สวัสดีค่ะทุกคน เราอยากพูดถึงเรื่องราวสมัยม.ต้น เราต้องรับฟังคำพูดต่ำๆที่โคตรจะเจ็บใจมานานตลอด 3ปี [ม.1 - ม.3] ปัจจุบันเราอยู่ม.6แล้วนะ มันก็ไม่ได้ดีไปกว่าม.ต้นสักเท่าไหร่หรอก แต่กระทู้นี้จะเล่าถึงคำพูดล้อเลียนปมด้อยและการถูกบูลลี่ต่างๆในช่วงม.ต้น
-- เพื่อนๆเคยโดนล้อหนักๆกันมายังไงบ้างคะ?
เป็นเพราะเราเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาไม่สวย น่าเกลียด ผิวดำแดง อีกทั้งยังจน เสื้อผ้าที่ใส่ไปโรงเรียนเก่าๆ โทรศัพท์ที่ใช้ก็มือสองรุ่นกากๆที่พอจะซื้อได้(มีโทรศัพท์ตอนม.2) เราเข้าสังคมไม่เก่ง แต่นั่นก็เป็นเพราะสังคมในโรงเรียนที่เราอยู่มันแย่ สภาพแวดล้อมโดยรวมทำให้ยิ่งเข้าสังคมยากขึ้น เพื่อนๆห้องเดียวกันที่คอยแต่จะกดให้เราต่ำลง ใช้คำพูดทำร้ายจิตใจบ่อยครั้ง มันเจ็บมันทรมานจนพยายามฆ่าตัวตายหลายต่อหลายครั้ง...
เราจะไม่จเจอแนะนำตัวและไม่เอ่ยถึงบุคคลใด รวมถึงชื่อโรงเรียน ก็แค่กลัวว่าจะโดนหนักกว่าเดิมเพราะงั้นขอปิดไว้นะคะ
และนี่คือประโยคที่เราเคยถูกเพื่อนร่วมห้องและคนในโรงเรียนพูดใส่ คิดดูว่าเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนนึงที่คาดหวังจะใช้ชีวิตในโรงเรียนใหญ่อย่างมีความสุข มีเพื่อนเยอะๆแต่กลับต้องเจอคำด่าว่าเหล่านี้จะเจ็บใจแค่ไหน...
อีดำ อีผี วิญญาณเร่ร่อน น่าเกลียดอ่ะ อย่าเอาหน้ามาใกล้ได้มั้ยตกใจจะตายชัก! ล้อชื่อแม่ แม่ตาเหล่ อี...(ชื่อแม่) โทรศัพท์อย่างกากเลยว่ะ จนจัด น่ากลัวอ่ะ เพื่อนเหมือนผีเลย ให้มันเข้ากลุ่มด้วยหรอ อีดำไปไหนล่ะ ถ่ายไปก็ไม่สวยหรอกอีผี แต่งรูปปลอมมากหน้าจริงอย่างอุบาทว์ อี๊! เหม็นว่ะ ฯ.
