.

                    เนสยอมกลับมาคบกับบูมอีกครั้ง บูมทำให้เชื่อมั่นอย่างบอกไม่ถูก เวลาทุกนาทีที่อยู่ด้วยกัน แต่ บูมยังไม่บอกและยืนยันว่าเลิกกับอาร์จริงจัง  มีบ้างที่หายไป จะหายไปไหนได้นอกเสียจากคงไปอยู่อับอาร์

                     เดือนก่อนอาร์ขอเพิ่มเพื่อนในเฟซบุ๊กของเธอไม่คิดอะไรมากกล้าเพิ่มเพื่อนมาก็กล้ารับ ไม่รู้ว่าบูมทราบหรือยังว่าอาร์เพิ่มเพื่อนในเฟซบุ๊กของเธอไม่ได้บอกเรื่องนี้ ไม่อยากมีปัญหา ถ้าบูมรู้คงไม่ยอมแน่คงบังคับให้เธอลบเพื่อนหรือบล็อกอาร์ไปเลย เรื่องอะไรจะบอก เอาไว้ดูว่าบูมไปไหนทำอะไรกับอาร์บ้าง

                   “กลับบ้านมั้ยเสาร์อาทิตย์” เธอถามบูมสายตาและมือยังจับจ้องที่หน้าจอโทรศัพท์ของตนเองปล่อยให้นมปั่นละลายกลายเป็นน้ำหมด สองคนออกมานั่งเล่นที่สวนหย่อม เย็นวันศุกร์หลังหมดคาบเรียน มีศาลาเล็ก ๆ ไว้นั่ง

                     “ไม่กลับ เนสจะกลับเหรอ” เขาตอบพร้อมมองหน้าของเธอ

                    “ไม่เหมือนกัน ขี้เกียจนั่งรถ”

                    อื๊ด ! เสียงสั่นของโทรศัพท์เมื่อมีคนโทรเข้า เนสมองส่งสายตาแทนคำถามว่าใครโทรเข้า บูมมีท่าทีกล้า ๆ กลัว ๆ จะรับหรือไม่รับดี บูมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูตัดสินใจอยู่นานว่าจะรับหรือไม่รับ โทรศัพท์ก็ยังดังอยู่อย่างนั้น

                     “รับสายสิบูม อาร์โทรเข้าหนิ” เนสพูดแล้วลุกขึ้นจะเดินลงจากศาลาที่นั่งอยู่

                     “จะไปไหน ! ” บูมจับแขนเนสไว้อย่างรวดเร็ว ทำให้เนสเซถลานั่งลงบนตักบูม แถมยังโดนบูมกอดเอาไว้อีก

                     “ก็จะออกมาให้บูมคุยกับแฟนไง” เธอแกะมือเขาออก ทว่าเขาไม่ยอมปล่อยยิ่งกอดไว้แน่นกว่าเดิม ไม่ยอมให้เธอลงไปจากศาลาที่นั่งอยู่ จะให้อยู่ฟังคนที่รักคุยกับคนอื่นหวานฉ่ำกรีดหัวใจหรืออย่างไร “รับ ! จะรับหรือไม่รับ” เธอหันมามองค้อนออกคำสั่งให้รับ

                     “สัญญาก่อนว่าจะไม่หนีเค้าไป” มองด้วยแววตาอ้อนวอน

                     “อือ” สุดท้ายบูมก็กดรับสาย และ บูมก็ไม่กล้านั่งคุยให้เธอได้ยินด้วย ปล่อยเธอแล้วเดินลงไปคุยข้างล่าง เดินออกห่างศาลาที่นั่งอยู่พอสมควร เมื่อมั่นใจว่าเธอจะไม่ได้ยินเสียงในการคุยจึงหยุดยืนตรงนั้น บูมไม่สนใจเธอแม้แต่น้อยขณะที่ยืนคุยโทรศัพท์

