อ่านให้จบด้วยนะคะ ต้องการคำปรึกษา หรือไม่ก็กำลังใจค่ะ ก็แค่ต้องการคนรับฟังบ้าง
เราคิดที่จะฆ่าตัวตายตั้งแต่ ป.5ค่ะ คิดมาเรื่อยๆเลยค่ะ
ตอนเด็กๆเราก็เหมือนเด็กทั่วไปเลยค่ะ มีเพื่อนตามปกติ แต่พอเข้า ป.1มา ชีวิตเริ่มเปลี่ยนค่ะ สภาพจิตใจเราแย่ลง ไม่มีเพื่อนเลยค่ะ
ตอน ป.1 ค่อนข้างมีปมอย่างมากเลยค่ะ เจอเพื่อนบูลลี่บ่อยมาก ทุกวันทุกเวลาเลยก็ว่าได้ค่ะ โดนไถเงิน โดนล้อว่า เอ๋อบ้าง อีเปรต อีผีขนุน โดนด่าชื่อพ่อแม่ บ้าง (ที่มันคิดว่าเราเอ๋อเพราะ เราเป็นคนเงียบๆค่ะ แล้วก็สูงที่สุดในห้อง แต่จริงๆคือเรารู้เรื่องทุกอย่าง
คือโดนบูลลี่ทุกวัน แต่ไม่เคยเล่าให้ครอบครัวฟังเลย เก็บเอาไว้คนเดียว
ม.1-ม.3ก็ดีนะคะ เพราะย้ายโรงเรียนแล้ว แต่ก็มีแย่บ้างตอนกลับบ้าน
แต่วันนี้"พี่สาว"เราตัวจุดความแค้นเลยค่ะ ทุกคนจะเข้าใจรึป่าว คนที่แบกความในใจมาทั้ง 10ปีอ่ะ โดนทุกวันก็ไม่ไหวนะ เราไม่มีที่ระบายเลย
เวลาพี่,เพื่อน(ตอนนี้อยู่ ม.4 แล้ว เพื่อนคนปัจจุบัน) เศร้าก็รับฟัง แต่เวลากูเป็นอะไร ไม่มีใครสนใจเลยซักคน มันเจ็บนะเว้ย เล่นให้ฟังแต่กูยังเล่าไม่จบเปลี่ยนเรื่องหนีกูแล้ว
พอถามเพื่อนถ้าเค้าจะฆ่าตัวตาย มันจะดีมั้ย เพื่อนบอก อย่าทำ แต่
สุดท้ายก็ทิ้งกู ให้กูอยู่คนเดียวเหมือนแต่ก่อน ถามว่าต่อไปวิชาอะไร ก็คุยเมินกูเลย
"เหมือนเพิ่งเปิดประตู แต่ก็ปิดใส่หน้ากูอย่างงี้อ่ะ"
ล่าสุดเราเพิ่งโดนมัน(พี่สาว)ชี้หน้าสั่งให้กูไปซักกางเกง (กูแค่ใส่ผิด)ทำตาขวางใส่เราอีก เราก็เอากางเกงมันไปซัก แต่ในใจจากที่เริ่มอยากตาย ก็ไม่ละ อยากฆ่ามันแทน เราอยากเอาผ้ารัดคอมัน ให้มันทรมานเหมือนที่เราโดนมา มันรู้สึกแย่จริงๆนะ ที่เก็บทุกเรื่องมาเป็นปีอ่ะ แล้ววันนี้มันเก็บไม่อยู่ มันอยากฆ่า
คนในบ้านไม่รับฟัง โดนพี่ตัวเองซ้ำเติมอยู่ทุกๆวัน เราเป็นคนที่จิตใจอ่อนแอมาก ตอนนั้นโดนนิดก็จะร้องแล้ว พี่เรามันทำตาขวางใส่เราบ่อยมาก จนเราไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว
แต่ตอนนี้ มันโดนมาเรื่อยๆจนไม่รู้สึกกลัวอะไรแล้วอ่ะ เราเริ่มคุยกับตัวเอง เริ่มมีโลกของตัวเอง ไม่รู้ว่าถ้าเอาผ้าไปมัดคอพี่ อนาคตจะเป็นยังไง อยู่ในคุกจะเป็นยังไง ตอนนี้เราไม่คิดถึงอย่างอื่นเลยนอกจากตัวเอง ไม่ต้องการคนรอบข้างแล้ว
