"ซื้อไฟฉายก็พอเข้าใจนะ , แต่ปืนช็อตเนี่ย..."
"แหม , ที่ๆจะไปอาจเป็นที่เกิดเหตุฆาตกรรม
แถมยังเป็นที่รกร้างด้วยนี่ครับ"
โอมิโนะ ยูโตะ (29) แฟนน้องสาวของคุณลุงตอบอย่างไหลลื่น
"ก็จริงแหละเนอะ...!"
ฮาจิเมะเออออ , ในใจทบทวน
(ถ้านายคนนี้เป็นคนร้าย , ต้องรู้อยู่แล้วสิ ซื้อปืนช็อตไปยังไงก็ไม่ได้ใช้
เพราะงั้น...ซื้อแค่ไฟฉายออกมากก็น่าจะพอ , หรือจะมีเหตุผลบางอย่าง...)
"ครับ , จะคดีแรกหรือคดีที่สอง...
ผมก็อยู่กับฟูมิจังตลอดเวลานั่นแหละครับ"
"งั้นเหรอ , แล้วคดีสุดท้ายที่นักเขียนเหมือนจะฆ่าตัวตายล่ะ
ตามเวลาตายที่บอกไป ตอนนั้นอยู่ที่ไหนกันงั้นเหรอ"
คุณลุงใกล้ปิดงาน
"ก็อยู่ด้วยกันตลอดเหมือนกันนั่นแหละ...!"
"แน่ใจเหรอ , ไม่มีแบบขอไปซื้อของอะไรคนเดียวบ้างเลยเหรอ"
คุณลุงถามย้ำน้องสาว
"ไม่มีนะ...!"
"อยู่ข้างๆกันตลอดเลยงั้นเหรอ"
"อ๊ะ , จะว่าไป...ตอนลงจากรถ ยูโตะกลับไปที่รถใช่ไหม"
"นั่นสินะ"
ยูโตะไม่เถียง
"ก็แค่กลับไปเอาปืนช็อตไฟฟ้ามาติดมือเอาไว้เอง , แถมฟูมิจังก็เห็นผมตลอดนี่ครับ...?"
"เป็นอย่างที่เขาว่าหรือเปล่า"
"ใช่"
"ตอนนั้น , ฉันก็อยู่ห่างออกไปไม่เท่าไหร่เอง
ก็เห็นยูโตะแค่กลับไปเปิดกระโปรงหลัง , หยิบปืนช็อตกลับมาแค่นั้นเอง"
"เข้าใจแล้ว..."
ฮาจิเมะนึกภาพตามคำบอกเล่าของคู่แฟน
(ไปได้สวย...)
คุณน้องเขยยิ้มตาปิด
(เหมือนจะไม่ได้พูดอะไรทำให้ทางนั้นรู้สึกติดขัด
แต่ดูจะสนใจเรื่องปืนช็อตเป็นพิเศษ , คงต้องระวังเรื่องนี้เป็นพิเศษ)
(หาทางทำให้เลิกสงสัยเรื่องนี้ไปเลยดีมั้ยนะ...?)
ยูโตะคิด , ขณะคุณลุงหยิบมือถือดูเวลา
"อ๊ะ..."
"ปาเข้าไปจะชั่วโมงแล้ว , ตอนแรกกะมาคุยกันแค่สิบยี่สิบนาที
โทษทีนะ , ที่มาขัดเวลาส่วนตัว"
"จะไปแล้วเหรอครับ...?"
ยูโตะประหลาดใจ
(ตัดบทเองงั้นเหรอ...)
"อืม...! , แต่ก่อนไปขอดูรถคุณหน่อยนะ"
คุณลุงขอ
(อะไรน่ะ...คิดจะทำอะไรกันแน่)
คนร้ายสับสน
"อ๋อ , ตามสบายเลยครับ"
ยูโตะยินดี
"อ๊ะ , ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจ่ายเอง"
ฮาจิเมะรั้ง
"ไม่เป็นไรครับ เห็นแบบนี้แต่ทางผมเองก็เป็นนักเขียนที่พอจะมีเงินอยู่บ้างนะ"
"อา...ขอบคุณมาก , ทางผมก็แค่มนุษย์เงินเดือนไม่ค่อยมีตังค์เอง"
(ฮาจิเมะ...เปลี่ยนไปจากตอนเด็กที่ชอบทำท่าทีอวดดีมาก
บางที , ถ้าฉันเป็นคนร้าย...ก็คงแอบกลัวอยู่เหมือนกัน)
ท่าทางนอบน้อมของพี่ชาย ทำเอาคนเป็นน้องที่เห็นวิวัฒนาการของพี่ชายมาตลอดต้องคิด
(แต่ว่า...
