.


                   "ฮัลโหลอาร์ ว่าไง แค่นี้ก่อนนะบูมรีบ คืนนี้เดี๋ยวโทรหา" บูมกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปรวมน้องใหม่ที่สนามกีฬากลางของมหาลัย ต้อนรับเฟรชชี่อย่างพวกเขาและผองเพื่อน

                    เขาวางสายจากอาร์เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงนักศึกษา กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปกับโต้งให้ทันเวลาที่พี่ ๆ กำหนด เสียงเรียกประกาศผ่านประชาสัมพันธ์ของมหาลัยดังไปทั่ว ให้นักศึกษาที่เข้ามาใหม่ให้รีบมาที่สนามฟุตบอล ส่วนในสนามก็มีพี่ ๆ สภามหาลัยประกาศผ่านทอระโข่งเรียกรอแล้ว

                   "น้อง ๆ ครับใครที่มาแล้วรีบ ๆ เลยนะครับ เข้าแถวตอนลึกครับ ตามคณะของตัวเองครับ เร็ว ๆ ครับเร็ว ๆ ใครที่พึ่งมาถึงวิ่งครับวิ่ง"  เสียงของพี่ประธานสภามหาลัย ประกาศเรียกน้องเฟรชชี่ที่พึ่งมาถึง

                    "การจัดการทางนี้ค่ะ  นิติศาสตร์ รัฐศาสตร์ทางนี้ครับ วิศวะ มนุษย์ ๆ ทางเน้ ใครรู้ตัวว่าเป็นมนุษย์มาฝั่งนี้" พี่ ๆ ปีสองที่เป็นกรรมการสภามหาลัย ร้องตะโกนร้องเรียกน้องใหม่ให้มาเข้าคณะของตัวเอง ที่คอก็มีป้ายห้อยอยู่ชัดเจน บูมกับโต้งเรียนคณะเดียวกันรีบวิ่งไปเข้าแถว เมื่อเห็นป้ายที่พี่ ๆ ชูขึ้น เป็นคณะวิศวะกรรมศาสตร์ จึงรีบพากันเข้าไปยืนรวมแถวกันทันที

                    กิจกรรมต้อนรับน้องใหม่ ถูกจัดขึ้นเป็นเวลาสองวันด้วยกัน โดยในวันแรก น้องใหม่ทุกคนจะต้องสวมชุดนักศึกษาตามระเบียบเชียร์ และ ในวันที่สอง น้องใหม่ทุกคนจะต้องใสเสื้อประจำรุ่น หรือที่เรียกกันว่า เสื้อเฟรชชี่ หลังจากนั้นนักศึกษาทุกคน ไม่ว่าจะเป็นน้องใหม่ เหล่ารุ่นพี่ทุกรุ่น ทุกคนจะมารวมตัวกันที่สนามกีฬากลางของมหาวิทยาลัย โดยแบ่งตามคณะ เพื่อร่วมกันร้องเพลงสถาบัน

                    เขากับโต้งเข้ามารอในแถวเรียบร้อย รอเพื่อน ๆ ที่กำลังทยอยเข้ามา บังเอิญเขาเหลือบมองเห็นเนสกำลังวิ่งเข้ามาในแถวอีกฝั่ง เขาตื่นเต้นมากเกือบอุทานเรียกชื่อออกมา โชคดีรู้ตัวทันจึงไม่ร้องเรียกออกไป ไม่อย่างนั้นโต้งรู้แน่ ๆ

                    คณะการจัดการการคลังเหรอ เขาคิดและสะแยะยิ้มที่มุมปาก เนสมองไม่เห็นเขา มัวแต่รีบวิ่งมาให้ทันเวลา เลยไม่ทันสังเกตเห็น มีเพียงเขาที่เห็นทุกการเคลื่อนไหว จากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแชทหาเนส กดส่งสติ๊กเกอร์รูปหัวใจให้