ต้องการคนอื่นที่เข้าใจเรามากกว่า ทั้งร้องให้ทั้งพิมมันก็ไม่ไหวหรอก มันออกมาจากความแค้นจริงๆอ่ะ มันเจ็บกับการโดนกระทำจริงๆ
มีอาการแบบนี้ เป็นอาการทางจิตรึป่าว
เราคิดที่จะฆ่าตัวตายตั้งแต่ ป.5ค่ะ คิดมาเรื่อยๆเลยค่ะ
ตอนเด็กๆเราก็เหมือนเด็กทั่วไปเลยค่ะ มีเพื่อนตามปกติ แต่พอเข้า ป.1มา ชีวิตเริ่มเปลี่ยนค่ะ สภาพจิตใจเราแย่ลง ไม่มีเพื่อนเลยค่ะ
ตอน ป.1 ค่อนข้างมีปมอย่างมากเลยค่ะ เจอเพื่อนบูลลี่บ่อยมาก ทุกวันทุกเวลาเลยก็ว่าได้ค่ะ โดนไถเงิน โดนล้อว่า เอ๋อบ้าง อีเปรต อีผีขนุน โดนด่าชื่อพ่อแม่ บ้าง (ที่มันคิดว่าเราเอ๋อเพราะ เราเป็นคนเงียบๆค่ะ แล้วก็สูงที่สุดในห้อง แต่จริงๆคือเรารู้เรื่องทุกอย่าง
คือโดนบูลลี่ทุกวัน แต่ไม่เคยเล่าให้ครอบครัวฟังเลย เก็บเอาไว้คนเดียว
ม.1-ม.3ก็ดีนะคะ เพราะย้ายโรงเรียนแล้ว แต่ก็มีแย่บ้างตอนกลับบ้าน
แต่วันนี้"พี่สาว"เราตัวจุดความแค้นเลยค่ะ ทุกคนจะเข้าใจรึป่าว คนที่แบกความในใจมาทั้ง 10ปีอ่ะ โดนทุกวันก็ไม่ไหวนะ เราไม่มีที่ระบายเลย
เวลาพี่,เพื่อน(ตอนนี้อยู่ ม.4 แล้ว เพื่อนคนปัจจุบัน) เศร้าก็รับฟัง แต่เวลากูเป็นอะไร ไม่มีใครสนใจเลยซักคน มันเจ็บนะเว้ย เล่นให้ฟังแต่กูยังเล่าไม่จบเปลี่ยนเรื่องหนีกูแล้ว
พอถามเพื่อนถ้าเค้าจะฆ่าตัวตาย มันจะดีมั้ย เพื่อนบอก อย่าทำ แต่
"เหมือนเพิ่งเปิดประตู แต่ก็ปิดใส่หน้ากูอย่างงี้อ่ะ"
ล่าสุดเราเพิ่งโดนมัน(พี่สาว)ชี้หน้าสั่งให้กูไปซักกางเกง (กูแค่ใส่ผิด)ทำตาขวางใส่เราอีก เราก็เอากางเกงมันไปซัก แต่ในใจจากที่เริ่มอยากตาย ก็ไม่ละ อยากฆ่ามันแทน เราอยากเอาผ้ารัดคอมัน ให้มันทรมานเหมือนที่เราโดนมา มันรู้สึกแย่จริงๆนะ ที่เก็บทุกเรื่องมาเป็นปีอ่ะ แล้ววันนี้มันเก็บไม่อยู่ มันอยากฆ่า
คนในบ้านไม่รับฟัง โดนพี่ตัวเองซ้ำเติมอยู่ทุกๆวัน เราเป็นคนที่จิตใจอ่อนแอมาก ตอนนั้นโดนนิดก็จะร้องแล้ว พี่เรามันทำตาขวางใส่เราบ่อยมาก จนเราไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว
แต่ตอนนี้ มันโดนมาเรื่อยๆจนไม่รู้สึกกลัวอะไรแล้วอ่ะ เราเริ่มคุยกับตัวเอง เริ่มมีโลกของตัวเอง ไม่รู้ว่าถ้าเอาผ้าไปมัดคอพี่ อนาคตจะเป็นยังไง อยู่ในคุกจะเป็นยังไง ตอนนี้เราไม่คิดถึงอย่างอื่นเลยนอกจากตัวเอง ไม่ต้องการคนรอบข้างแล้ว
ต้องการคนอื่นที่เข้าใจเรามากกว่า ทั้งร้องให้ทั้งพิมมันก็ไม่ไหวหรอก มันออกมาจากความแค้นจริงๆอ่ะ มันเจ็บกับการโดนกระทำจริงๆ