ความเดิมตอนก่อน :
เกิดการไลฟ์สด (?) การฆาตกรรมกลางงานรับรางวัลของ ฟูมิ (29) น้องสาวของคุณลุง ฮาจิเมะ (37) ของพวกเรา
แถมเห็นทีจะเป็นการฆ่าตามนิยายรางวัลที่หนึ่ง คดีฆาตกรรมต่อเนื่องแห่งอายาเสะ ซะด้วย
เรื่องยิ่งวุ่นวายไปอีก เมื่อนักเขียนตายกลายเป็นศพเหมือนฆ่าตัวตาย แต่คุณลุงเราไม่คิดแบบนั้น
แถมยังชี้แฟนหนุ่มของน้องสาวเราเป็นฆาตกรอีกต่างหาก...!
.
.
"ไปไหนกันดีล่ะครับ ฟูมิ...? , วันนี้อากาศก็ดีด้วย ทะเลเป็นไง"
"นั่นสินะ"
เปิดฉากมาด้วย โอมิโนะ ยูโตะ (29) นักเขียนหนุ่มพวงตำแหน่งแฟนของน้องสาวคุณลุงเดินคู่กันมา
"อ้าว , ทั้งสองคน กำลังจะไปไหนกันน่ะ"
"ฮาจิเมะนี่! ไหงมาอยู่นี่อ่ะ"
"จะบ้าเหรอ ฉันไลน์ไปบอกแล้วนี่ ว่าจะมาคุยด้วยเรื่องคดีน่ะ"
คุณลุงดูขัดเคือง
"อ้าวเหรอ โทษที สงสัยไม่ได้อ่านน่ะ"
น้องสาวบอก ขณะที่แฟนหนุ่มมองพี่เขยนิ่ง
(มาแล้วเหรอ...!)
แฟนหนุ่มของน้องสาวที่ถูกคุณลุงตีตราว่าเป็นฆาตกรแอบคิดในใจ
"ยังไงดีล่ะครับ ถ้าจะให้ไปหาที่นั่งคุยกัน...
รถผมก็นั่งได้แค่สองคนซะด้วย"
"หาร้านแถวนี้นั่งกันแป๊บนึงก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก...!"
คุณลุงไม่ถือ
"เห...แต่รถดีจังเลยนะ เปิดประทุนซะด้วย"
"ครับ , เมอร์เซเดส-เบนซ์ 560SL ปี 1989"
"ซื้อมานานหรือยัง"
"น่าจะสัก ครึ่งปี ได้แล้วล่ะครับ"
"เห...ช่วงที่เราพึ่งเจอกันสินะ"
ฟูมิแทรก
พอได้ที่นั่งคุย , น้องสาวก็ถามเข้าเรื่อง
"ตกลงมีเรื่องอะไรเหรอ"
"นี่คือหนังสือสารคดี 'ปีศาจที่ยังไม่ยี่สิบ' ที่เขียนเรื่องจริงเกี่ยวกับ
คดีที่มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งถูกรุมซ้อมแล้วฆ่าเมื่อ 15 ปีก่อน"
คุณลุงหยิบหนังสือที่คนแต่งให้มาจากบทหลายบทก่อนหน้าออกมา
"ผู้ตายทั้งหมดในคดีนี้ดูเหมือนจะเป็นคนร้ายในคดีเมื่อ 15 ปีก่อนทั้งหมดเลย
คุณโอมิโนะ , คุณรู้จักคดีที่อยู่ในหนังสือเล่มนี้หรือเปล่า...?"
"หืม , คิดว่าจะพูดอะไร"
"หมายความว่ายังไงน่ะ , ยูโตะ"
"ให้พูดตรงๆก็ได้นะ...? , เด็กผู้ชายที่โดนฆ่าตายเมื่อ 15 ปีก่อนน่ะ
เป็นพี่ชายผมเอง"
"จริงเหรอ...!"