ฮาจิเมะ , ติดใจอะไรกับเรื่องรถของยูโตะกันนะ)
"ข้างในดูดีมากเลยแฮะ , เป็นแบบเก่าเลย เบาะก็เป็นเบาะหนังสินะเนี่ย...!"
ฮาจิเมะชื่นชมรถ , เมื่อแฟนหนุ่มของน้องสาวพามาดู
"อีกนิดๆ...! , ขอดูกระโปรงหลังด้วยได้มั้ย"
"ได้สิครับ"
แกร๊ก
"เห...กว้างจังเลยนะ"
"เพราะเป็นรถแบบเก่า , กระโปรงเลยเป็นกล่องเหล็กแท้ๆ ไม่เชื่อมกับฝั่งที่นั่งในรถเลย..."
"คิก...! ถ้าที่นั่งไม่พอเนี่ย , หลบมาอยู่ในกระโปรงหลังก็ได้เนอะ"
คุณลุงเล่นมุข (?)
"ฮะฮะ , แบบนั้นจะผิดกฏหมายเอานะครับ"
น้องเขยตบมุข (?)
"อ๊ะ...กลิ่นอะไรน่ะ , เหมือนกลิ่นเหม็นไหม้...กับกลิ่นน้ำยาดับกลิ่น"
"อ๊ะ..."
ยูโตะเบิกตาโพลงแวบหนึ่ง
"กลิ่นเตายางน่ะครับ คุณคินดะอิจิ , ก่อนเป็นแฟนกับฟูมิ
ผมชอบขับรถไปตั้งแคมป์คนเดียว"
"ขับเบนซ์ไปตั้งแคมป์เลยเนี่ยนะ"
คุณลุงดักคอ
"เรื่องรถกับการตั้งแคมป์มันไม่เกี่ยวกันนี่ครับ...?"
"แล้ว...โอเคแล้วหรือยังครับ"
ยูโตะยิ้มกริ่ม
"อือ...โอเคแล้วล่ะ"
คุณลุงไม่ยื้ออะไรอีกแล้ว
"งั้น...ฟูมิ , ไปกันเถอะ"
"อือ"
คล้อยหลังน้องสาวและแฟน , คนเป็นพี่หยิบมือถือขึ้นมา
"เรียบร้อยครับ รุ่นพี่"
'เสร็จสักทีนะ...!'
"คินดะอิจิ...! , ได้เรื่องอะไรไหม"
มาคาเบะ รุ่นพี่สมัยม.ปลายที่ตอนนี้เป็นตำรวจแล้วโผล่ออกมาจากมุมตึก
"ผมอยากไปห้างที่สองคนนั้นเคยบอกว่าแวะกันสักหน่อย...!"
คุณลุงพูดอย่างแววตามีจุดมุ่งหมาย
"เจอแล้ว...!"
มาคาเบะทัก , เมื่อเดินทางมาห้างที่ฟูมิและยูโตะเคยแวะกลางทาง
แล้วดูกล้องวงจรปิดย้อนหลังกับรุ่นน้อง
"เป็นเหมือนที่หมอนี่เล่าให้ฟังเลยนี่...? , มาซื้อไฟฉายกับปืนช็อตไฟฟ้ากลับไป"
"เป็นคนร้ายที่น่าปวดหัวเป็นบ้า...! ,
การเคลื่อนไหวแบบนี้— เหมือนคำนวณเรื่องจะถูกไล่ตรวจสอบเรื่องกล้องวงจรปิดเอาไว้แล้วชัดๆ"
"โอ่ย , จะบอกว่ารอบนี้เสียเที่ยวเหรอ คินดะอิจิ"
"อาจจะไม่ก็ได้..."
"ผมยังมีกล้องอีกตัว— ที่อยากลองดู...!"
ฮาจิเมะพูดดังนั้น , ภาพจากกล้องอีกตัวจึงถูกเปิดขึ้นมา
สองรุ่นพี่รุ่นน้องสมัยม.ปลายดูโดยไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมา
"เฮ้อ..."
คุณลุงถอนหายใจ
"โอ่ย , เป็นอะไรไป คินดะอิจิ...!"
รุ่นพี่ถาม
.
.
"ปริศนาทั้งหมด...ไขกระจ่างซะแล้ว"
คุณลุงพูดอย่างอ่อนล้า
คินดะอิจิ 37 - ปริศนาทั้งหมดไขกระจ่าง (ซะ) แล้ว...ทำไมต้องซะแล้วล่ะ! ได้เวลาปิดม่านฆาตกรรมต่อเนื่องตามนิยายแล้ว