                    เนสเข้ามาในแถวเรียบร้อย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู สงสัยว่าบูมส่งรูปหัวใจมาทำไม ว่างมากหรืออย่างไร ค่อนขอดให้กับข้อความก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าใบกระทัดรัดที่สะพายมา การกระทำของเนสทุกอย่างอยู่ในสายตาของบูมโดยที่เนสไม่รู้ตัว

                    เนสทราบว่าบูมก็มาเรียนที่มหาลัยนี้เหมือนกัน  คณะวิศวะกรรมศาสตร์ แถวของคณะวิศวะก็อยู่ตรงนั้น เยื้อง ๆ กันแต่บูมอยู่ไหน มองหาบูมไม่เจอเลย ทว่าส่งสติ๊กเกอร์มาได้ก็น่าจะมาแล้วล่ะ

                   "เนสอยู่ไหน เลิกคลาสเชียร์แล้วเดี๋ยวไปหานะ" เขาไลน์หาเนสเมื่อใกล้จะถึงเวลาเลิกกิจกรรมของมหาลัย เขามองเห็นเนสตลอดเวลา แต่ เหมือนว่าเนสจะยังมองไม่เห็นเขา แน่นอนอยู่แล้วจะเห็นได้อย่างไร ก็เขาหลบอยู่ด้านหลัง

                    บูมกะว่าจะชวนเนสออกไปหาอะไรทานตอนเย็น และ เปิดตัวกับโต้งก่อนเป็นคนแรก ค่อยตามด้วยแก๊บคนนี้เอาไว้ทีหลัง เนื่องจากเรียนที่เดียวกันกับอาร์ ยังไม่อยากให้รู้

                    เนสพึ่งปลดบล็อกการติดต่อให้เขา ตั้งแต่วันที่ไปสอนการบ้านให้น้องเบส เขาหาโอกาสคุยกับเนสทุกวัน ปรับความเข้าใจ  จนเนสใจอ่อนยอมคุยด้วยแต่โดยดี ทว่าก็ยังไม่ตกลงว่าจะกลับมาคบกันอีกหรือเปล่า

                   เขามั่นใจในตัวเองมาก บัดนี้รู้หัวใจของตัวเองแล้ว เขารักเนสมากที่สุด ไม่อยากเสียเนสไปอีกแล้ว แต่ติดอยู่ที่อาร์ เขาจะหาทางบอกเลิกอาร์ ขอโทษอาร์ และ ยอมรับผิดทุกอย่าง ยอมรับแม้ว่าจะโดนอาร์ และ เพื่อน ๆ เกลียดไปตลอดชีวิตก็ตาม

                    "จะดีเหรอ" เนสตอบกลับข้อความของบูม ภายในใจอยากเจอบูมเหมือนกัน ติดที่ว่าไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว จำเป็นแค่ไหนที่ต้องเจอกันอีก ตอนแรกที่เนสทราบว่าบูมก็เรียนต่อที่นี่ ความรู้สึกมันดีใจมาก เพราะอย่างน้อยก็เรียนที่เดียวกัน

                    ปลายทางขึ้นสถานะว่าอ่านแล้ว ทว่าไม่ได้ตอบกลับมา ดันมีสายเข้าแทนจากบูม สมองไม่อยากรับมือเจ้ากรรมกดรับไปแล้ว

                    "ฮัลโหลเนส เลิกจากกิจกรรมเชียร์กลางเค้าไปหานะ" บูมพูดเสียงใส

                    "ตรงไหน" เธอถาม ไม่ปฏิเสธสักคำ

                    "ที่ศูนย์อาหาร ว่าแต่เนสพักแถวไหน" เขารีบแจ้งสถานที่ทันที น้ำเสียงดูตื่นเต้นดีใจมาก ๆ จนเธอแทบอยากจะแซวว่าจะตื่นเต้นดีใจอะไรนักหนา

