คือเราเป็นลูกคนเดียว ช่วง 4 ปีที่ผ่านมาเเม่ป่วย ผ่าตัดหลายครั้ง เราทำงาน กทม
ขับรถขึ้นๆลงๆ กทม. ตจว.เดือนหลายๆครั้ง ทุกอย่างเราต้องตัดสินใจเอง ต้องเข้มเเข็ง มีครั้งนึงเเม่ช็อคหมดสติ ต้องอุ้มเเม่ใส่รถ ขับรถไป รพ.คนเดียวบอกตัวเองห้ามร้องไห้ ถ้าเราร้องไห้จะขับไม่ได้ เเม่จะไม่ถึง รพ.
เรารู้สึกเเตกสลาย เคว้งคว้าง ไม่สามารถระบายความรู้สึกทั้งหมดให้ใครฟังได้ เพราะไม่มีใครอยากรับฟัง เราไม่มีเพื่อนสนิท มีญาติพี่น้องเเม่ที่คอยเเต่รอเราล้ม เราอ่อนเเอ เเต่ต้องทำเข้มเเข็งเราไม่ได้เหนื่อยกะบกานดูเเลเเม่ เราทำได้ เเต่เรารู้สึกเคว้งคว้าง หันไปไม่เจอใครเลย
เราจะจัดการความรู้นี้ที่เกิดขึ้นในบางครั้ง เเละ บ่อยครั้งได้ยังไงคะ
กระทู้เเรกถ้าอ่านเเล้วงง ขอโทษด้วยนะคะ
บางครั้งเรารู้สึกโดดเดียวมาก
ขับรถขึ้นๆลงๆ กทม. ตจว.เดือนหลายๆครั้ง ทุกอย่างเราต้องตัดสินใจเอง ต้องเข้มเเข็ง มีครั้งนึงเเม่ช็อคหมดสติ ต้องอุ้มเเม่ใส่รถ ขับรถไป รพ.คนเดียวบอกตัวเองห้ามร้องไห้ ถ้าเราร้องไห้จะขับไม่ได้ เเม่จะไม่ถึง รพ.
เรารู้สึกเเตกสลาย เคว้งคว้าง ไม่สามารถระบายความรู้สึกทั้งหมดให้ใครฟังได้ เพราะไม่มีใครอยากรับฟัง เราไม่มีเพื่อนสนิท มีญาติพี่น้องเเม่ที่คอยเเต่รอเราล้ม เราอ่อนเเอ เเต่ต้องทำเข้มเเข็งเราไม่ได้เหนื่อยกะบกานดูเเลเเม่ เราทำได้ เเต่เรารู้สึกเคว้งคว้าง หันไปไม่เจอใครเลย
เราจะจัดการความรู้นี้ที่เกิดขึ้นในบางครั้ง เเละ บ่อยครั้งได้ยังไงคะ
กระทู้เเรกถ้าอ่านเเล้วงง ขอโทษด้วยนะคะ