เราเป็นคนนึงที่พูดได้ว่า เป็นคนที่ไม่มีความสุขกับการมีชีวิตครอบครัว
ปกติเราเป็นคนรักอิสระมาก มีแฟนก็ไม่เคยเปิดเผยเปิดตัวจริงจัง แอบคบไปอย่างนั้น เป็นเวลากว่า 10 ปี+  จนวันนึงจับพลัดจับผลูต้องมาแต่งงานกับอีกคนที่ได้รู้จักกันน้อยมาก อาจจะเรียกว่าเวรกรรมที่ทำไว้หรืออะไรก็แล้วแต่ แค่เพียง 1 อาทิตย์หลังแต่งงานก็รู้แล้ว ว่าทำชีวิตตัวเองพัง  
คิดถึงแฟนเก่าที่คบกันมานาน มากถึงมากที่สุด แต่ก็พยายามรักษาชีวิตคู่ให้เดินหน้าต่อไป เพราะถึงยังไงก็ไม่มีหน้ากลับไปหาแฟนเก่าอยู่ดี ทำร้ายเค้าไว้มาก
แค่คิดเอาง่ายๆว่า แต่งงานครบปีค่อยเลิก ครอบครัวเราจะได้ไม่เสียหน้ามากมาย ทนๆไปก่อน ปัญหาของเรา ไม่มีเรื่องนอกใจ ไม่มีเรื่องทำร้ายร่างกายใดๆ  แต่เป็นหาเรื่องนิสัยใจคอที่เข้ากันไม่ได้ หรือจะใช้คำว่าเหมือนกันจนเกินไป เหมือนอาทิตย์สองดวงมาอยู่ด้วยกัน พูดจาทำร้ายจิตใจเราบ่อยที่สุด ไม่เคยดูแลในยามเจ็บป่วย ยามทุกข์ก็ทำให้เราทุกข์ขึ้นไปอีก ขยันสร้างปัญหา เรียกร้องจากเราตลอดแต่ไม่เคยดูแลอะไรเราเลย ให้ความรู้สึกว่า ว้าเหว่ ขาดที่พึ่งพิง โดดเดี่ยวมากจริงๆ นึกภาพตัวเองได้เลยว่าหากเจ็บป่วยปางตายหรือแก่ชราทำงานไม่ไหว เราคงอยู่สภาพน่าสังเวชมาก
       แต่งงานมาได้ครบปี ถึงกำหนดที่จะได้เป็นอิสระแล้ว  เราแกล้งตีตัวออกมากะจะใช้ระยะห่างเป็นข้ออ้างในการเลิก  กลับพบว่าตัวเอง ท้อง!!! เราทำอะไรไม่ถูกและไม่รู้จะทำยังไงต่อ ทุกคนแนะนำว่ายังไงก็ให้คิดถึงลูกลูกต้องมีพ่อ  เราก็ทนกลับไปอยู่กับสามีเหมือนเดิม 
     แม่จ้าว!!! ทรมานอะไรแบบนี้ เราต้องร้องให้ทุกวัน เค้าพูดจาและทำนิสัยร้ายกาจใส่เรามาก เราเกลียดเค้ามากจนแทบอยากหนีไปให้พ้น เกลียดมากจนอยากฆ่าตัวตายไปพร้อมลูกในท้อง แต่เพราะเรารักลูกเรามากเหลือเกิน เราถึงยังทนอยู่จนลูกคลอด
   เรายอมรับว่าเค้าเป็นพ่อที่ดีของลูกมากๆ ยากนักที่จะหาผู้ชายดูแลลูกและรักลูกได้มากขนาดนี้  แต่ถึงอย่างนั้น เค้าก็ไม่ใช่สามีที่ดีในหัวใจของเราเลย  เราก็ยังรู้สึกแห้งแล้ง เจ็บปวด เคยขอเลิกเค้าหลายครั้ง แต่เค้าก็สัญญาว่าจะปรับปรุงตัวดีขึ้นเพื่อรักษาครอบครัวให้ลูก และด้วยทุกคนรอบข้างรวมถึงครอบครัวเรา ต่างบอกว่าเค้าดีแล้ว หากเลิกกับเค้าไปวันนึงลูกโตขึ้นและถามเราถึงสาเหตุที่ทำให้ลูกต้องเป้นเด็กบ้านแตกด้วยเหตุผลอะไร  ในเมื่อพ่อของเค้า
        -ทำงานกลับบ้านตรงเวลาไม่เคยเถลไถล
        -ไม่เคยมีการนอกใจหรือแอบคุยอะไรกับใครไดๆทั้งสิ้น
        -รับผิดชอบครอบครัว รายได้ทุกบาทที่หามาก็มาใช้ดูแลครอบครัวไม่เคยไปใช้จ่ายอย่างอื่นเลย
       -รักลูกมาก และลูกก็รักเค้ามาก เล่นด้วยกันสร้างความสุขให้ลูกเสมอ
แต่ก็นั่นแหละ แต่สำหรับเรา ก็รู้สึกทรมานมากอยู่ดี เพราะเรารู้สึกว่าเค้ารักลูก แต่ไม่ได้รักเราจริงๆ เราก็ยังต้องทนเจอคำพูดแย่ๆ กริยาแย่ๆท่าทางเบื่อหน่ายที่ต้องมีใส่กันแทบทุกวัน ทั้งที่เราพยามปรับ พยายามอดทน อย่างที่ไม่เคยมากมายขนาดนี้มาก่อนในชีวิต เราเหนื่อยกับการทนอยู่แบบนี้จริงๆ เราอยากพาลูกออกมา อยากอยู่กับลูกตามลำพัง แต่เราก็รู้ว่าเค้าไม่มีทางยอม เพราะเค้าก็รักลูกมาก สุดท้ายคนที่ได้รับผลเต็มๆก็คือลูก  แต่เราก็ทรมานกับการอยู่ไปแบบนี้จริงๆนะ ไม่รู้จะหาทางออกยังไงดี