เราเริ่มทำร้ายตัวเองตั้ฝแต่อยู่ป.5ตอนนั้นคิดเล่นๆแค่อยากลองทำว่ามันเป็นยังไงแต่พอทำแล้วมันเจ็บมากกก แล้วหลังจากนั้นก็ทำมาเรื่อยๆเราขึ้นม.1เราลอฝเอามีดคัตเตอร์ฟันแขนแรงๆเลือดไหลออกมาเป็นหยดๆแต่ไม่รู้สึกเจ็บจากตอนแรกที่ทำแรกๆจำได้ว่าเจ็บมากทั้งแสบทั้งกลัว จนตอนนี้มันไม่ใช่อะรู้สึกว่าเฉยๆกับการเอามีดคัตเตอร์มาเล่นบนแขนจนตอนนี้บนแขนเรามีรอยแผลเป็นมากว่า60แผลแล้วแต่เรารุ้สึกยังไม่สบายใจเมื่อไม่ได้กรีดแขน เหตุผลที่เรากรีดเพราะว่าตอนป.5เป็นช่วงเรียนออนไลน์ซึ่งเราไม่มีเพื่อนเลยเราเลยหาไรทำด้วยการกรีดแขน ส่วนป.6เราโดนเพื่อนๆในห้องนินทา7คนและเราก็โดนเพื่อน(เคยสนิท)โพสต์แซะใส่ร้ายเรา เอาเราจับจิ้นกับแฟนคนอื่น เล่าด้านลบเราให้คนอื่นฟังจำได้ว่าตอนนั้นร้องไห้นึกว่าจะตายแล้ว 
ช่วงปิดเทอม(ป.6) เรามีคนคุยคนนึงคุย5เดือนคุยเชิงคนชอบแต่ได้แค่เพื่อน เขาทิ้งเราไปเราเลยกรีดแขนแต่ไม่ลึก แต่เกี่ยวกับเพื่อนเราบอกเลยว่าลึก 
ม.1 ก็โดนทักเรื่องฟิวเตอร์เลยอันดับแรก5555 และก็เรื่องการเรียน เราสอบติดห้องวิทย์-คณิตแต่ติดตัวสำรอง แล้วคนที่ติดตัวจริงก็มาพูดดูถูกเราว่า ตัวสำรองๆๆๆ55555 แล้วก็ตอนเข้าค่ายเราโดนเพื่อนในห้องบูลลี่เกี่ยวกับร่างกายเราว่า ดำๆ เราเคยมีปมเรื่องตอนเราอยู่ป.1-3และมันทำให้เกือบโดนหักคะแนนเพราะโดดการทำกิจกรรมตอนนั้นสุขภาพจิตไม่ไหวเลยจริง6555 แย่ไปหมด 

ที่เล่ามามันเป็นเรื่องจริงไม่ได้แต่งอะไรทั้งนั้นเราอยากให้คนที่อ่านเชื่อเราเจอมากับตัวจนเราเก็บตัวอยู่แต่บ้าน