"ครับ , แต่มันก็ผ่านมาตั้ง 15 ปีแล้วนี่นา"
"หัวหน้ากลุ่มที่ชื่อฮิรุมะจิที่เป็นนักเขียนรางวัลที่หนึ่งก็เปลี่ยนชื่อเป็นเซโตคุระ เรียว
คนตายคนแรกก็ไม่ได้ใช้นามสกุลเดิม"
"ผมเองก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าคนที่โดนฆ่าคราวนี้ทั้งหมดจะเป็นคนร้ายที่ฆ่าพี่ชายผม"
"แล้วทำไมถึงไม่บอกฉันล่ะ..."
"มันพูดยากไม่ใช่เหรอครับ...? , กระทั่งตอนนี้พอฟูมิจังรู้แล้วก็ยังนึกสงสัยผมเลยไม่ใช่เหรอ0
"อะไรกัน...""
"หึ...แต่ถามออกมาแบบนั้น , คุณคินดะอิจิ สงสัยผมสินะครับ"
"บ้าเหรอ ไม่ใช่สักหน่อย...!"
"คุณเป็นแฟนน้องผมนะ...!
แถมช่วงเกิดคดีก็อยู่กับน้องผมตลอดเลยด้วย"
คุณลุงขยิบตาร่าเริง ขณะที่น้องสาวเริ่มกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
"เอาเถอะ...! ก็อยู่กันพร้อมหน้าแล้วนี่
งั้นเรามาไล่เรื่องทั้งหมดให้หมอนี่ฟังกันเถอะ ยูโตะ"
"นั่นสินะ , จะเล่าให้ฟังเท่าที่จำได้เลยครับ"
น้องเขยยิ้มตาปิด
"เอ๋...? , ได้เหรอครับ"
คุณลุงยิ้มกลับ
"คดีแรกสุด , ตอนคลิปฆาตกรรมถูกฉายขึ้นมาในงาน
คุณพาน้องสาวผมขึ้นรถตรงไปยังที่ๆน่าจะเป็นที่เกิดเหตุกันถูกมั้ย"
"ว่าแต่ทำไมคุณถึงขับรถเข้าไปในงานที่มีของมึนเมาเสิร์ฟด้วยล่ะ...?
อย่างตอนไปรวมตัวกับกลุ่มผู้เกี่ยวข้องแล้วดื่มกันเมื่อคราวก่อน คุณก็เป็นคนดื่มด้วยเหมือนกันไม่ใช่เหรอ"
(เห...)
ฝ่ายรับคิดในใจ
(คำถามแบบนี้อยู่นอกเหนือความคาดหมายเลยนะ..?
แต่คำตอบ— ก็มีออกถมไป)
"ฮะ...! , แบบว่าคืนก่อนไปงานผมดื่มไปเยอะ แอบเมาค้างนิดหน่อย
ถ้าเกิดผมขับรถเข้างานก็จะเป็นการบังคับไม่ให้ตัวเองดื่มอะไรยังไงล่ะครับ
เผื่อจบงานจะได้ขับรถไปส่งฟูมิได้ด้วย"
"เมาค้างแต่ก็ยังอุตส่าห์ขับรถไปที่เกิดเหตุที่หนึ่งไหวนะเนี่ย"
"พอเกิดคดีก็หายเมาแล้วล่ะครับ คงเป็นสัญชาตญาณนักเขียนล่ะมั้งนะ...!"
