะชู้ หลบๆซ่อนๆ จนทะเลาะกับลุง และแล้ววันหนึ่งแม่บอกเราว่าจะขายบ้าน ญาติๆไม่ดีแถวนี้บลาๆๆ เราขอให้ขายไม่ได้ จนมีร้านเสริมสวยเป็นสาวสองหาคนมาซื้อบ้านเราในราคา6แสนบาท ที่ดิน4ไร่ บ้านดีๆ1หลัง และให้ค่านายหน้านางไป ย้อนกลับมาคิดยายเราคือคนที่น่าสงสารมากที่สุด เพราะแม่เราเป็นลูกคนสุดท้อง โดยธรรมเนียมแล้วลูกคนเด็กจะต้องเลี้ยงแม่ ยายเราเลยให้ที่ดินแม่เยอะสุด ยายเราพึ่งเสียได้ไม่กี่เดือนแม้แต่บ้านตัวเองยังไม่ได้อยู่ ก่อนเราเรียนจบเราอยากมีเงินมาซื้อบ้านหลังเก่าคืนให้ยายมากๆเลย แต่ไม่มีเงินเพราะราคามันหลายล้านแล้ว บ้านหลังเก่าคนที่ซื้อไปได้ไม่นานก็ถูกหวยรางวัลที่1 แล้วขายต่อ จนปัจจุบันเปลี่ยนมือมา3-4คนแล้ว กลับมาเรื่องไออาคนนั้นเราพึ่งมารู้ความจริงว่าที่แม่ขายบ้านมาซื้อที่ลับๆ ในซอยตันๆแบบนี้เพราะคงหวังจะอยู่กับมัน ระหว่างสร้างบ้านเราอยู่มอ3ก็ต้องย้ายไปอยู่กับพ่อเพื่อรอบ้านเสร็จ เป็น1ปีที่มีความสุข แม่เลี้ยงเราใจดี และด้วยเหตุอันใดไม่รู้ ไออาคนนี้ก็หายจากแม่เราไปถาวร และแม่กะลุงก็ดีกัน
     บ้านเสร็จเรามาต่อม4และเรียนที่นี่อยู่กับแม่2คน แต่ลุงจะมาๆกลับๆทุกวันเพราะธุรกิจเขาอยู่ที่บ้าน และบางครั้งเรากับแม่ก็ไปบ้านลุง และลุงกับแม่ก็เลิกกันอีก แม่มีชายใหม่อีก ทิ้งเราเด้กมอสี่อยู่บ้านคนเดียว จนชิน เป็นแบบนี้จนนับครั้ง นับคนไม่ไหว แต่ทุกครั้งลุงกับแม่ก็กลับมาดีกัน จนช่วงมอห้าหรือหกไม่มั่นใจแม่ขโมยทองลุงมาสิบบาทบอกเก็บเอาไว้ให้เรา แล้ววันหนึ่งแม่ก็เป็นอะไรไม่รู้ บอกว่าลุงแช่งคนที่ขโมยทอง หรือตอนนั้นแม่เครียดมากเรื่องอะไรไม่รู้ ลุงพาไปหาหมอปลา หมอปลาบอกเป็นบ้า ให้ยามาต้ม แม่ไม่กิน จนต้องพาไปสถาบันกัลยา ที่รักษาผู้ป่วยจิตเวช ช็อตไฟฟ้าและอยู่ที่นั่นเป็นเดือน ออกมาแม่อาการดีขึ้น ***ตั้งแต่เด็กจนโตเราไปเฝ้าแม่นับครั้งไม่ถ้วนเพราะแม่กินยาฆ่าตัวตาย ชวนเราผูกคอตาย ชวนเรากระโดดน้ำกินยาฆ่าหญ้า แย่งมีดกัน ไม่ก็รถชนรถล้ม มีพี่ก็พึ่งพาอะไรไม่ได้เลย มีแต่เอาปัญหามาให้ มีครั้งที่ไปเฝ้าแม่ด้วยกันก็ได้ผัวกลับมา ซ้อนมอไซค์เขาไปไหนไม่รู้ แม่เดินตามหาเป็นคนบ้าลอยๆหาลูก แกคิดดูนะเด็กๆตอนอายุเท่าเราเขาต้องแบกอะไรมากมายขนาดนั้นเลยเหรอ ขี่รถล้มหน้าแหกเครียดมาก ไปเข้าคลีนิกนิติ..เซลมารับเราไปกดเงินถึงบ้านเลยจ่ะ ยอด80,000 จำทองที่ขโมยได้มั้ยล่ะ นี่แหละแต่แม่ฝากไว้เป็นชื่อเรา เราตกใจมาก งงไปหมด เงินเยอะมากเลย สุดท้ายก็เสียไปหมดแม้แต่ทองที่มี ฝ้าก็ไม่หาย เกลียดคลีนิกนี้มากๅๆเลย เงิยจำนวนนี้ส่งเราเรียนจบได้เลย จนเราเข้ามหาลัย แม่เราก็รักๆเลิกๆกับลุงเหมือนเดิม ลุงเราส่งเราเรียนตลอดตั้งแต่คบกับแม่ แต่ถ้าครั้งไหนทะเลาะกัน เราก็ไม่มีเงิน ใช่ ชีวิต เราก็คิดถึงเงินที่แม่เอาไปทำหน้าทุกครั้ง หนักเข้าเราก็ต้องกู้เรียน แม่มีแฟนใหม่หวังสร้างอนาคตด้วยกันทำร้านซักรีดแบบไม่ได้มีความรู้อะไรเลยตามประสาคนเป็นโรค ที่คิดอะไรก็จะเอาเดี๋ยวนั้น แม่เอาใบที่ดินไปจำนองห้าหมื่นบาท สุดท้ายก็ร่ม เรากลับมาบ้านพร้อมแมวเพื่อนคู่ใจของเรา แม่รีบไปหาแฟนมากจนลืมปิดประตูบ้าน หมากัดแมวเราตาย เราเสียใจมากที่สุด โทรไปว่าเขาวันรุ่งขึ้นเขาขี่รถมาล้มอีก.. ชีวิตหนอ... ระบายมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกดีขึ้นมานิด เรื่องแย่ๆมีมากมาย งั้นขอมาเล่าเหตุการณ์ล่าสุดที่ทำให้เราตัดสินใจมาระบายกับพันทิปเลยนะ