                     “ทำไมไม่รับ กี่สายแล้วเนี่ยถึงรับได้” แทบจะเป็นการตะคอกมากกว่า แต่อาร์ยังสงบสติอารมณ์ไว้ได้ ทำน้ำเสียงให้กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม “ทักหาก็ไม่อ่านไม่ตอบ โทรหาก็กว่าจะรับสาย มันแปลว่าอะไร”

                     “ก็บูมไม่ว่าง อาร์จะอะไรกับบูมนักหนา ทีเมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้” บูมยังทำตัวนิ่ง ๆ ไม่เดือดไม่ร้อน ภายในใจก็ว้าวุ่นว่าจะบอกเลิกอาร์ให้มันจบ ๆ ไปดีหรือไม่ สงสารอาร์จะได้ไม่เจ็บปวดเพราะเขาไปมากกว่านี้ บอกเลิกในตอนนี้ก็ยังทัน

                     “ไม่ว่างทำอะไร คงไม่เรียนหรอกมั่ง นี่ก็จะหกโมงเย็นแล้ว ทักแชทไปไม่อ่านไม่ตอบ โทรไปก็รับช้า นึกว่า.... อยู่” อาร์ประชดบูมเพราะความน้อยใจ รู้สึกถึงการเปลี่ยนไปของบูม อาร์ไม่อยากคิดเองเออเองว่าบูมคบกับเนส หรือว่ากำลังคบใครซ้อนอยู่

                     ตั้งแต่วันที่ขอเพิ่มเพื่อนในเฟซบุ๊กกับเนส ทุกโพสต์มีบูมเข้ามาตอบคอมเมนต์เสมอ กดหัวใจให้ และ เหมือนว่าเนสก็คงจะระวังตัวเหมือนกัน ที่เธอขอเพิ่มเพื่อนไป เนสไม่เคยลงรูปคู่กับบูมหรือแท็กเฟซบุ๊กบูมสักครั้ง มีบางข้อความที่เนสโพสต์แล้วมันทำให้เธอคิดว่า คนที่กล่าวถึงคือบูม

                    “นึกว่าอะไรอาร์ พูดมา”

                     “เปล่า ! ”

                     “พูดมา หนึ่ง...สอง.. ถึงสามไม่พูดวางนะ” เขาเริ่มหงุดหงิดหัวเสียให้อาร์อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

                     “นึกว่ากำลังเอากับใครอยู่” เธอพูดประชดด้วยความน้อยใจ และคิดแบบที่พูดจริง ๆ โทรไปไม่รับ แชทไปไม่อ่านไม่ตอบมันแปลว่าอะไร

                     “อาร์ ! บูมจะไปเอากับใคร อย่าคิดมากน่า “

                     “จะไปรู้เหรอ อาจจะเป็นเพื่อนสนิทแถวบ้านย่า หรือเป็นเพื่อนใหม่ในคณะเดียวกัน ใครจะรู้ บูมเปลี่ยนไปรู้ตัวบ้างมั้ย มีอะไรปิดบังอาร์อยู่หรือเปล่า บอกอาร์ได้นะ อาร์รับได้ อาร์เข้าใจ พรุ่งนี้จะเข้าไปหานะกับแก๊บ” เธอพูดยืดยาว ที่ผ่านมาก็ทำใจบ้างแล้วล่ะ แค่ตอนนี้กำลังหาทางรู้ความจริงให้ได้ เพราะบูมเปลี่ยนไปมาก

                     เธอมั่นใจว่าบูมต้องมีคนอื่นแน่นอน แต่จะเป็นใครเท่านั้นระหว่างผู้หญิงที่ชื่อเนสหรือคนอื่น ถ้าบูมมีคนใหม่ก็ขอให้เป็นคนอื่นเถอะ อย่าเป็นคนชื่อเนสอะไรนั่นเลย เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงเสียใจที่สุด

                     “อะ อะไรนะ จะมาหาเหรอ” บูมตกใจ ไม่นึกว่าอาร์จะมาหา ลืมไปว่าอาร์เป็นอิสระจากพ่อแม่แล้ว