                    "หอแถวหลังมอ บูมอ่ะ"

                    "หลังมอเหมือนกัน"  เขาตอบ

                    "เค เดี๋ยวเจอกันนะ"

                    ตอนนี้ได้เวลาเลิกกิจกรรมของมหาลัยแล้ว เนสชวนเพื่อน ๆ ของตนไปด้วย ในการไปเจอบูมครั้งนี้ เพื่อน ๆ พาเนสมาตามนัด เนสกับเพื่อนมองหาโต๊ะทานข้าวที่ว่าง ให้พอตามจำนวนสมาชิกเพื่อนที่มาด้วยกัน ในที่สุดก้ได้โต๊ะว่างอีกมุมหนึ่ง ติดกับร้านขายก๋วยเตี๋ยวเรือพอดี

                    สภาพแวดล้อมในนี้เสียงดังไปด้วยนักศึกษาทุกชั้นปี ที่มาทานข้าวและมาเดินเล่น ทั้งเสียงของแม่ค้าพ่อค้า อีกทั้งเสียงทีวีที่เปิดไว้ เนสดูนาฬิกาทำไมบูมยังไม่มาอีก จะแกล้งหรือไร แต่ช่างเถอะจะมาไม่มาก็ช่าง ไม่สำคัญอยู่แล้ว ทว่าสมองกับใจไม่ไปด้วยกันเลย สายตาก็คอยมองหาบูมอยู่ร่ำไป

                    ไม่นานเธอก็เห็นผู้ชายคนนึงตัวสูง สวมชุดนักศึกษา เดินมุ่งหน้ามาทางศูนย์อาหาร สายตาเหมือนกำลังมองหาใครบางคนอยู่ มืออีกข้างเหมือนกำลังกดโทรศัพท์หาใคร บูมโทรหาเธอนั่นเอง

                    เมื่อมาถึงเนสแนะนำแต่ละคนให้รู้จัก สายตาเพื่อนผู้หญิงของเนสมองบูมแทบจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว เพราะความที่เป็นคนหน้าตาดี ทำให้บูมอดที่จะเคลิ้ม แต่ต้องสดุดสติสตังค์กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว เมื่อเจอสายตาของเนส บูมกล่าวทักทายสวัสดีทุกคนตามมารยาท

                    "ทุกคนนี่เพื่อนเราที่เล่าให้ฟัง" เธอกล่าวแนะนเขากับเพื่อน ๆ เขามองหน้าเธอทันทีเมื่อได้ยินคำว่าเพื่อน เพื่อนที่รู้ใจละกันเขาคิด

                    "เราภูนะ เป็นเพื่อนสนิทกับเนสที่สุดในนี้ เพราะเราสองคนจบจากโรงเรียนเดียวกัน เรียนห้องเดียวกัน ง่าย ๆ เลยรู้จักกันมาก่อนครับ"

                    "เพื่อนสนิทเหรอ" สายตาเหลือบไปมองเนส

                    "อือ เพื่อนสนิทเรา" เนสตอบไปตามความจริง

                    "เอ้านั่ง ๆ ค่ะ"  เพื่อนอีกคนชวนให้บูมนั่งพร้อมขยับเก้าอี้ให้

                    ภูกับเนสนั่งติดกัน บูมนั่งต่อจากภู ข้าง ๆ เนสอีกฝั่งนึงคือเพื่อนผู้หญิง บูมรู้สึกไม่ชอบใจที่เนสสนิทกับผู้ชายที่ชื่อภูอะไรนี่เลย สนิทกันแค่ไหน ขั้นไหน อยากรู้และอยากถามเนสมาก ไม่ใช่แค่ภู ผู้ชายทุกคนบนโลกใบนี้เขาไม่อยากให้เนสรู้จักและสนิทด้วย

