คนธรรมดา (ขออนุญาตใช้คำนี้นะครับ) ในที่นี้ผมนิยามถึงคนที่ไม่ได้มีต้นทุนชีวิตมาตั้งแต่แรก ทำอาชีพหลักของตัวเองแค่ 1 อย่าง (เช่น งานประจำ) ไม่มีอาชีพเสริม จะมีงานอดิเรกก็ได้ แต่ถ้าไม่อยากมีก็ไม่เป็นไร วันหยุดหรือเวลาหลังเลิกงานก็ทำอะไรที่ตัวเองชอบ ดูซีรีส์ อ่านหนังสือ ออกไปเที่ยว เป็นต้น ไม่ต้องพยายามเพื่อไขว่คว้าอะไรไปมากกว่านี้

ด้วยความที่อายุใกล้ 30 เข้าไปทุกที เริ่มเห็นทั้งคนรุ่นราวคราวเดียวกัน ทั้งอายุมากกว่าและเด็กกว่า เริ่มหาอาชีพเสริมกัน หรือมองลู่ทางการลงทุนอื่นๆเพื่อเสริมรายได้นอกจากอาชีพหลักกันหลายคน ผมเองก็มองๆดูลองผิดลองถูกอยู่เหมือนกัน

แต่อยู่ดีๆมันก็มีความคิดขึ้นมาว่า ทำไมการที่เราอยากเป็นคนธรรมดามันยากจัง มันทำได้ไหมนะในยุคนี้ อยากเป็นคนที่ไม่ต้องเก่ง ไม่ต้องพยายามขนาดนั้นสมัยนี้มันจะพอไหมนะ
คำถามนี้ถ้าผมตอบตัวเองก็รู้สึกว่า มันไม่น่าจะพอแน่ๆ ถึงได้ต้องพยายามกระตือรือร้นมากขึ้น แต่พอมันเกิดคำถามนั้นในใจขึ้นมา มันก็คิดตลอดเลยว่าการเป็นคนธรรมดาๆสมัยนี้เนี่ยมันไม่พอจริงๆใช่ไหม

อยากถามความเห็นของทุกคนว่าคิดเห็นกันอย่างไรบ้างครับ

ปล.แท็กไม่ถูกขออภัยนะครับ