ความเดิมตอนก่อน :
คุณลุงของเราเปิดเผยว่า โอมิโนะ ยูโตะ (29) แฟนของน้องสาวเป็นฆาตกรตัวจริงของ "คดีฆาตกรรมต่อเนื่องแห่งอายาเสะ"
การฆาตกรรมผู้ชายสามคนที่เหมือนจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกัน ซึ่งชื่อนำหน้าด้วยคำว่า "อา" , "ยา" , "เสะ"
ซึ่งแท้ที่จริงเมื่อ 15 ปีก่อนคนทั้งสามเคยรุมซ้อมเด็กผู้ชายคนหนึ่งจนถึงตาย คุณลุงพบว่าเด็กผู้ชายคนนั้นคือพี่ชายแท้ๆของแฟนฟูมิ
ฟันธงว่าแฟนของน้องสาวเป็นฆาตกรที่ทำเพื่อแก้แค้น , แต่ไขทริกไม่ได้สักที แล้วในที่สุดทุกอย่างก็คลี่คลายแล้ว...
.
.
"ปริศนาทั้งหมดไขกระจ่างแล้ว"
คุณลุงพูดต่อหน้าน้องสาวและแฟนหนุ่ม
"เอ๋...?"
"คนที่ฆ่าคนร้าย 3 คนในคดีเมื่อ 15 ปีก่อนโดยเลียนแบบนิยายรางวัลที่หนึ่งของงาน...
คนร้ายตัวจริง— คือคุณยังไงล่ะ"
"หา...!"
ยูโตะไม่ทันตั้งตัว ในใจนึกฉงน
(อะไรล่ะนั่น— เปิดมาแบบนี้เลยเหรอ...?
เอายังไงดีล่ะ , แกล้งทำเป็นโกรธ หรือว่า—)
น้องเขยระเบิดเสียงหัวเราะ
"อะฮะฮะ— ถ้าจะล้อเล่นก็เอาให้มันพอหอมปากหอมคอดีกว่านะครับ คุณคินดะอิจิ...!"
"เปล่าเลย , ถึงจะโหดร้ายกับฟูมิไปบ้าง แต่—"
"อะไรของนายเนี่ย ฮาจิเมะ...! , มาหาว่าแฟนฉันเป็นฆาตกรเนี่ยนะ"
น้องสาวชี้หน้าเอาเรื่อง
(ฉันต้องพูดแบบนี้ไปใช่มั้ย...ฮาจิเมะ—?)
หารู้ไม่ , นี่เป็นเพียงแค่การตามน้ำของฟูมิเท่านั้น
"ฟังก่อน— ตอนที่พวกเธอนั่งรถไปยังที่เกิดเหตุคดีแรก , มีจอดแวะห้างใช่มั้ยล่ะ
ตอนที่แฟนเธอลงไปซื้อไฟฉายกับปืนช็อต— ถึงจะไม่นาน , แต่มันก็ตรงกับเวลาตายของเหยื่อคนที่สองพอดีเลยนะ"
"แล้วไง...?"
แฟนหนุ่มหลับตา
"ผู้ตายคนที่สองน่ะ , ถูกฆ่าตายที่เมืองคนละเมืองกับห้างนั้นเลยไม่ใช่เหรอ"
"ผมไม่ใช่โดราเอม่อนที่จะมีประตูไปที่ไหนก็ได้นะครับ"
"ประตูไปที่ไหนก็ได้เนี่ยนะ...?"
คุณลุงทวนคำ
"ความจริง— ก็ประมาณนั้นนั่นแหละ
คุณน่ะ , สร้างประตูไปที่ไหนก็ได้— เปิดประตูที่ว่าจากห้างนั่น
ตรงสู่ที่เกิดเหตุคดีที่สองเลยยังไงล่ะ...!"
(วิธีของคุณ— คือวันก่อนงานรับรางวัลจะเริ่ม
คุณลักพาตัวเหยื่อคนแรกมาฆ่า— และอัดวิดีโอตอนนั้นเอาไว้...)