คุณลุงหยอกไป คุณน้องเขยก็สวนมา
(คนตายคนสอง— ถูกถุงครอบหัวตาย , ไม่สามารถใช้ทริกอะไรฆ่าได้เลยนอกจากต้องฆ่าด้วยตัวเอง
ถ้าผู้ชายคนนี้เป็นฆาตกร— แรงจูงใจก็ต้องเป็นการแก้แค้นให้พี่ชายตัวเองแน่ๆ
ไม่น่ามีการจ้างวานให้ใครมาแทนตัวเอง)
คุณลุงมองน้องเขย พลางคิดในใจ
"เข้าใจแล้วล่ะ , จะว่าไป— เห็นว่ามีแวะอะไรกันกลางทางด้วยใช่มั้ย"
"อือ , ที่เกิดเหตุเป็นบ้านร้างตึกร้าง มันมืดนี่ เลยไปหาซื้อพวกไฟฉายอะไรแบบนี้"
น้องสาวบอก
"ครับ , เรามีแวะห้างอยู่ ไปซื้อไฟฉายกับปืนช็อตมาน่ะครับ"
"ถ้าเรื่องเวลา...นี่ไง , ตอนนั้นฉันพึ่งวางคอลกับนายเอง ฮาจิเมะ
ฉันวางสายตอนทุ่มยี่สิบห้า ยูโตะก็ออกมาจากห้างพอดี"
"คุณเคยไปที่นั่นมาก่อนหรือเปล่า"
"ทำไมเหรอครับ...?"
"ห้างเนี่ย , มันใหญ่ไม่ใช่เหรอ— ฟูมิ แล้วแฟนเธอตอนกลับมา มีท่าทีเหนื่อยหอบอะไรบ้างมั้ย"
"ไม่นะ , ก็ธรรมดา"
"ผมคอลกับฟูมิแค่ 10 นาทีเห็นจะได้ , ฮะ — ถ้าคุณไปที่นั่นครั้งแรกจริง
เวลาแค่นั้นกับการหาและซื้อไฟฉายกับปืนช็อตแล้วกลับมาหาฟูมิ , คิดว่าก็น่าจะมีอาการเหนื่อยหอบอะไรบ้างนะ...?"
คุณลุงยิ้มแฉ่ง
(เห— เล่นแบบนี้เลยเหรอ)
น้องเขยคิด
(เขา— เคยไปห้างนั่นหรือยังนะ , ถ้าเคยไปล่ะก็— อาจจะทดสอบจับเวลาจริง
แล้วลองมาถามเราดูก็ได้...?)
ยูโตะคาดการณ์
(แกล้งถามไปหน่อยก็แล้วกัน—)
"เอ...คุณคินดะอิจิก็เคยไปที่นั่นเหรอครับ"
"อ๊ะ— ก็นะ , ขากลับจากตอนไปดูที่เกิดเหตุแวะไปซื้อของกับรุ่นพี่มาคาเบะที่เป็นตำรวจน่ะ"
"เหรอครับ...?"
(โกหกชัดๆ—)
(สงสัยเรา— เลยแวะไปเพื่อพิสูจน์เลยล่ะสินะ...?)
"ที่นั่นก็ใหญ่อยู่นะ— หาของได้เร็วจังเลยนะเนี่ย"
คุณลุงพูด ขณะคนร้ายใช้ความคิด
"ครับ...?"
(ตั้งใจจับผิดคำพูดของเรางั้นเหรอ—)
(แต่ว่า...ตั้งแต่ตัดสินใจว่าจะต้องต่อสู้กับคุณ , ผมก็เตรียมคำตอบเอาไว้พร้อมแล้วล่ะ—)
"เอ่อ— ผมเคยไปที่นั่นมาก่อนน่ะครับ คุณคินดะอิจิ"
"จริงเหรอ..."
"ครับ ฟูมิจัง , ตั้งแต่อ่านนิยายได้รางวัลเล่มนั้น ผมก็คิดว่าเป็นนิยายที่สุดยอดมาก"
"ผมคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับการวิจารณ์ผลงานเรื่องนั้น , ตอนเขาเชิญไปเป็นกรรมการตัดสินถึงได้บอกปัดไป
แต่ตัวเองก็จมดิ่งเข้าไปกับนิยายเรื่องนั้นไปซะแล้ว— , รู้ตัวอีกทีก็ไปที่เกิดเหตุทั้งสามที่มาล่วงหน้าแล้ว"
คินดะอิจิ 37 - ฆาตกรชวนน้องสาวคุณลุงปวดใจ พาคุณลุงปวดหัว!