                     “จะไปหากับแก๊บ บอกโต้งด้วย จะตกใจทำไม ซ่อนใครไว้เหรอ”

                     “เปล่า ! บูมเคยบอกแล้วไงว่าว่าหอบูมเป็นหอชาย ไม่รู้เขาจะให้เข้าหรือป่าว ถ้ามาก็ไม่ได้เข้าห้อง จะมามั้ยล่ะ บูมว่ารอมาตอนเราเรียนปีสองก่อนมั้ย แต่ถ้ามาก็ได้ บูมก็จะพาเที่ยวมหาลัยเนี่ยแหละ ไม่มีที่อยู่นะ” เขาชี้แจงแก่อาร์ให้เข้าใจตามความจริง

                     เมื่อวางสายจากอาร์เขาก็เดินกลับมาหาเนสที่นั่งรอที่ศาลา เขาไม่รู้เลยว่าคุยกับอาร์ไปนานกี่นาที กลับมาก็เห็นเนสหน้ามุ่ยใส่ ไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไรทำได้เพียงยิ้มสู้สายตามองค้อนของเนส ทำได้แค่นั้น

                     “คุยนานดีเนอะ คุยไรกันอ่ะ” เธอถามเกือบชั่วโมงได้ที่บูมยืนคุยตรงนั้น ลืมเธอไปเลยว่ารออยู่ตรงนี้

                     “เปล่า ไม่มีอะไรหรอก อาร์โทรมาเล่าเรื่องเรียนให้ฟังเฉย ๆ”

                    “เหรอ ! บูมจะเอายังไง จะจัดการยังไงเรื่องอาร์ เคยบอกว่าจะจัดการ จัดการหรือยัง” เนสยิงคำถามที่บูมเคยบอกตอนขอกลับมาคบกัน ว่าจะจัดการเรื่องอาร์ให้มันจบ ๆ ไป

                  “ยัง ก็รอเวลาที่เหมาะสมอยู่”

                  “ตอนไหนล่ะถึงจะถึงเวลาที่เหมาะสม ถ้ามันลำบากใจหรือทำยากมาก ไม่มีเค้าก็ได้นะ ระว่างหรอเค้าก็ไม่แน่ใจนะว่าจะรับใครเข้ามามั้ย” พูดออกมาทั้งหมดด้วยความน้อยใจ

                  “ไม่ได้ ! เนสจะนอกใจเค้าเหรอ” บูมมองเนสด้วยสายตาไม่พอใจ เนสจะทำแบบนั้นไม่ได้ ไม่ยอมแน่นอน อย่าแม้แต่จะคิด

                    “บูมยังไม่แน่ใจ เค้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน จะให้เค้ารอไปถึงเมื่อไหร่ บูม ! เค้าไม่อยากเป็นมือที่สามของบูมกับอาร์นะ เนสไม่อยากกลับไปคบกันแบบเมื่อก่อนแล้วอ่ะ ไม่อยากเป็นความลับของใคร เนสอยากเปิดเผย เนสอยากให้คนรู้ว่าเนสเป็นแฟนของบูม บูมเป็นแฟนของเนส เนสอยากเป็นแบบนี้บูม บูมเข้าใจมั้ย” เธอระบายสิ่งที่อัดอั้นตันใจมานานออกมายืดยาวพร้อมน้ำตาแห่งความน้อยใจ เธอต้องการแบบนี้ อยากเป็นแบบนี้ ไม่อยากอยู่เป็นความลับของใครอีกต่อไป

                   “เนส เค้าสัญญานะ เค้าสัญญาจะจัดการเคลียร์กับอาร์ให้เร็วที่สุด เค้ารักเนส เนสอย่าทิ้งเค้านะ เนสอย่านอกใจเค้านะ ได้มั้ย” เขากอดเนส ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้อย่างไม่อายคนที่เดินผ่านมา จากนั้นทั้งสองคนก็ออกไปจากศาลาเพื่อกลับห้อง

