โลมมารุตยุดมโน ลมเจ้าไยใจร้ายคล้ายยั่วเย้าส่งความเหงาเร้ารั้นวันเหน็บหนาวนภาคราค่ำคืนกลืนแสงดาวแขสกาวราวกลับเลือนลับไป ลมโลมร่างพร่างหนาวราวสะท้านสั่นเทิ้มยามลามลิ่วผิวลูบไล้โลมาลุกปลุกชันพร

-1- O ค่อยค่อยก่อรูปวาง .. ก่อนสางหม่น- จะเคลื่อนพ้นผ่านล่วง .. เมื่อดวงสูรย์- ลอยเลื่อนขึ้นโชนช่วงเป็นดวงกูณฑ์ ผ่านจำรูญจำรัสโลมปัถวี O เงียบงันทั้งเหน็บหนาว .. ที่พราวหยาด พร้อมโอภาสดวงศศินใกล้สิ้นส

เหมันต์ลุธุมาอุษาโยคมารุตโบกโลกล้อมห้อมไอหนาวนภดลหม่นรับอับแสงดาวไร้สกาวพราวแพรวแววกลา อัมพุทเคลื่อนเลื่อนโลมโพยมเย้ามฆาเข้าเนาเช่นหลบเร้นหาอนธการนานคืนกลืนเวลาวังเวงแว่วแคล้วคราแรมราตรี เทิ

จันทราวิภาวรรณ. ๏  จันทราลานดื่นห้วง   สรวงสรรค์สวยเด่นพิสุทธิ์พรรณ   พรั่งพร้อม       พราวพรายรายเรื่อบรร-   จงกล่

แสงเรืองรองผ่องพราวสกาวเด่น ในคืนเพ็ญพรายพร่างอยู่กลางหาว เจิดจรัสชวนดูท่ามหมู่ดาว ระยิบวาวราวสรวงห้วงอัมพร มองนภายามนี้มีจันทร์ฉาย เย็นพระพายพัดแผ่วแนวสิงขร ยินเรไรหริ่งเร้าดุจเว้าวอน ประหนึ่งคู่เคี

ฉันจะฝันถึงเธอ  ตะวันลับลาส่งฟ้า มืดมน  ใจย่อมเงียบเหงาทน       เปลี่ยวคว้าง ยามเธอเมื่อลาจน