ใครเป็นเหมือนเราบ้างไหมมีความสุขกับเพื่อนอยู่ดีๆพอกลับมาถึงบ้านก็พบแต่กับปัญหาเดิมๆซ้ำๆจากที่มีความสุขก่อนหน้านี้กลับจมดิ่งลง เรื่องมากมายที่อยากจะทำกลับไม่มีอารมณ์ทำมัน เหนื่อย และท้อกับเรื่องเดิมๆจากคนๆเดียว เหนื่อยจนบางทีอยากจะตายให้มันจบๆไป แต่ก็ยังคงนึกถึงคนข้างหลัง 

ทำไมเราถึงไม่มีพ่อเหมือนคนอื่นเขาบ้างนะ ทำไมเราต้องมาเจอะเจอกับปัญหาแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆจนตอนนี้ยี่สิบปีแล้ว ทำไมต้องมีพ่อนิสัยเห็นแก่ตัวแบบนี้ นึกถึงแต่ตัวเอง ไม่เคยเข้าใจอะไรๆเลย เราไม่เคยสนิทกับพ่อเหมือนคนอื่นๆ  เหนื่อย เหนื่อยเกินไป เหนื่อยจนจะสู้ไม่ไหวแล้ว