เราเสียยายไปเมื่อปีที่แล้ว ตอนนั้นเรารู้สึกแบบทำอะไรไม่ถูกจริงๆ มันทำได้แค่นั่งร้องไห้ เราไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำสักพักนึง แล้วก็ออกมา หลังจากนั้นก็ไปนั่งเฝ้ายายอยู่อย่างงั้น รอรถมารับไปทำพิธีที่วัด เราขอมาที่เรื่องปัจจุปันเลยนะ ตอนนี้เราอายุ15 เราย้ายมาอยู่ที่บ้านลุง ตาก็มาอยู่ด้วย เนื่องจากการที่เรามาอยู่กับลุง บางทีเราก็ไม่ค่อยได้กินข้าวตรงเวลาสักเท่าไหร่ หมกตัวอยู่แต่บนห้อง ไม่ชอบลงมาข้างล่าง เพราะไม่สนิทกับคนที่บ้านเลย เราสนิทกับยายที่สุด จุดที่ทำให้เราเหนื่อย มันอยู่ตรงนี้แหละ เราไม่สนิทกับแม่ กับลุง ตาเราก็สนิทด้วยนะตอนเด็กๆ แต่เพราะตาเลิกงานมาจึงไม่ค่อยได้เจอกันหรือคุยกันสักเท่าไหร่ แม่เราเราก็เรียกว่าสนิทก็ไม่ได้ เพราะคนที่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เกิดคือยาย และตาเราก็เหมือนจะไปมีใหม่แล้ว เราก็ไม่ได้ว่าอะไร คงจะเหงา แต่เรานี่สิ เราสนิทกับยายที่สุด แต่ตอนนี้ไม่อยู่แล้ว เวลาเราเป็นอะไร เราก็ต้องหาเอาตามพันทิป ฝากตาซื้อยามาให้แทน เราไม่ค่อยจะปรึกษาอะไรใคร เพราะเคยพูดไปแล้ว เขาก็เฉยๆ แค่บอกว่าสู้ๆ แค่นี้เอง เราเหนื่อยมาก เรารู้สึกว่าตัวเองมันไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่าง รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว ทุกครั้งที่เหนื่อยมันอยากตายตลอดเลย กับเพื่อนก็ไม่อยากระบาย ไม่อยากเอาความรู้สึกลบๆไปให้ ขอมาระบายที่นี่ละกันนะ ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ  อาจจะเขียนวกไปวนมาหน่อยก็ขอโทษด้วย ขอให้ทุกคนที่อ่านร่าเริงสดใสในทุกๆวันนะคะ หรือใครที่เหนื่อยอยู่ก็ขอให้ผ่านไปให้ได้ค่ะ หาสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจเอาไว้