รู้สึกแย่กับการที่ครอบครัวต้องแตกแยกหย่าร้างกัน สงสารลูกทุกครั้งที่คิดถึงแม่  ถึงจะผ่านมาได้สักครึ่งปีแล้ว แต่มันก็ยังจมดิ่งกับความทุกข์ กับสิ่งที่เกิดขึ้น ถึงตอนนี้ผมจะมีแฟนใหม่ที่รับในตัวผมและลูกได้แล้วก็ตาม แต่ผมก็ยังจมดิ่งกับความเศร้า ความทุกข์ใจ ยิ่งเวลาที่ลูกพูดถึงแม่เขา เวลาที่เขาคิดถึง ผมจะรู้สึกแย่มาก ต้องแอบมาทำใจคนเดียว และไม่สามารถคุยกับแฟนใหม่ได้ สำหรับบางคนเมื่อเลิกกัน หรือหย่าร้างกันไป ก็อาจจะยังไปเที่ยวหรือพูดคุยกันปรกติ พ่อแม่ลูกได้ แต่สำหรับผม ไม่ได้เป็นอย่างนั้น ผมไม่ได้เกลียด อดีตภรรยา และในใจผมรักเขามาก แต่ความฝันกับความจริง มันไปด้วยกันไม่ได้ จึงต้องเดินแยกกันคนละทาง  และไม่มีวันจะกลับไปรักกันเป็นครอบครัวกันได้อีก  แต่ผมไม่รู้จะจัดการความรู้สึกที่จมดิ่งกับความเศร้าความทุกข์นี้ยังไง เสียใจจนบางครั้งขับรถก็น้ำตาไหลมาเอง มองหน้าลูก ก็ได้แต่กอดกันและปลอบใจ บางครั้งลูกก็ปลอบใจผม บอกว่าเราก็อยู่กันสองคนได้นะพ่อ มันยิ่งจุกจนพูดไม่ออก   แต่ตอนนี้ยังดีที่แฟนใหม่ผมเขาห่วงผมกับลูกมาก คอยปลอบใจตลอด แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะพูดตรงๆว่ารู้สึกเสียใจกับเรื่องนี้  ผมอยากจะก้าวข้าม ผ่านจุดๆนี้ไป อยากจะลืมๆ หรือลบความทรงจำแย่ๆนี้ออกไปสะที