คือผมขอเล่าความน่าเบื่อในชีวิตที่ผ่านมาของผม

คืออาม่า (แปลว่าย่า) เค้าอยู่กับป้า ของผม

และป้า กับอาม่า เนี่ยชอบบ่นว่าผมไม่ไปเยี่ยม

เวลาไปเยี่ยมเนี่ย บางที อาม่าก็บอกว่า พ่อผมเนี่ย สมัยก่อนชอบมายืมเงินของอาม่าไป

แล้วผมยังไม่ไปเยี่ยมอาม่าอีก เพราะพ่อผมยืมเงินก็เอามาใช้เลี้ยงผมนี่ไง

แต่ผมไม่ได้รู้สึก ถึงบุญคุณอะไรเลย เพราะผมไม่ได้ยืมอาม่า และถ้าผมยืมและได้ ผมก็คงสำนึกบุญคุณอยู่ แต่นี่มันไม่ใช่ ต้องไปว่าพ่อผมสิไม่เกี่ยวกับผมเพราะไม่ได้อยากเลือกมาเกิดเป็นลูกพ่อแบบนี้ซะหน่อย

ชีวิต ก็วนเวียนไปแบบนี้ จนอาม่าตาย ก็จบสิ้นเรื่องสิ้นราว ผมไม่ต้องโดนบังคับอีก

พอมาดู คนใกล้ตัวผม เค้าอยากกลับไปเยี่ยม พ่อเยี่ยมแม่ เค้าทำเพราะเค้ารัก มันออกมาจากใจ เค้ารักพ่อแม่ เพราะพ่อแม่ทำดีกับเค้ามา

เพราะฉะนั้นผมจึงคิดว่าทำไมมันต้องมาบังคับกันด้วย จริงมั้ยครับ?

และมีใครมีโดนแบบผมมั้ยครับ? เบื่อกันมั้ยครับ?

ปล. ต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่อาจจะทำให้หลายคนไม่สบายใจ แต่แค่เล่าความรู้สึกเฉยๆ

เวลาผมไปเยี่ยมอาม่า ผมก็ยิ้มแย้มแจ่มใส่ ทำตัวดีนะครับ เพียงแต่หงุดหงิดที่ต้องถูกบังคับเท่านั้น