เกิดคำถามนี้ขึ้นมาเพราะบ้านผมค่อนข้างเลี้ยงด้วยลำแข้ง
ไม่มีการปลอบใจ เมื่อใครทำอะไรล้มเหลวหรือผิดพลาด
มีแต่ตอกย้ำว่าไม่พยายามเอง อ่อนแอเอง ไม่ฉลาดเอง

ผมแทบไม่เคยปรึกษาอะไรกับคนที่บ้านเลยหากไม่จำเป็น
เพราะผมรู้ว่าสิ่งที่ได้รับไม่มีทางเป็นคำปรึกษาแน่นอน
จะมีก็แต่คำด่า ไม่ก็คำดูถูกกลับมาก็เท่านั้น โดยอ้างว่าติเพื่อก่อ
พร้อมด้วยการทวงบุญคุณว่าถ้าไม่มีครอบครัวแกก็อยู่ไม่ได้หรอก

ผมก็ไม่แน่ใจกับตนเองเหมือนกันว่าทำไมแนวคิดผมถึงแตกต่างออกมา
เพราะผมกลับรู้สึกว่าคนรุ่นหลังๆผม ไม่ควรที่จะได้รับอะไรแย่ๆแบบผมเลย

ผมยอมรับว่าเซฟโซนของผมทุกวันนี้คือเพื่อนทั้งในชีวิตจริงและในอินเทอร์เน็ต
ถ้าไม่มีพวกเขาเหล่านี้ ผมก็ไม่รู้เลยว่าจิตใจของผมจะอยู่ในสภาพไหนในปัจจุบัน

จึงอยากถามว่าคนที่บ้านหรือครอบครัวไม่ใชเซฟโซนของตนเอง
จะมีวิธีดูแลจิตใจของตัวเองอย่างไรให้มีความสุขและแรงบันดาลใจ
ลองมาแบ่งปันวิถีทาง
มาลองคุยกันครับ