                     .……………………………

                     เช้าวันเสาร์บูมกับโต้งนั่งรถสองแถวเข้าไปใน บขส.รออาร์กับเพื่อน ๆ “เนสบูมติดธุระกับเพื่อน ๆ วันนี้ไม่ว่างพาไปกินข้าวนะ ให้เพื่อนพาไป แต่ไม่ใช่ไอ้ภู กินที่ไหนลงรูปให้ดูด้วย ถ้าเห็นว่าไปกันสองคนกับไอ้ภู อย่าหาว่าไม่บอก” บูมฝากข้อความไปบอกเนสล่วงหน้า คิดมากอยู่เหมือนกันกลัวเนสไปกับภู

                “ขอให้มีความสุขนะ” เนสตอบกลับมาแค่นี้ เขาพิมพ์ตอบกลับไปอีก เนสก็ไม่อ่านไม่ตอบ แปลว่าอะไรที่เนสพิมพ์กลับมาแบบนี้ เขาไม่สบายใจเลยว้าวุ่นไปหมด ไหนจะอาร์ที่มาในวันนี้อีก ทว่าจะถามเอาเรื่องก็ไม่ได้ วันนี้อาร์มา ไม่อยากมีปัญหา ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ และขอให้อาร์กลับไปเร็ว ๆ

                   สักพักมีรถบัสโดยสารวิ่งเข้ามาจอดเทียบชานชลา บูมกับโต้งลุกขึ้นยืนให้เป็นจุดเด่น เพื่อให้อาร์กับเพื่อน ๆ มองเห็น ผู้โดยสารทยอยลงจากรถ จากนั้นก็เป็นอาร์กับเพื่อน ๆ เดินลงมา โต้งกับบูมเดินเข้าไปรับ และ ก็พาเดินมาขึ้นรถสองแถว บูมกับโต้งวางแผนว่าจะลองพาเพื่อน ๆ ไปที่หอก่อน ลองขอเจ้าหน้าที่ดูแลหอดู ว่าจะให้ขึ้นได้ไหม

                  เมื่อมาถึงหอพักเจ้าหน้าที่มองสำรวจดูเล็กน้อย โต้งเดินเข้าไปขออนุญาต ปรากฎว่าเจ้าหน้าที่ยอมให้พาเพื่อน ๆ ขึ้นไปได้ ทั้งหกคนเดินขึ้นตึกเอาข้าวของที่ซื้อมาไปเก็บ จะไปไหนต่อค่อยว่ากัน

                  ขณะที่อยู่กับอาร์กับเพื่อน ๆ ภายในใจบูมยังนึกถึงคำพูดของเนส ทำไมพิมพ์มาแบบนั้น หมายความว่าอย่างไร หรือว่าเนสจะรู้ เป็นไปไม่ได้ เขาก็ไม่ได้เช็กอิน คนที่รู้โต้งก็ไม่ได้เช็กอิน จะมีแค่พวกเพื่อนผู้หญิง หรือ เนสจะเป็นเพื่อนในเฟซบุ๊กกับพวกเธอ ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว กังวล แต่จะทำอะไรตอนนี้ไม่ได้ บูมกำชับกับโต้งห้ามบอกอาร์ จะเป็นอย่างไรก็ช่างตนเองจะเป็นคนจัดการเอง โต้งตกลงโดยดี

                    เช้านี้เนสยังไม่ลุกจากที่นอน วันหยุดไม่รู้จะไปไหน เพื่อน ๆ กับบ้านกันหมด จึงนอนแช่ที่นอนไม่รีบลุกไปอาบน้ำ มือหยิบโทรศัพท์มาดูความเคลื่อนไหวของชาวโซเชียลตามปกติ ตกใจเมื่อเห็นอาร์เช็กอินการมาที่นี่

