คือเราอยากรู้ว่าเรามีอาการแบบนี้ เสี่ยงเป็นโรคหรืออาการทางจิตอะไรบ้างมั้ยคะ
อาการ: เวลาเครียดเรามักจะมีอาการปวดหัว บางทีก็เวียนหัว เป็นมาประมาณ 3 ปีแล้วค่ะ แต่พึ่งมาเรื่มหนักเมื่อต้นปี 64 เวลาคิดอะไรไม่ออกแล้วก็เครียด อย่างเช่นครูเรียกให้เราตอบคำถามแต่เราไม่รู้เราตอบไม่ได้ แล้วมีเพื่อนในห้องมองเราอยู่ เราจะเกิดอาการกังวลและเครียด พยายามใช้มือจิกตัวเอง อาการแบบนี้เรามีมาประมาณ 1 ปีแต่มาหนักขึ้นๆ ในช่วง 2-3 เดือนที่ผ่านมา เวลาโดนสายตามองมาตอนเราทำข้อสอบหรือทำอะไรสักอย่างที่ต้องตรวจคะแนน เราจะกดดันและไม่มีสมาธิมากๆ แม้พยายามจะตั้งสมาธิจดจ่อแล้วก็ตาม แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย แล้วก็มือสั่น บางทีเวลาเราเครียดเราก็มักจะใช้มือจิกตัวเอง โยกตัวพิงผนัง เราจะมีอาการคล้ายๆ คนไม่มีสติบางทีก็ทำร้ายร่างกายตัวเอง
เหตุการณ์: ครั้งหนึ่งเราเคยเครียดเรื่องคะแนนสอบตอนทำการบ้านอยู่ เราจำได้แค่ว่าเราเครียดมาดมือไม้สั่นไปหมด ร้องไห้หนักมาก จนอยู่ดีก็เหมือนดับวูบไปเลยค่ะ แต่ตื่นมาอีกทีตรงนิ้วโป้วเราเหมือนมีรอยปากกาทิ่มอยู่จนเลือดไหล เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรลงไปเพราะเรารู้สึกตัวอีกทีก็เป็นแบบนี้แล้ว ครั้งหนึ่งเราเคยโดนด่าตอนทำการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ แล้วโดนจ้องนานๆ เราเริ่มมือสั่น อยากจะจิกตัวเอง ไม่มีสมาธิจดจ่อ กลัวและระแวงไปหมด
สาเหตุ: เราเป็นเด็กที่ค่อนข้างเรียนดีค่ะ และเราก็โดนกดดันเรื่องนี้มาตั้งแต่อยู่ประถมแล้ว เราเลยเริ่มเครียดแต่ก็ไม่ใครไม่ได้ ที่บ้านชอบเราความสามารถของเราไปเปรียบเทียบเด็กคนอื่นๆ ตลอดเวลา เราโดนด่าโดนขึ้นเสียงใส่ทุกวัน เราโตมากับคุณยายคุณตาที่ชอบทะเลาะกัน ด่ากัน ขึ้นเสียงใส่กัน โดนปิดกันความฝัน ไม่สนับสนุน และยังพูดให้เรารู้สึกหมดหวังอีก ทั้งครู ทั้งแม่ ทั้งเพื่อนๆ และทุกคนมักจะมองว่าเราฉลาด เราเก่งจนเวลาพลาดก็โดนกดดัน ซึ่งเราไม่ได้อยากฉลาดในสายตาทุกคนขนาดนั้น เวลาพลาดเราจะเครียดมากๆ แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่ได้เป็นเด็กเก็บตัวนะคะ เราเข้าสังคมได้ แค่รู้สึกหลังมันน่าเบื่อๆ อยากอยู่กับสังคมในเกมมากกว่า
ปรึกษา: เราเคยบอกหรือปรึกษาเรื่องนี้กับทางบ้านเราแล้วค่ะ แต่พวกเขาบอกกลับเรา"มาว่าไร้สาระ ปัญญาอ่อน ชีวิตดีขนาดนี้จะไปเป็นโรคไร้สาระแบบนั้นได้ยังไง" ยิ่งเราเล่าเราระบายก็ยิ่งโดนด่าโดนว่า มันยิ่งทำให้เราเก็บกด เราเลยสนิทกับเพื่อนมากๆ เรามีเพื่อนที่คุยด้วยอยู่ไม่กี่คนเราเลยเลือกที่จะปรึกษาเพื่อน และพี่สาวที่เราเจอในเกม จนตอนนี้สนิทกันมากๆ พูดกูด้วยกันแล้ว เราอยากจะไปหาหมอนะ จะได้รู้เราเป็นอะไร แต่ไม่มีใครพาเราไปค่ะ เราบอกที่บ้านแล้ว เขาก็ไม่สนใจ แถมบอกไร้สาระเหมือนเดิม แม่กะว่าตะพาเราไปตรวจ ตอนโควิดจางๆ แต่อาการเราเริ่มหนักขึ้น เราเลยมาขอความคิดเห็นจากคนที่อ่านกระทู้นี้ค่ะ ว่าแบบนี้เรามีความเสี่ยงเป็นอะไรมั้ยคะ
[code]ใส่โค้ด
[/code]