                    "เราขอตัวก่อนนะเนส พอดีมีธุระ" เมื่อไม่ค่อยชอบใจกับการที่เนสทำตัวสนิทกับผู้ชายคนนี้ บรรยากาศมันก็ชวนไม่ให้อยากนั่งต่อ เพราะกำลังงอนอยู่

                    "อ้าว ! ถ้างั้นก็รีบไปเถอะ" เธอไม่สนใจเขาที่บอกว่าจะไปทำธุระ จะนัดเธอมาทำไมถ้ามีธุระก่อนจะหันไปคุยกับภูแทน วานให้ภูเอาข้าวที่สั่งไว้มาให้ด้วย ทำให้บูมไม่พอใจมากยิ่งขึ้น ลุกพรวดพลาดจากเก้าอี้ มองค้อนและเดินจากไป

                    ทำไมเนสถึงไม่มาคนเดียว เขาอุตส่าห์เตรียมแผนมาง้อให้ยอมกลับมาคบกันอีก แต่ดันพาเพื่อนมาด้วยทำไม และไอ้คนชื่อภูสนิทกันแค่ไหน อย่ามาคิดจะหลอกกันเหมือนครั้งไอ้พี่สแน็คให้ยากเลย แค่ครั้งนั้นก็เกินพอแล้ว

                    เธอรับรู้ได้ถึงความไม่พอใจของบูม  ที่แนะนำว่าภูคือเพื่อนสนิท แต่บูมจะมาทำกิริยากับเธอแบบนี้ไม่ได้ ก็เพื่อนสนิทกันจริง ๆ ไม่มีอะไรมากกว่านี้

                    "เนสจะทานต่อมั้ย เพื่อน ๆ อิ่มหมดแล้วนะ"  เนสรู้สึกตัวมัวแต่เหม่อลอยคิดเรื่องบูม ส่งยิ้มให้เพื่อนและรีบทานข้าวที่เหลือทันที

                    "บูมนะแฟนเนสเหรอ" ภูถามด้วยความสงสัย จบมาด้วยกันไม่เห็นเนสคบใครสักคน เคยได้ยินเข้าหูมาบ้างว่าเนสคบเพื่อนห้องนั้นห้องนี่ แต่ไม่นานก็เลิกกันไป เมื่อสักครู่บูมก็มีท่าทีแปลก ๆ เหมือนหึงเนสกับตนเอง

                    "เพื่อนอ่ะภู เขาอยู่ในเมือง บ้านย่าเขาติดกับบ้านเราเลยรู้จักกัน"   เนสตอบไปตามความจริง ไม่อยากพูดไปเยอะกว่านี้ ไม่ใช่กลัวว่าเพื่อนจะรู้ แต่เพราะกลัวใจตัวเองต่างหาก กลัวว่าจะใจอ่อนยอมกลับไปคบกับบูมอีกครั้ง

                    ในส่วนของอาร์ได้เรียนครูสมปรารถนา ที่มาหาลัยราชภัฏจังหวัดใกล้บ้าน อาร์เลือกเดินตามความฝันของพ่อแม่ ความฝันของตัวเองมากกว่าจะตามคนที่รัก  ยอมห่างกันยอมปล่อยให้บูมไปเรียนที่อื่น อาร์คิดเสมอว่าถึงบูมจะนอกใจก็ไม่เป็นไร คิดซะว่าผู้หญิงคนนั้นคงดีกว่าตนเองเสมอ

                    ความรักของเธอที่มีให้บูมยังเหมือนเดิมเสมอ เธอสัญญากับบูมว่าเธอจะไม่มีวันนอกใจบูม จะไม่มีใครขอให้บูมเชื่อใจเธอได้

                    ตู๊ด....ตู๊ด... สองสายที่บูมไม่รับมัวทำอะไรอยู่ หรือว่าจะกำลังยุ่ง นี่ก็เกือบจะสองทุ่มแล้วยังจะยุ่งอะไรอีก หรือจะพากันออกไปเที่ยวกลางคืนกับโต้ง สองคนยิ่งชอบเที่ยวพอ ไ กันอยู่ด้วย