    ตลอดช่วงชีวิตมหาลัยจนถึงปัจจุบันเรามีแฟนคอยช่วยเหลือ ให้กำลังใจเป็นเหมือนน้ำที่คอยชโลมจิตใจเรา เป็นเหมือนพลังบวก ช่วยเงินที่แม่เราไปกู้มา ช่วยพาแม่ไปหาหมอ เขาเป็นเหมือนรอยยิ้มเข้ามาเติมเต็มให้เรา ตลอดเวลา5ปี เราเรียนจบแม่อนุญาตให้มาอยู่บ้านด้วยกันได้ แต่ด้วยเงินเดือนที่น้อยเราจึงต้องแยกกัน จากกันได้เดือนกว่าเขามีธุระมาทางนี้พอดีจะมารับเราไปอยู่ด้วยครึ่งเดือน เราจึงบอกแม่ แม่พูดมาว่า แม่อุตส่าไม่ทิ้งเราแต่เราจะทิ้งแม่ คำพูดนี้ทำให้เราแอบขำในใจ ตั้งแต่เล็กจนโตแม่ทิ้งเราให้โดดเดี่ยวตลอด เราไม่อินเลย แล้วเราก็มาอยู่กับแฟนได้วันที่สอง แม่รถล้มอีก... เราก็ต้องกลับมา  แน่นอนเราไม่ใช่คนดีใช่มั้ย ที่กลับมาด้วยความไม่เต็มใจเพราะเราชินและชากับอะไรแบบนี้แล้ว เงินก็หมดเราก็ระเบิดความอัดอั้นตันใจต่อเขา หวังว่าเขาจะเห็นใจเราบ้าง แต่เปล่าเลยทุกอย่างเหมือนเดิม แม่ผู้น่าสงสารด่าเราสารพัด เดนนรก  เนรคุณ อีต่างๆนาๆ ล่าสุดแฟนกลับไปแล้วเราเอาน้ำเข้าไปให้สวนกับเขา เขาเอาไม้เท้าฟาดกลางหลังเรา พร้อมถามว่าเอาเข้าไปให้กูทำไม ที่โมโหกูไม่ใช่อะไรหรอก โมโหที่เรียกกลับมา ‘หลง’  ตอนนี้แม่เรามีแฟนใหม่แล้วเขาก็ฟ้องแฟนใหม่ต่างๆนาๆ เรางงมากๆเลย เขาไม่ใช่คนแก่ที่จะดูแลตัวเองไม่ได้นะที่เราไป เราจะใช้ชีวิตบ้างไม่ได้เลยเหรอ แล้วก่อนเลิกกับลุงซึ่งตอนนี้เราเรียกเขาว่าพ่อได้เต็มปาก เพราะ เขาดีกับเราจริงๆ ถึงจะศีลเสมอกับแม่ก็เถอะ แต่ตอนเรียนจบเขาช่วยเราดาวน์รถและทุกวันนี้ก็ยังติดต่อมาถามสารทุกข์สุขดิบเสมอ ที่จะเล่าก็คือแม่อยากให้เราขับเป็น เราก็ไปฝึกกับน้องทุกๆวันจนเริ่มเป็น และเราลองขับไปฉีดวัคซีนเอง และถึงตาเขาไปฉีดเราติดงานเลยพาไปไม่ได้ ใจคืออยากขับพาแม่ไปมาก วันนี้พึ่งมาเห็นแชทเขาคุยกับแฟนใหม่ว่า ขอให้เราพาไปฉีดวัคซีนเราก็ไม่พาไปอ้างมีงาน ความจริงคือแม่ไม่ได้ขอเลย และเราบอกจากใจว่ามีงานพอดี อดพาไปเลย แ้ลวมาพูดมาว่าเตรียมพูดดักไว้เลยเนอะ งงมาก  ในแชทพิมพ์ต่ออีกว่า แล้วเดี๋ยวนี้เราก็ไม่จับมอไซค์เลยขับแต่เก๋ง งงมากอยากร้องไห้ ทั้งๆที่เราไปหัดขับรถเพื่อที่จะพาเขาไปโรงพยาบาลให้ได้แท้ๆ ทำไมความคิดเขาเป็นแบบนี้ เราควรทำไง เรามากมั้ย
  ปล.กับคนอื่นเราพูดปกติเว้นแม่เราชอบหงุดหงิดเพราะคิดว่าเขาเอาแต่ปัญหามาให้ พูดอะไรคิดอะไรที่ลบๆ เราไม่ชอบคุยกับแม่ รู้สึกเครียด ได้แต่คิดว่าทำไมเราไม่เหมือนคนอื่นบ้าง คนอื่นวัยเดียวกับมีแต่สร้างปัญหาให้พ่อแม่ แต่ทำไมเรามีแต่แม่ที่สร้างปัญหาให้ ทำไมเราต้องแบกอยู่คนเดียว โดยที่ไม่มีใครมาช่วยเลย มีพี่ก็เห็นแก่ตัว กรรมเรามากใชมั้ย