ความเดิมตอนก่อน :
ฮอลล์ Mixalive ย่านอิเคะบุคุโระ กลางกรุงโตเกียวถูกปิดตายโดย
เจ้าของฉายา 'ฆาตกรยี่สิบหน้า' ที่แปะกระกระดาษเอาไว้หน้าประตูว่า
'ถ้าประตูเปิด ฮอลล์จะระเบิด'
คุณลุงและรุ่นน้อง ฮายามะ มาริน (23) ที่อยู่ในฮอลล์ในฐานะสต๊าฟ
ของงานนิทรรศการเอโดงาวะ รัมโป ที่มีการจัดวันจำลองวันจริงในวันนั้น
จึงติดอยู่ในนั้น , พร้อมกับแขกคนอื่นๆ
ฆาตกรยี่สิบหน้าฆ่าคนในฮอลล์ไปทีละคน , เริ่มจาก ฮางาริ เคียวจิโร่ (52) ช่างภาพในงาน
ต่อมาเป็น ชิมาซากิ รัน (26) อินสตาแกรมเมอร์
ศพของฮางาริโผล่ขึ้นมาภายในชั่วอึดใจ ชวนให้คิดว่าฆาตกรหลบอยู่ที่ไหนสักแห่งในงาน
ส่วนศพของชิมาซากิก็อยู่ในโกดังปิดตาย
ฆาตกรยี่สิบหน้าจะฆ่าคนแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆงั้นหรือ — ?
.....
(หมายความว่า...)
คุณลุงดูกุญแจในมือ , ก่อนพูดออกเสียง
"นี่เป็นคดีฆาตกรรมในห้องปิดตาย"
"คดี...!"
นักวิจารณ์อุทาน
"...ฆาตกรรมในห้องปิดตาย!?"
นักข่าวต่อคำ
"นั่นสินะครับ , เพราะโกดังนี่ก็ไม่มีทางเข้าออกอื่นอีกแล้วนอกจากประตู
บานที่ทุกคนเดินเข้ามา...!"
ฟุนาบาชิ เรียวสึเกะ (24) สต๊าฟของงานพูด
"แล้วก็...ถึงจะบอกว่าที่นี่เป็นโกดัง , แต่จริงๆแล้ว —
ที่นี่ก็แค่ส่วนจัดแสดงขนาดไม่ใหญ่มากที่เราทำทางเข้า
ให้หน้าตาเหมือนด้านหน้าโกดังจริงๆก็เท่านั้นเอง"
ตึง...!
อากามิเนะ ชิโด (41) นักข่าวร่างสูงคว้าเชิงเทียนมากระทุ้งกับพื้นข้างเท้า
"หนอย...! , ถ้าอย่างงั้น — ฆาตกรยี่สิบหน้านั่น
ก็ต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งในโกดังนี่น่ะสิ"
"คะ...คุณอากามิเนะ , ก็อย่างที่เห็น — ในโกดังนี่ไม่มีที่ให้ซ่อน..."
ฟุนาบาชิพูดอย่างหงอๆ
"อาจจะซ่อนอยู่ตรงนั้นก็ได้นี่...! , ระหว่างประตูทางเข้าสองบานนั้นไง"
อากามิเนะพยักเพยิดไปยังทางเข้า
"ไม่ไหวหรอกครับ , ช่องว่างระหว่างประตูใหญ่กับประตูด้านในมีอยู่แค่นั้นเอง"
เมื่อมองตาม , จะพบว่าเป็นไปตามที่ฟุนาบาชิพูด
คงไม่มีคนเข้าไปซ่อนที่ช่องว่างระหว่างประตูใหญ่ด้านนอกกับประตูด้านในได้
"อืม...! , นี่ก็คงเป็นคดีฆาตกรรมในห้องปิดตายล่ะนะ
แต่ว่า — ที่ในการ์ดนั่นบอกว่า 'ไม่ต้องห่วง , เรื่องยังไม่จบแค่นี้หรอก' นั่น..."
นักวิจารณ์นิยาย , อาโอกิ โซซากุ (58) เหลือบมองคนอื่นๆ
"มะ...ไม่จริงน่า — !"
ผู้ประกาศหญิง , อุโอโมริ รุนาโกะ (24) ตัวสั่น , น้ำตาซึม ดูหวาดกลัว
"อ๊ะ , คุณคินดะอิจิ ทำอะไรน่ะครับ..."