                 มาทำไม! ต้องมาหาบูมแน่นอน ทีนี้ความรู้สึกที่บอกไม่ถูกก็ผุดขึ้นในใจ ที่บูมแชทมาบอกว่าติดธุระนี่สินะธุระสำคัญ ไหนบอกจะจัดการ จะจัดการเรื่องทั้งหมด เธอยังไม่เห็นบูมจะทำอะไรเลย วันนี้แถมอาร์ยังมาหาบูมถึงที่อีก ทำไมเธอต้องยอมโง่ซ้ำสองอีก รู้ทั้งรู้พวกเขาขาดกันไม่ได้หรอก

                   ถ้าบูมไม่เลิกกับอาร์ บูมต้องเลิกกับเธอเองนี่แหละ อาร์มาก็ดีแล้วเรื่องนี้จะได้จบ ๆ ไปสักที ถึงเธอจะเป็นมือที่สาม ทว่าก็ไม่ได้ใจดำพอที่จะทำร้ายผู้หญิงด้วยกันได้ลงคออีกต่อไป ถึงจะเป็นมือที่สาม ทว่าก็สงสารอาร์ ไม่อยากหลอกอาร์อีกต่อไปแล้ว

                    ถึงเวลาที่บูมจะต้องเลือกให้เด็ดขาดแล้ว ต้องเลือกให้จบ ๆ ไป ถ้าบูมเลือกอาร์เธอสัญญาว่าตนเอฝจะหายไปจากชีวิตของบูมแน่นอน แต่ถ้าบูมเลือกเธอจะต้องไม่มีอาร์เช่นกัน วันนี้แหละเธอจะไปหาบูมที่ห้องให้มันจบ ๆ ไป ก่อนอื่นต้องมีตัวช่วยหนึ่งคน คนนั้นคือโต้งนั่นแหละเพราะเป็นคนที่รู้เรื่องของเธอกับบูมดี

                    ณ ที่ห้องของบูม ขณะนี้บูมเป็นคนอาสาออกมาซื้อของเองขาดเหลืออะไร ไม่ใช่ว่าต้องการเอาใจเพื่อน แต่อยากปลีกตัวออกมาคุยกับเนสต่างหาก ที่ร้านสะดวกซื้อบูมกำลังเลือกของอยู่ มือก็กดแชทหาเนส ถามว่ากินข้าวยัง อาบน้ำยังตามปกติที่เคยคุยกัน

                  “เนสออกมาทานข้าวกับเพื่อน” โกหกไป วันนี้เรื่องทุกอย่างต้องจบ ไม่อยากทำร้ายใครอีกแล้ว

                   “เพื่อนอ่ะใคร” ยังไม่ทันอ่านที่เนสตอบมา อาร์ก็โทรตาม เขาจึงรีบไปจ่ายตังค์แล้วรีบกลับหอ ทันใดนั้นก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่คุ้นเคย ตกใจมาก เนสมาทำไม เนสมาทำอะไรที่นี่

                   “เนส ! ตัวเองมาทำไมอ่ะ” เขาถาม พยายามพูดให้ดูเนียนที่สุด

                   “มาหาบูมไง “ พูดพร้อมยิ้มให้ “นี่ซื้อของมาเยอะแยะเลย ใครมาเหรอ” เธอถาม

                    “อ่อ แก๊บมาน่ะ เนสจำแก๊บได้ปะ เพื่อนเค้าอีกคนอ่ะ” เขาพูดปนยิ้ม ทว่าภายในใจเต้นแรงจนจะหลุดออกมาจากหน้าอกแล้ว

                    “อยากเจอเพื่อนบูมอ่ะ นี่เพื่อนมาทั้งทีกะจะไม่ชวนเนสให้รู้จักหน่อยเหรอ อ่อ ลืมไปกลัวอาร์รู้” ปลายตามองพร้อมพูดประชด

                   “เนส ! ไม่ใช่อย่างนั้น กลับไปก่อนไปเพื่อนบูมมา เนสจะขึ้นหอบูมได้ยังไง นี่หอชายนะครับ” เขาพูดด้วยท่าทางสงบที่สุด