บอกก่อนนะคะว่าเราเคยมีการทำร้ายร่างกายตัวเองมานานแล้ว ตอนนี้ไม่ได้ทำมาค่อนข้างนานเลยค่ะ เพราะว่า เคยสัญญากับเพื่อนไว้ +กลัวถูกแม่จับได้อีก คือจขพ.เริ่มทำร้ายร่างกายตัวเองตั้งแต่ประมาณป.3-4นี่แหละค่ะ ทำเบาๆค่ะ ต่อยกำแพง ทึ้งหัวตัวเอง ตอนนั้นเครียดเรื่องเรียนพิเศษค่ะ เพราะกบ.ที่รร.ก็เยอะยังมาเจอกบ.ที่เรียนพิเศษอีก +เราเป็นคนจี้เกรงใจมากค่ะ เลยไม่ค่อยกล้าบอกขอลดกบ.+ ที่บ้านกดดันตลอดเวลา บางครั้งบทเรียนที่เรียนพิเศษ(เราเรียนเลยชั้นเรียนไปเยอะมาก สำหรับตอนนั้นเนื้อหายากมากค่ะ)ยากสำหรับเรา ไม่สามารถทำได้ เราจะเดินไปร้องไห้ในห้องน้ำแล้วตบตีตัวเอง ช่วงกำลังจะขึ้นป.5เลยตัดสินใจบอกแม่ แต่แม่ด่ากลับมาว่า เป็นบ้าไปรึไง เราเลยไม่อยากบอกอีกว่าเราทำอะไร จากนั้นมากทุกอย่างรุนแรงมากค่ะ  เราเริ่มมีเลือด เริ่มกัดตามร่างกาย จนม.1-2 เรากรีดแขนตัวเองครั้งแรกค่ะ ความรู้สึกแรกมันรู้สึกปลดปล่อยมากกว่าเดิม รู้สึกความเศร้าความกดดัน คลายลง มา.2 คือปีที่แล้ว การเรียนก็เครียดขึ้นค่ะ เราเริ่มทำรุนแรงขึ้น กรีดแขน ลึก แรง และเยอะมาก จนแม่จับได้ค่ะ เรากลับมาบ้าน ความคิดแรกคือ โดนด่าแน่เลย โดนตีซ้ำแน่เลย แม่จะฆ่ากูมั้ยวะ แต่แม่ร้องไห้แบ้วบอกเราว่า อย่าทำอีกนะลูก แม่รักหนูมาก เราไม่รู้สึกใจฟูเลยค่ะ รู้สึกว่ามันเป็นความกดดัน ไม่ใช่คำปลอบคือคำขอร้อง เค้าบอกประมาณว่า อย่าทำอีกนะลูก ถ้าพวกป้าxxxรู้ เค้าจะว่าไง เค้าจะบอกว่าลูกแม่เป็นบ้านะ เล่ามาถึงตรงนี้บางคนอาจบอกว่า เราเล่าแค่ด้านตัวเอง เราจะเสริมนะคะ เราเป็นคนที่ทำงานบ้านไม่เก่ง และค่อนข้างที่จะไม่ชอบทำเลย +งานที่รร.เยอะมาก บางครั้งก็ไม่ทำ หรือทำไม่ดี แม่โมโหเรื่องนี้บ่อยๆค่ะ ต่อจากที่เล่า เราก็รอแผลจรหาย ทิ้งระยะไป2-3เดือน เราเริ่มทำใหม่อีกรอบ ครั้งนี้มาจาก อารมณ์ด้านลบทั้งหมดที่มี ที่เคยเจอมาในขีวิตเลยค่ะ ตอนที่เราทำเลือดอาบเต็มแขน แต่ก็เช็ดแผล ล้างแผล ทำแผล ใส่เสื้อเพื่อปกปิด แต่แม่ก็จับได้อีกรอบ คราวนี้ เค้าด่าเรา สารพัดจนจำไม่ได้เลนค่ะ  ส่วนพ่อเค้าแค่กดดันเรื่องเรียนมากๆแค่นั้น แล้วก็ชอบพูดคำพูดแย่ๆใส่ ชอบซ้ำเติม ชอบพูดไม่คิดใส่ แต่ถ้าไม่มีเรื่องพวกนี้ เราคือครอบครัวที่น่ารักนะคะ พ่อแม่หาให้เราทุกอย่าง มีกินมีใช้ ไม่ลำบากขนาดนั้น ตอนนี้ม.3แล้วค่ะ>< ไม่ได้ทำร้ายร่างกายตัวเองมานานมากกกกกกกกกกก แต่ตามหัวข้อเลยค่ะ ตอนนี้เราเผชิญกับความเครียดทุกด้าน ไม่อยากปรึกษาเพื่อนเพราะเกรงใจ กลัวเพื่อนจะรำคาญ เราต้องทำไงดีคะ เราทำมันดีมั้ย หรือเราต้องข่มใจยังไง ปล.พ่อแม่เราหัวโบราณมากค่ะ เค้าไม่ยอมรับว่าโรคทางจิตต่างๆคือโรคชนิดหนึ่ง เค้าคิดว่าเป็นแค่การเรียกร้องความสนใจ และคนที่ทำแบบนั้นคือคนบ้า เสริมอีกนิดนะคะ ที่เล่ามา เป็นความเซนซิทีฟของเรา เป็นปมที่มีมานาน ความเซนซิทีฟของคนเราไม่เท่ากัน ไม่เหมือนกัน อย่าใช้บรรทัดฐานของตัวเองบอกว่า แค่นี้ถึงกับทำร้ายร่างกายเลยหรอ เรื่องแบบนี้ขึ้นอยู่กับความเซนซิทีฟเลยค่ะ อยากให้โฟกัสที่คำถามมากกว่านะคะ ถ้าแท็กผิดขอโทษนะคะ ขอให้มีวันที่ดีและขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้านะคะ ไม่แน่ใจว่าจะได้มาตอบมั้ย555