-.- นี่เป็นคำพูดส่วนนึงที่เราได้ฟังมาตลอด3ปีในโรฃเรียนแห่งนี้ เพื่อนผู้ชายตั้งฉายาให้เราว่าอีผี เวลาเราเดินอยู่ข้างนอกมันมักจะตะโกนเรียกว่าอีผีดังๆ เวลาเข้าแถวตรงที่นั่งตรงข้ามเราก็จะถูกเว้นเอาไว้ งานกลุ่มเราจะเป็นตัวเลือกสุดท้าย งานคู่เราทำเดี่ยว โต๊ะเรียนเรานั่งคนเดียว กินข้าวถ้าไม่แยกไปรอที่ห้องเรียนค่บต่อไปก็ไปนั่งรวมกับเพื่อนในห้อง ก็แค่นั่งเงียบๆในที่ๆแคบที่สุด สกปรกที่สุด นั่งอยู่แบบนั้น
เราเกลียดที่สุดก็ไอ้คำพูดล้อมชื่อแม่หรือด่าว่าแม่เรา นั่นเพราะเรามีแค่แม่คนเดียว ตั้งแต่เกิดไม่เคยเห็นหน้าพ่อและไม่มีพ่ออยู่ในความทรงจำ ชีวิตม.ต้นสุดแสนจะทรมาน ไม่อยากไปโรงเรียน อยากตาย ไม่อยากเจอใคร แค่อยากอยู่บ้านพูดคุยกับหมากับแมว ไปโรงเรียนไปเป็นเบ๋ให้เพื่อน สิ่งเดินซื้อขนมให้เพื่อนทางก็ไม่ใกล้ เหนื่อย! เหนื่อยมาก หงุดหงิดที่เป็นแบบนี้ในทุกวัน พอกลับบ้านก็ตะคอกใส่แม่ โวยวายพูดจาไม่เพราะใส่แม่ แต่ที่โรงเรียนต่อให้โดนด่าโดนล้อหนักแค่ไหนก็ทำได้แค่ยิ้มๆไปดท่านั้น ไม่แม้แต่จะเอ่ยคำเถียง แต่กลับทำสันดานแย่ๆใส่แม่สะได้ รู้สึกผิดมากจริงๆนะ
ถ้าถามถึงทนยังไง ก็นั่นแหละก็แค่ทนๆไป บางวันไม่อยากไปโรงเรียนจริงๆไม่อยากไปเจอสถานการณ์อึดอัดใจแบบนั้นถึงขั้นเอาหน้าไปโขกกำแพงบ้าง ต่อยจมูกตัวเองบ้าง พยายามทำให้เลือดกำเดาไหน เพราะตอนเด็กเราเคยป่วยหนักเลือดกำดาวไหลง่าย ก็เลยพยายามทำให้ตัวเองป่วยเพื่อที่จะได้หยุดเรียน บางวันก็ล้วงคอให้อวก หรือตั้งใจนอนให้ยุงกัด แม่ไม่อยู่ก็ออกไปนั่งตากฝนให้ป่วย พยายามกับเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างหนัก แต่ไม่เคยเปิดปากด่าเพื่อนกลับสักคำ โคตรจะรู้สึกแย่เลยอ่ะ
ใครไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ไม่เข้าใจหรอก มันแย่จนอยากหลับไม่ตื่นเลยนะ ลองหาวิธีฆ่าตัวตายตั้งมากมายแต่ไม่กล้า ขี้ขลาดเกินไป เพราะทำครั้งแรก ครั้งสอง ครั้งสามไม่สำเร็จ ครั้งต่อๆไปก็กลัวเจ็บมากขึ้น ขี้ขลาดเกินไป
ทนแบบนั้นมาจนจบม.ต้น แต่ก็ยังขึ้นม.ปลายที่โรงเรียนเดิม มันไม่ได้ดีไปมากกว่าตอนม.ต้นแต่จะไม่ขอเอ่ยถึงละกัน ในเรื่องรางที่เราเล่าไปเป็นแค่ส่วนนึงในชีวิตจริงเท่านั้น เราน่ะ เจอมาเยอะ! เยอะมาก ถ้าให้อธิบายเรียบเรียงความน้อยใจของตัวเองแค่หมื่นตัวอักษรคงไม่พอ เพื่อนๆพี่ๆน้องๆคนอื่นล่ะ เคยเจอเหตุการณ์คล้ายๆกันบ้างมั้ย? แล้วจัดการปัญหากันยังไงบ้าง ตอนนี้ทุกอย่างโอเครึยัง!?