เรามีอาการแบบนี้ มีความเสี่ยงที่จะเป็นโรคซึมเศร้า หรืออาการทางจิตอะไรมั้ยคะ
อาการ: เวลาเครียดเรามักจะมีอาการปวดหัว บางทีก็เวียนหัว เป็นมาประมาณ 3 ปีแล้วค่ะ แต่พึ่งมาเรื่มหนักเมื่อต้นปี 64 เวลาคิดอะไรไม่ออกแล้วก็เครียด อย่างเช่นครูเรียกให้เราตอบคำถามแต่เราไม่รู้เราตอบไม่ได้ แล้วมีเพื่อนในห้องมองเราอยู่ เราจะเกิดอาการกังวลและเครียด พยายามใช้มือจิกตัวเอง อาการแบบนี้เรามีมาประมาณ 1 ปีแต่มาหนักขึ้นๆ ในช่วง 2-3 เดือนที่ผ่านมา เวลาโดนสายตามองมาตอนเราทำข้อสอบหรือทำอะไรสักอย่างที่ต้องตรวจคะแนน เราจะกดดันและไม่มีสมาธิมากๆ แม้พยายามจะตั้งสมาธิจดจ่อแล้วก็ตาม แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย แล้วก็มือสั่น บางทีเวลาเราเครียดเราก็มักจะใช้มือจิกตัวเอง โยกตัวพิงผนัง เราจะมีอาการคล้ายๆ คนไม่มีสติบางทีก็ทำร้ายร่างกายตัวเอง
เหตุการณ์: ครั้งหนึ่งเราเคยเครียดเรื่องคะแนนสอบตอนทำการบ้านอยู่ เราจำได้แค่ว่าเราเครียดมาดมือไม้สั่นไปหมด ร้องไห้หนักมาก จนอยู่ดีก็เหมือนดับวูบไปเลยค่ะ แต่ตื่นมาอีกทีตรงนิ้วโป้วเราเหมือนมีรอยปากกาทิ่มอยู่จนเลือดไหล เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรลงไปเพราะเรารู้สึกตัวอีกทีก็เป็นแบบนี้แล้ว ครั้งหนึ่งเราเคยโดนด่าตอนทำการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ แล้วโดนจ้องนานๆ เราเริ่มมือสั่น อยากจะจิกตัวเอง ไม่มีสมาธิจดจ่อ กลัวและระแวงไปหมด
สาเหตุ: เราเป็นเด็กที่ค่อนข้างเรียนดีค่ะ และเราก็โดนกดดันเรื่องนี้มาตั้งแต่อยู่ประถมแล้ว เราเลยเริ่มเครียดแต่ก็ไม่ใครไม่ได้ ที่บ้านชอบเราความสามารถของเราไปเปรียบเทียบเด็กคนอื่นๆ ตลอดเวลา เราโดนด่าโดนขึ้นเสียงใส่ทุกวัน เราโตมากับคุณยายคุณตาที่ชอบทะเลาะกัน ด่ากัน ขึ้นเสียงใส่กัน โดนปิดกันความฝัน ไม่สนับสนุน และยังพูดให้เรารู้สึกหมดหวังอีก ทั้งครู ทั้งแม่ ทั้งเพื่อนๆ และทุกคนมักจะมองว่าเราฉลาด เราเก่งจนเวลาพลาดก็โดนกดดัน ซึ่งเราไม่ได้อยากฉลาดในสายตาทุกคนขนาดนั้น เวลาพลาดเราจะเครียดมากๆ แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่ได้เป็นเด็กเก็บตัวนะคะ เราเข้าสังคมได้ แค่รู้สึกหลังมันน่าเบื่อๆ อยากอยู่กับสังคมในเกมมากกว่า
ปรึกษา: เราเคยบอกหรือปรึกษาเรื่องนี้กับทางบ้านเราแล้วค่ะ แต่พวกเขาบอกกลับเรา"มาว่าไร้สาระ ปัญญาอ่อน ชีวิตดีขนาดนี้จะไปเป็นโรคไร้สาระแบบนั้นได้ยังไง" ยิ่งเราเล่าเราระบายก็ยิ่งโดนด่าโดนว่า มันยิ่งทำให้เราเก็บกด เราเลยสนิทกับเพื่อนมากๆ เรามีเพื่อนที่คุยด้วยอยู่ไม่กี่คนเราเลยเลือกที่จะปรึกษาเพื่อน และพี่สาวที่เราเจอในเกม จนตอนนี้สนิทกันมากๆ พูดกูด้วยกันแล้ว เราอยากจะไปหาหมอนะ จะได้รู้เราเป็นอะไร แต่ไม่มีใครพาเราไปค่ะ เราบอกที่บ้านแล้ว เขาก็ไม่สนใจ แถมบอกไร้สาระเหมือนเดิม แม่กะว่าตะพาเราไปตรวจ ตอนโควิดจางๆ แต่อาการเราเริ่มหนักขึ้น เราเลยมาขอความคิดเห็นจากคนที่อ่านกระทู้นี้ค่ะ ว่าแบบนี้เรามีความเสี่ยงเป็นอะไรมั้ยคะ
[code]ใส่โค้ด
[/code]