                    เมื่อโทรหาบูมไม่ติดก็โทรหาโต้งแทน เธอลองโทรหาโต้งเผื่อจะรับสาย ในที่สุดโต้งก็รับสาย เสียงที่แทรกผ่านโทรศัพท์เข้ามาเสียงดังมาก เหมือนไม่ได้อยู่ในห้อง เธอถามหาบูมได้คำตอบว่าอยู่ด้วยกันนี่แหละ กับเพื่อนใหม่อีกสองคนพากันออกมาทานข้าว เธอจึงวางสายด้วยความสบายใจนิดหน่อย อย่างน้อยก็รู้ว่าบูมอยู่ที่ไหน

                    "วันแรกก็เที่ยวเตร่เลยเนอะ ไม่ห่วงอาร์เลยว่าจะเป็นยังไง" อาร์ฝากข้อความไว้ ส่วนตนเองก็เตรียมตัวอาบน้ำนอนพักผ่อน เนื่องจากเหนื่อยจากการทำกิจกรรมรวมน้องเฟรชชี่เหมือนกัน พรุ่งนี้มีอีกวัน และ มีต่อไปอีกหลายวันกว่าจะเสร็จ

                    คืนนี้บูมชวนโต้งไปเที่ยวนั่งร้านนมปั่นหลังมอ บางทีอาจจะเจอเนสก็ได้ เนสอาจจะออกมานั่งกับเพื่อน ๆ รอให้ขึ้นปีสองก่อนเถอะเขาจะย้ายมาพักแถวใกล้ ๆ กับเนส จะได้สะดวกสบายในการเจอกัน

                    ในร้านที่เขากับโต้งมานั่ง มีนักศึกษาทุกชั้นปีมานั่งดื่มนมปั่นขนมปังปิ้งมากมาย มาเป็นคู่บ้าง เป็นกลุ่มบ้าง ส่วนพวกตนมาแค่เพื่อน ๆ สี่คนผู้ชายล้วน ผู้คนในร้านก็จะมองแปลก ๆ นิดหน่อยที่ผู้ชายมาทานนมปั่น มันต้องเป็นร้านเหล้าโดยปกติ

                    "เนสออกมากินนมปั่นเร็ว เค้าอยู่ร้านแถวหลังมอเนี่ย" บูมฝากข้อความไปหาเนส ลุ้นว่าเนสจะอ่านหรือเปล่า หรือ ตอนนี้ก็กำลังเที่ยวอยู่ที่อื่น

                    "อยู่ข้างนอกแล้วกับภู กับเพื่อนใหม่"  เนสเปิดอ่านข้อความที่บูมทักมา และตอบไปในทันทีพวกตัวเองก็มาเช่นกัน

                    "กับภูเหรอ" เมื่อได้ยินชื่อนี้ก็รู้สึกไม่ชอบขึ้นมาดื้อ ๆ ไม่ใช่ไม่ชอบขี้หน้าหึงมากกว่า ยิ่งเนสบอกว่าเป็นเพื่อนสนิทกัน สนิทแค่ไหน ! ระดับไหน เขาอยากรู้และไม่อยากให้สนิทไปมากกว่านี้ อยากให้เนสอยู่ห่าง ๆ ไม่อยากให้อยู่ใกล้ มากมายความรู้สึกที่เขาอยากแสดงออกมาให้เนสได้รับรู้

                    "อือ ภูพาออกมาหาอะไรกินอ่ะ แล้วบูมอยู่ไหน"

                    "วันหลังบอกเค้าก็ได้นะ เดี๋ยวเค้าไปรับออกมา อยู่ไหนเค้าจะไปหา ส่งโลเคชั่นมา" ลืมตัวว่ายังไม่ได้กลับมาคบกัน เผลอออกคำสั่งไป