ปล. หลังจากจบม.ต้น ขึ้นม.ปลายแม่เราก็เสีย เรายังมีพ่อเลี้ยงที่ไม่ถูกกันอย่างแรง(แม่แต่งพ่อเลี้ยงตอนเรา.5)ถึงจะทนอยู่มาแบบนั้นก็เหอะแต่ความสัมพันธ์ในครอบครัวก็ไม่ดีเท่าไหร่ สาวนตอนนี้เราอยู่ม.6แล้ว รอโรงเรียนเปิดอะนะ โรงเรียนเดิมเพื่อนเก่าๆก็มี คำล้อเดิมๆก็อยู่ เรายังตัวดำเหมือนเดิม บ้านจน หน้าตาน่าเกลียด ผิวดำคล้ำ โง่ และยังพยายามฆ่าตัวตายเหมือนเดิมเลย55555
*ไม่ต้องปลอบใจ ไม่ต้องให้กำลังใจ ไม่ต้องใช้คำพูดสวยหรูหรือคำด่าว่ากันเลยนะคะ เราแค่แชร์ประสบการณ์มืดมนในชีวิตให้ฟังก็เท่านั้น ชีวิตเราแย่ขนาดนี้ทนมาตั้งนานขนาดนี่กับแค่คำพูดปลอมโยนไม่กี่ประโยค มันทำให้เราคิดอะไรดีแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ คนที่เจอกับเรื่องราวแย่ๆมาตลอดหลายปีต่อให้วันนี้ยังไม่ตายแต่ก็ไม่ได้อยากมีชีวิตอนู่แล้วทนแบบนี้ไม่เรื่อยๆหรอกนะ
555555555
จบแล้วค่ะ ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ งั้นเราก็ลากันตรงนี้เลยเนอะ จุ๊ฟฟฟ
เคยโดนบูลลี่หนักแค่ไหน?
-- เพื่อนๆเคยโดนล้อหนักๆกันมายังไงบ้างคะ?
เป็นเพราะเราเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาไม่สวย น่าเกลียด ผิวดำแดง อีกทั้งยังจน เสื้อผ้าที่ใส่ไปโรงเรียนเก่าๆ โทรศัพท์ที่ใช้ก็มือสองรุ่นกากๆที่พอจะซื้อได้(มีโทรศัพท์ตอนม.2) เราเข้าสังคมไม่เก่ง แต่นั่นก็เป็นเพราะสังคมในโรงเรียนที่เราอยู่มันแย่ สภาพแวดล้อมโดยรวมทำให้ยิ่งเข้าสังคมยากขึ้น เพื่อนๆห้องเดียวกันที่คอยแต่จะกดให้เราต่ำลง ใช้คำพูดทำร้ายจิตใจบ่อยครั้ง มันเจ็บมันทรมานจนพยายามฆ่าตัวตายหลายต่อหลายครั้ง...
เราจะไม่จเจอแนะนำตัวและไม่เอ่ยถึงบุคคลใด รวมถึงชื่อโรงเรียน ก็แค่กลัวว่าจะโดนหนักกว่าเดิมเพราะงั้นขอปิดไว้นะคะ
และนี่คือประโยคที่เราเคยถูกเพื่อนร่วมห้องและคนในโรงเรียนพูดใส่ คิดดูว่าเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนนึงที่คาดหวังจะใช้ชีวิตในโรงเรียนใหญ่อย่างมีความสุข มีเพื่อนเยอะๆแต่กลับต้องเจอคำด่าว่าเหล่านี้จะเจ็บใจแค่ไหน...
-.- นี่เป็นคำพูดส่วนนึงที่เราได้ฟังมาตลอด3ปีในโรฃเรียนแห่งนี้ เพื่อนผู้ชายตั้งฉายาให้เราว่าอีผี เวลาเราเดินอยู่ข้างนอกมันมักจะตะโกนเรียกว่าอีผีดังๆ เวลาเข้าแถวตรงที่นั่งตรงข้ามเราก็จะถูกเว้นเอาไว้ งานกลุ่มเราจะเป็นตัวเลือกสุดท้าย งานคู่เราทำเดี่ยว โต๊ะเรียนเรานั่งคนเดียว กินข้าวถ้าไม่แยกไปรอที่ห้องเรียนค่บต่อไปก็ไปนั่งรวมกับเพื่อนในห้อง ก็แค่นั่งเงียบๆในที่ๆแคบที่สุด สกปรกที่สุด นั่งอยู่แบบนั้น