(ต่อจากนั้น— คุณก็ลักพาตัวเหยื่อรายที่สอง , จับเขามัดแล้วอัดวิดีโดการฆาตกรรมหลอกๆในที่ๆคุณจะให้ทุกคนพบศพ
ทำทีเป็นเอาถุงครอบหัวเหมือนจะฆ่าให้ตาย แต่หลังจากนั้นก็เอาออก— แล้วทำให้เขาสลบไป)
(คุณเอาร่างหมดสติที่ว่าใส่รถของเจ้าตัว , แล้วขับรถของเจ้าตัวออกไป)
(ขับมาที่ห้างที่คุณจะพาฟูมิมาแวะ)
(ก่อนงานรับรางวัลจะเริ่ม— คุณก็หาโอกาสเข้าถึงตัวนักเขียนที่คุณจะโยนความผิดให้เขาในภายหลัง
โปะยาลักพาตัวเขาไป)
(พาเขาไปซ่อนไว้ในที่แห่งหนึ่ง...)
(พองานเริ่ม— คุณก็แอบเอาแฟลชไดรฟ์ใส่คลิปฆาตกรรมเหยื่อรายแรกไปเปิดในงาน)
(เมื่อเกิดเรื่องวุ่นวาย , แล้วลงเอยที่ทุกคนจะพากันไปยังที่เกิดเหตุเพื่อพิสูจน์ความจริง...)
"ที่ๆเราจะไปเนี่ย— เป็นบ้านร้างไม่ใช่เหรอ ซื้ออะไรติดมือไปด้วยดีกว่ามั้ยครับ...?"
(ขับรถไปที่ห้างซึ่งคุณจอดรถของเหยื่อคนที่สองรอเอาไว้แล้ว— , ทำเป็นเดินลงจากรถไปซื้อของ)
(มุ่งหน้าไปยังรถที่คุณเอาเหยื่อรายที่สองใส่ไว้หลังรถ...)
แกร๊ก—
"อือ..."
เหยื่อรายที่สองส่งเสียงครางในลำคอ , เสียงกระโปรงหลังเปิดคงทำให้เขาตื่น
ภาพที่เห็นคือน้องชายของคนที่ตัวเองรุมซ้อมจนถึงแก่ความตายในอดีตที่ถือถุงใบใหญ่โน้มมาหา
พั่บ...!
"เข้าไปซื้อของ , กลับมาที่รถ— พอจบเรื่องวุ่นวาย หลังแยกย้ายกับฟูมิแล้ว...
คุณก็เอาเหยื่อรายที่สองไปวางไว้ในที่ๆคุณถ่ายวิดีโอฆาตกรรมปลอมๆ
ทำให้ทุกคนคิดว่าเขาถูกฆ่าตายที่นั่น , ซึ่งอยู่ห่างจากห้างที่คุณอยู่ตอนเกิดเหตุ"
"นั่นน่ะ— มันก็ไม่ต่างอะไรจากนิยายที่สร้างมาจากแค่จินตนาการ ไม่จำเป็นต้องมีเค้าโครงความจริงก็ได้ชัดๆ...!
ตอนนักเขียนรางวัลที่หนึ่งตายเป็นรายที่สาม— ผมเองก็อยู่กับฟูมิตลอดเหมือนเดิมนะ"
"ใช่ , แต่ก็มีแวบหนึ่ง— ที่ฟูมิบอกว่าคุณกลับไปเอาของที่รถใช่มั้ยล่ะ"
"ใช่...! , พยานทั้งหมดจะพังลงทันที— ถ้าที่กระโปรงหลังของรถที่คุณพาฟูมิขับไปด้วยกันในวันนั้น..."
"มีทั้งเหยื่อรายที่สาม— รวมไปถึงเตาถ่านที่เป็นอาวุธฆาตกรรมอยู่ข้างกันพร้อมเลยยังไงล่ะ...!"
