เรา.. เกลียดน้องตัวเอง เกลียดแบบที่บางครั้งอยากให้มันตาย หรือ เราตาย คือไม่สามารถอยู่ร่วมโลกกันได้

ตอนแรกเราไม่อยากบอกพ่อแม่ แต่เขารู้อยู่แล่ะ เลยเรียกเราไปคุย สุดท้ายเราสารภาพกับเขาว่า ใช่ เราเกลียดมันมากๆ แต่คนที่ทรมานไม่ใช่มัน แต่เป็นเรา เราร้องไห้ทุกครั้งที่รู้สึกถึงความเกลียด จนทุกวันนี้ เครียดบ่อย เศร้าง่าย ไม่มีความสุขเลย ทั้งที่พยามให้เวลาตัวเองตีตัวออกห่างมาแล้ว มันทำให้เวลาที่อยู่กับพ่อแม่ก็ไม่มีความสุขไปด้วย จมอยู่กับความคิดว่า เขารักน้องมากกว่า

คือ ทุกอย่างเราได้เหมือนกันหมด อย่างเดียวที่น้องไม่ได้ คือการด่า การว่า (หนักที่มันไปนอนบ้านผู้ชายโดยไม่ขอก่อน ตั้งแต่อายุ 17 แต่เขายอมรับได้) แต่เรา โดนบังคับแต่งงานเพียงแค่ขอไปเที่ยวตจว.กับแฟนหลังเรียนจบ พ่อแม่ให้เหตุผลว่า เขาตัดน้องทิ้งไปแล้ว แต่เรายังเชื่อฟัง เขาเลยว่าแต่เรา

เราพยามทำความเข้าใจและเงียบไปหลายครั้ง แต่บางทีมันก็ระเบิดออกมา เหมือนว่าลึกๆเรายังไม่เข้าใจ ทำไมต้องว่าแต่เรา บังคับเราแต่งงาน แต่น้องที่สมควรได้รับคำสั่งสอน กลับได้คำพูดปกป้องว่า "น้องไปทำงาน(กับแม่แฟน)"  คำพูด น้ำเสียงที่พูดกับน้องก็ดี เหมือนมันไม่ได้ทำไรผิดเลย ทุกครั้งที่เราพยามถามว่า ทำไมไม่สอนมัน ไม่ว่ามันบ้าง คำตอบเดียวคือ มันไม่ฟัง

เราไม่อยากเกลียดน้อง แต่ความรู้สึกทุกอย่างที่เราเก็บไว้ เขาไม่เข้าใจ เราเองก็ยอมรับไม่ได้ ความรู้สึกเกลียดมันยิ่งรุนแรงขึ้น เราต้องทำไงคะถึงจะเลิกเกลียดน้องได้ เพราะเรารู้สึกเหมือนเป็นลูกที่เลว เป็นพี่ที่เลวทุกครั้งที่มีความรู้สึกนี้