เราเกลียดที่สุดก็ไอ้คำพูดล้อมชื่อแม่หรือด่าว่าแม่เรา นั่นเพราะเรามีแค่แม่คนเดียว ตั้งแต่เกิดไม่เคยเห็นหน้าพ่อและไม่มีพ่ออยู่ในความทรงจำ ชีวิตม.ต้นสุดแสนจะทรมาน ไม่อยากไปโรงเรียน อยากตาย ไม่อยากเจอใคร แค่อยากอยู่บ้านพูดคุยกับหมากับแมว ไปโรงเรียนไปเป็นเบ๋ให้เพื่อน สิ่งเดินซื้อขนมให้เพื่อนทางก็ไม่ใกล้ เหนื่อย! เหนื่อยมาก หงุดหงิดที่เป็นแบบนี้ในทุกวัน พอกลับบ้านก็ตะคอกใส่แม่ โวยวายพูดจาไม่เพราะใส่แม่ แต่ที่โรงเรียนต่อให้โดนด่าโดนล้อหนักแค่ไหนก็ทำได้แค่ยิ้มๆไปดท่านั้น ไม่แม้แต่จะเอ่ยคำเถียง แต่กลับทำสันดานแย่ๆใส่แม่สะได้ รู้สึกผิดมากจริงๆนะ
ถ้าถามถึงทนยังไง ก็นั่นแหละก็แค่ทนๆไป บางวันไม่อยากไปโรงเรียนจริงๆไม่อยากไปเจอสถานการณ์อึดอัดใจแบบนั้นถึงขั้นเอาหน้าไปโขกกำแพงบ้าง ต่อยจมูกตัวเองบ้าง พยายามทำให้เลือดกำเดาไหน เพราะตอนเด็กเราเคยป่วยหนักเลือดกำดาวไหลง่าย ก็เลยพยายามทำให้ตัวเองป่วยเพื่อที่จะได้หยุดเรียน บางวันก็ล้วงคอให้อวก หรือตั้งใจนอนให้ยุงกัด แม่ไม่อยู่ก็ออกไปนั่งตากฝนให้ป่วย พยายามกับเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างหนัก แต่ไม่เคยเปิดปากด่าเพื่อนกลับสักคำ โคตรจะรู้สึกแย่เลยอ่ะ
ใครไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ไม่เข้าใจหรอก มันแย่จนอยากหลับไม่ตื่นเลยนะ ลองหาวิธีฆ่าตัวตายตั้งมากมายแต่ไม่กล้า ขี้ขลาดเกินไป เพราะทำครั้งแรก ครั้งสอง ครั้งสามไม่สำเร็จ ครั้งต่อๆไปก็กลัวเจ็บมากขึ้น ขี้ขลาดเกินไป
ปล. หลังจากจบม.ต้น ขึ้นม.ปลายแม่เราก็เสีย เรายังมีพ่อเลี้ยงที่ไม่ถูกกันอย่างแรง(แม่แต่งพ่อเลี้ยงตอนเรา.5)ถึงจะทนอยู่มาแบบนั้นก็เหอะแต่ความสัมพันธ์ในครอบครัวก็ไม่ดีเท่าไหร่ สาวนตอนนี้เราอยู่ม.6แล้ว รอโรงเรียนเปิดอะนะ โรงเรียนเดิมเพื่อนเก่าๆก็มี คำล้อเดิมๆก็อยู่ เรายังตัวดำเหมือนเดิม บ้านจน หน้าตาน่าเกลียด ผิวดำคล้ำ โง่ และยังพยายามฆ่าตัวตายเหมือนเดิมเลย55555
*ไม่ต้องปลอบใจ ไม่ต้องให้กำลังใจ ไม่ต้องใช้คำพูดสวยหรูหรือคำด่าว่ากันเลยนะคะ เราแค่แชร์ประสบการณ์มืดมนในชีวิตให้ฟังก็เท่านั้น ชีวิตเราแย่ขนาดนี้ทนมาตั้งนานขนาดนี่กับแค่คำพูดปลอมโยนไม่กี่ประโยค มันทำให้เราคิดอะไรดีแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ คนที่เจอกับเรื่องราวแย่ๆมาตลอดหลายปีต่อให้วันนี้ยังไม่ตายแต่ก็ไม่ได้อยากมีชีวิตอนู่แล้วทนแบบนี้ไม่เรื่อยๆหรอกนะ
555555555
จบแล้วค่ะ ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ งั้นเราก็ลากันตรงนี้เลยเนอะ จุ๊ฟฟฟ