ฟุนาบาชิทัก , เมื่อคุณลุงย่อร่างดูศพ
"ไม่มีแฮะ...?"
คุณลุงพูด , นักข่าวกับบล็อกเกอร์ทวนคำคุณลุง
"มะ...ไม่มีเหรอ — "
"ศพที่มีเชือกพันอยู่รอบคอ , มองผ่านๆ —
สาเหตุการตายก็ควรเป็นการถูกรัดคอตาย ถูกไหมล่ะครับ"
คุณลุงมองนักข่าวและบล็อกเกอร์
"ถ้าถูกรัดคอตาย , ก็น่าจะมีรอยเชือก — หรือบาดแผลติดอยู่ที่คอบ้างสิ"
"แต่ลำคอของเธอสะอาดสะอ้านแบบนี้
แปลว่าเธอตายเพราะอย่างอื่น"
คุณลุงกล่าว
"อืม , แต่ไม่มีบาดแผลอะไรชัดเจนเลยนะ"
อาโอกิสมคบ
"ด้านหลังท้ายทอย..."
คุณลุงทัก , บนพื้นด้านหลังศีรษะของศพมีเลือดซึมออกมา
"รู้แล้วล่ะครับ ทุกคน , ดูสิ — ที่ท้ายทอยมีรอยถูกแทงอยู่ด้วย"
คุณลุงพลิกศพ , ท้ายทอยมีจุดเลือดปรากฏอยู่
"บางที , ฆาตกรยี่สิบหน้าคงฆ่าเธอด้วยการใช้อาวุธจำพวกไขควง
แทงเข้าที่ท้ายทอยของเธอจากทางด้านหลัง"
"ปะ...แปลว่า — เชือกนั่นก็เอามาคล้องรอบคอ
หลังจากแทงไปแล้ว , เพื่อเลียนแบบนิยายเรื่อง
'ฆาตกรรมบนเนิน D' ของเอโดงาวะ รัมโปงั้นสิ...!"
ชิกาคุระ มินามิ (38) บล็อกเกอร์ลืมตากว้าง
"นะ...นั่นมัน — ฆาตกรโรคจิตชัดๆเลยนะคะ...!"
ผู้ดูแลเว็บของงานนิทรรศการ , โอคุโนะ ซัทสึกิ (32) พูดอย่างหวาดกลัว
"แต่ว่า — ถ้าฆาตกรเป็นคนเสียสติที่ฆ่าคนตามนิยายจริงๆล่ะก็
ทำไมถึงไม่ฆ่าด้วยการรัดคอที่จะตรงตามนิยายมากกว่าไปเลยล่ะครับ...?"
คุณลุงตั้งคำถาม
"เพื่อประหยัดเวลาล่ะมั้ง...!"
อาโอกิพูด
"หมายความว่ายังไงเหรอคะ อาจารย์อาโอกิ"
"การฆ่ารัดคอน่ะ , มันใช้เวลานาน — แถมยังมีโอกาสที่จะเกิดการต่อสู้กันสูงด้วย
คนร้ายคงไม่อยากเสียเวลาในการฆาตกรรมนานเกิน
จนอาจไม่มีเวลาให้หาทางหนีทีไล่ก็ได้"
อาโอกิบอก
"อาจารย์ครับ , คนร้ายที่พะวงเรื่องเวลา — เพื่อหาทางหลบหนี
แต่กลับส่งการ์ดมาบอกว่าจะรออยู่ที่โกดังนี่ , ทำให้พวกผมพากันมาที่โกดังจนต้องมาเจอศพเข้า
เหมือนอยากให้เจอศพโดยเร็วเนี่ย — มีแต่จะสร้างเงื่อนไขและความยุ่งยากด้านเวลาให้กับตัวเอง
ไม่ดูขัดแย้งกันเองแปลกๆเหรอครับ"
"จริงด้วยนะ...!"
คุณลุงหันหลังให้ทุกคน , ก้าวเท้าออกจากโกดัง
"เอาเถอะ — ถ้าพวกเราอยู่รวมกันแบบนี้ต่อไป , ต่อให้เป็นฆาตกรยี่สิบหน้าก็เถอะ
คงลงมือทำอะไรไม่ได้ง่ายๆหรอกครับ"
คินดะอิจิ 37 - 'ฆาตกรยี่สิบหน้า' อยู่ในกลุ่มพวกเรานี่แหละ...! วงแตก , เรื่องยังไม่จบลงแค่นี้ — !?