-1-
O ค่อยค่อยก่อรูปวาง .. ก่อนสางหม่น-
จะเคลื่อนพ้นผ่านล่วง .. เมื่อดวงสูรย์-
ลอยเลื่อนขึ้นโชนช่วงเป็นดวงกูณฑ์
ผ่านจำรูญจำรัสโลมปัถวี
O เงียบงันทั้งเหน็บหนาว .. ที่พราวหยาด
พร้อมโอภาสดวงศศินใกล้สิ้นสี
จบสิ้นแล้วรมยาแห่งราตรี
จักเลือนลี้มืดดำ .. เคยรำบาย
O วารีหยดหยาดรอ .. จะล้อแสง
เพื่อแต้มแต่งงามระยับก่อนลับหาย
อย่างยินยอมแสงพลอดตราบวอดวาย
ก่อนเวียนว่ายหยาดซ้ำ .. อีกค่ำคืน
O เพียงเพื่อจะระเหิดระเหยร่าง
อยู่ท่ามกลางเรื่อแดงของแสงคลื่น
ให้แผดเผาผ่าวร้อนได้ย้อนกลืน
กลบหยาดรื่นเลือนเร้น .. เปลี่ยนเป็นไอ
O กลั่นหยาดพิลาสร่วงเป็นดวงประดับ
เรียงหยดรอแสงระยับ .. มาขับไข
กระทบโลมเม็ดน้ำ .. อยู่ร่ำไร
ก่อนมอดไหม้ระเหยช่วง .. จนล่วงรอย
O ที่บรรจบแห่งศิวาและราตรี
หยดวารีหยาดแล้ว .. จากแผ่วค่อย-
ตราบเติมงามเต็มพื้น-ด้วยผืนพลอย
เพื่อจักลอยระยับยวง .. ล้อดวงวัน
O เผาเถิดให้ระเหิดระเหยแห้ง
ทอดทอแสงงามระยับ .. ลงรับขวัญ
จะยอมรูปแหลกร่าง .. เป็นรางวัล
การกีดกั้นแววระยับ .. ที่ลับเลือน
O จะหยาดให้เผาอยู่ทุกตรู่สาง
พลอยผืนจะแผ่วางทั่วทางเถื่อน
และจะรอร้อนเกรียมทุกเยี่ยมเยือน
เถอะ .. อย่าเคลื่อนผ่านพ้น .. ให้ทนรอ
O ที่-สิ้นรูปแหลกร่าง .. อยู่กลางแสง
นั้น-ฝากแฝงอุ่นไว้ .. ที่ใดหนอ
หรือจะเช่นรูปเงาพะเน้าพะนอ
ฝากอุ่นออแอบร่างอยู่กลางทรวง ?


-2-
O เมื่อ-อกหนึ่ง .. อาจเอื้อมจะโอบเจ้า
อุ่นนิ่มเนื้อรูปเยาว์ .. ผู้เฝ้าหวง-
หวังกุมกอดนวลละมุน .. แอบอุ่นดวง-
ฤดีผู้ห่วงละห้อย .. เถิด-คอยรอ
O ครั้นสังคีตผ่านเสียง .. แต่เพียงแว่ว
จะยินแผ่วเสียงย้ำ .. นั้นพร่ำขอ-
ถนอมเนื้อรูปเยาว์พะเน้าพะนอ
สองแขนออโอบงาม .. เกินห้ามใจ
O ใช่ไหมว่า .. มีคนนั้นรออยู่
รอรอบชู้ออดอ้อน .. ด้วยอ่อนไหว
แก้มอิ่มเนียนแนบทรวง .. รับห่วงใย
โอบกอดไว้ตราบสนิทในนิทรา
O จนทอดตัวสองแขน .. เอาแทนหมอน
เพื่อหนุนนอนเบียดกาย .. กอดก่ายหา
หน้าผากแก้มคิ้วคาง .. จักร้างลา-
ปรารถนาแห่งใจ .. เยี่ยงไรพ้น
O โอม-รูปเยาว์โสมนัส .. รำบัดย้อม-
เยี่ยมละม่อมรูปหน้าอีกคราหน
กอปรความหมายด้านในคอยไหววน
จากหัวใจดิ้นรน .. เกินด้นดึง
O ครรลองโลกหมองหม่น..พึงป่น-ปลิด-
สิ้นทั้งปวงด้วยฤทธิ์แรงคิดถึง
ละห้อยเห็น .. ปฏิพัทธ์จงรัดรึง
แรงซาบซึ้งให้ตรึงอยู่ไม่รู้ลบ
O ทั้งสิ้นและ .. ทั้งปวงความห่วงหา
พึงโหมฝ่าทรวงขวัญเข้าบรรจบ
อำนวยจิตพิสวาททุกชาติภพ
สุดเกลี่ยกลบอาวรณ์ให้ผ่อนคลาย
O คะเนนึกคะนึงอยู่อย่ารู้สิ้น
แรงถวิลถวัลย์อยู่อย่ารู้หาย
ให้อกเจ้าตราตรึงเพียงหนึ่งชาย
คอยเถิดสายสวาดิเรียมเจ้าเตรียมใจ
O ฝากลำลมเรื่อยรี้ .. ได้วีวาด
ผ่านโอภาสให้ระยับแรงขับไข
อันหวานหอมสุมาลี ณ ที่ใด
จะเช่นใครยามนี้ .. ไม่มีเลย
O หอมนั้นหอมจากหวาน .. เจ้าผ่านหา
จนคุณค่าในอก .. นั้นผกเผย
ผ่านรูปรอยนิรมิต .. เข้าชิดเชย
หยอก-ยั่วเย้ยปรารถนาแรงอาลัย
O ละม่อมพักตร์อิริยาและท่าที-
เมื่อเข้าชี้นำการณ์ .. ฤๅต้านไหว
รอบละมุนอุ่นเอื้อแห่งเยื่อใย
คล้ายรอให้คล้องเกี่ยวด้วยเรียวมือ
O เมื่อ-อก, แขน, ใจ-โลภ .. จะโอบเจ้า
เนื้อรูปเยาว์ .. จะรอดได้อย่างไรหรือ
ความวาดหวังเพียบเพ็ญ .. จักเป็น-คือ-
เรียวแขนยื้อยุดไว้ .. โดยไม่คลาย !