(เพราะงั้น— ตอนจอดรถแล้วแกล้งทำเป็นกลับไปเอาของ...)
"รอผมแปปนะ...!"
แกร๊ก...!
กระโปรงรถถูกเปิด , นักเขียนเจ้าของรางวัลที่หนึ่งถูกมัดห่ออยู่ในนั้นอย่างมิดชิด
เตาถ่านวางอยู่ข้างกัน , ยูโตะในตอนนั้นทำเพียงหยิบปืนจุดไฟมาจุดเตาเท่านั้น
ฟู่...
"ปืนช็อตไฟฟ้าที่ซื้อมาในวันนั้น— แท้ที่จริงคุณซื้อมาก็เพื่อเป็นข้ออ้างให้คุณทำทีไปเป็นกลับไปเอาบนรถ
ด้วยเหตุผลที่ว่าลืมทิ้งเอาไว้ , เพื่อจะได้มาฆ่าเหยื่อรายที่สามที่คุณยัดใส่เอาไว้ท้ายรถยังไงล่ะ"
"เมื่อหลายเดือนก่อน— เหมือนจะมีลูกค้าแปลกๆมาซื้อปืนช็อตไฟฟ้าไปด้วยนะ...?
นี่คือภาพจากกล้องวงจรปิดของห้างนั่น ,
นี่น่ะ— คือคุณที่มาซื้อปืนช็อตไฟฟ้าเผื่อเอาไว้ในกรณีที่วันจริงมีข้อผิดพลาดอะไรใช่หรือเปล่า"
"แถมนี่— ก็เป็นภาพจากลานจอดรถ , ลูกค้าคนนั้นที่กลับขึ้นรถตัวเอง...ดูเหมือนคุณเลยนะ
แถมรถนั่น— ก็ไม่ใช่รถของคุณซะด้วย...?"
"แต่คนๆนั้น— แต่งตัวมิดชิดมากเลยนะครับ...?
แค่นั้นน่ะ , จะมาบอกว่าเป็นผมได้อย่างงั้นเหรอ"
ยูโตะเอ่ย สีหน้าราบเรียบ
"รุ่นพี่...!"
คุณลุงเบิกกำลังเสริม , มาคาเบะ รุ่นพี่ผู้ไปเป็นตำรวจแล้วนั่นเอง
"เบนซ์ของคนๆนี้เป็นยังไงบ้าง"
"ได้เรื่องสุดๆเลย คินดะอิจิ—"
"เราเจอ หญ้าเจ้าชู้ อยู่ที่เบาะรถ—
ซึ่งเป็นหญ้าที่อยู่แถวๆที่เกิดเหตุสุดท้าย"
"คุณแพ้แล้วล่ะ โอมิโนะ ยูโตะ—"
คุณลุงรับหญ้าเจ้าชู้มาจากรุ่นพี่
"การที่มีสิ่งนี้บนรถของคุณ , ทำให้ตำรวจขอหมายค้นห้องหรือบ้านของคุณได้"
"ที่บ้านของคุณ— น่าจะมีอยู่เยอะเลยนะ...?
ทั้งหลักฐานและร่องรอยของการทำความสะอาดเก็บกวาดกระโปรงหลังรถของคุณ
ซึ่งเป็นที่ๆคุณใช้ซ่อนและฆ่าเหยื่อรายที่สามน่ะ"
"ยูโตะ...! , พอได้แล้วล่ะ"
น้องสาวคุณลุงพูดอย่างมิอาจทานทนตัดบทพี่ชายโดยพลัน , ทำเอาแฟนหนุ่มเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ
"ไม่ไหวแล้วล่ะ...ไม่เอาด้วยแล้ว ไม่—"
คินดะอิจิ 37 - น้ำตาที่พรั่งพรูไม่หยุดของน้องสาวคุณลุง , การปะทะกันรอบสุดท้ายของคุณลุงและฆาตกร