เราอายุ 14 นะ คือเราเป็นเด็กคนนึงที่พ่อเเม่ทำงานหนักมากไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งเเต่เด็กทำให้เราได้อยู่กับตากับยาย ตอนที่พ่อกับเเม่มีเราเขาก็เลี้ยงเราดีนะเอาใจใส่ตลอด เเต่พอเเม่มีน้องชายอีกคนพวกเค้าก็เริ่มสนใจเเต่น้องที่พึ่งเกิดมา เราทำอะไรก็ผิดไม่มีใครเข้าใจเราว่าทำไมเราถึงชอบน้อยใจร้องไห้บ่อยๆ พวกเค้าชอบถามเราว่าร้องไห้ทำไม? เราน้อยใจเพราะพวกเค้าไม่สนใจเราเลย น้องเราโดนให้ท้ายมาเเต่เด็กพอน้องเราขึ้นป.3 ก็เริ่มกดขี่ ปีนเกลียว เรามากขึ้นทุกวัน ไม่ให้เกียรติ
เราก็ทำอะไรไม่ได้พอเราไม่สนใจก็มาเซ้าซี้ เเต่พอมาว่ามาด่าเราเราก็เริ่มไม่พอใจเราก็เลยพูดไปว่าเป็นน้องก็อยู่ส่วนน้องดิ อย่ามาปีนเกลียวนี่พี่นะ เเต่ยายก็เเทรกขึ้นมาว่าจะไปว่าน้องมันทำไม
มันยังไม่รู้เรื่องอะไรหรอกมันยังเด็กอยู่
เเต่เด็กทำขนาดนี้มันก็ถือว่าไม่ให้เกียรติกัน เราเลยได้เเค่คิดทำอะไรไม่ได้เพราะไม่มีใครเข้าข้างเลย จากนั้นมาเราเลยชอบอยู่คนเดียวเวลาอยู่บ้านไม่ชอบสุงสิงกับใคร ไม่คุยกับใครก่อนถ้ามีคนถามก็ตอบเป็นมารยาทเเต่จะไม่คุยด้วยก่อน
พวกเค้าจะว่าเราว่าชอบอยู่เเต่ในห้องทำไมไม่ออกไปข้างนอกบางเเต่เราก็ออกไปนะเวลาที่เพื่อนชวน มีข่วงนึงที่เราเบื่อบ้านมากเราก็หาเรื่องออกไปนั่นไปนี่เราไม่ชอบอยู่บ้านเพราะอยู่บ้านทีไรก็โดนว่า
ไม่ได้อยู่เเบบเงียบๆสักที เเต่พอเราไปข้างนอกก็หาว่าไม่อยู่บ้าน เราเลยกลับมาอยู่บ้านใช้ชีวิตอยู่เเต่ในห้องไปออกไปไหน
เรารู้ละว่าการที่ครอบครัวรักลูกไม่เท่ากันเป็นยังไง