คือจะแทนตัวเองว่าเราน่ะ คือเราย้ายมาอยู่บ้านยายที่ต่างจังหวัดเพราะช่วงโควิดพ่อแม่กังวลเลยส่งเรามาที่ต่างจังหวัดมาอยู่กับยาย
บ้านต่างจังหวัดที่มาอยู่จะมีเด็กสองคนเป็นลูกพี่ลูกน้องเราคนแรกเป็นเด็กผู้หญิงอยู่ป.4อีกคนเด็กผู้ชายอยู่อ.2 ปและก็มียาย ช่วงแรกๆที่อยู่ก็ไม่มีอะไรหรอกทุกอย่างปกติดี อาจจะมีเล่นกันเสียงดังบางบ้างครั้ง
แต่พออยู่นานเข้าก็ได้รู้นิสัยแต่ละคนที่ทำให้เราขยะแขยงคนแรกเลยเด็กผู้หญิงที่เราเล่าให้ฟัง (ขอบอกก่อนเลยน่ะเราไม่ชอบเด็กแต่ก็ไม่ได้เกลียด มันอาจจะฟังดูแบบเห็นก็เขายังเด็กอยู่อาจจะทำอะไรพลาดบ้าง)
ต่อเลยนะคะเเ็กคนนี้สำหรับเล่ามองเขาแบบเห็นแกตัว เอาแต่ได้ แล้วก็ขี้เกียจสุดไปคือที่คิดแบบนี้เพราะว่าตอนเราทำงานบ้านเราจะเป็นคนทำเกือบทุกอย่างเลยทั้งทำกับข้าว ล้างจ้าง กวาดลานหน้าบ้าน ส่วนน้องผู้หญิงคือกวาดบ้านแค่ครึ่งเดียวเพราะอีกครึ่งเราจะทำเองแต่น้องมันก็ไม่ก็คือแบบขี้เกียจสุด เพราะกวาดบ้านเหมือนไม่กวาดเราเลยลองให้น้องกวาดแค่ครึ่งเดียวก็ไม่สะอาด ส่วนการทำน้ำเย็นให้กินน้องก็ไม่ทำ แต่เราเป็นคนทำเอง เราลองทำน้องไปว่า เห้ยว่างๆก็ช่วยหน่อย แต่น้องไม่ก็บ่นต่อเราแล้วก็ทำท่าไม่พอใจไอ้เราก็โกรธแหละแต่ทำอะไรไม่ไก้เลยเพราะยาย คือก็ที่จะมาเป็นแบบนี้เราเคยบอกแม่ไปเเล้วน่ะว่าแม่น้องมันไม่ช่วยเลยอ่ะ ต่อพอวางสายยายก็บอกกับเราว่าน้องมันก็ช่วยอยู่น่ะแล้วก็บ่นเราก็เออ ไม่ได้พูดอะไร แล้วเวลาขอให้มันทำงานบ้านน่ะคือเราต้องเสียตังอ่ะมันถึงจะยอมทำงานของมัน ตอนขอให้ช่วยเรื่องจิปาถะมันก็ไม่ช่วยอะไรเราเลย แต่เวลามีปัญหามันก็ขอให้เราช่วยเราก็ช่วย เวลามีขนมมันก็ขอเราก็ให้คิดในใจว่าให้ แต่เราเป็นคนใจอ่อนตอนแรกให้แต่หลังๆนี้ไม่ให้แล้ว แล้วมันก็ชอบขโมยของกินเราไปอย่างนมในตู้เย็นมันก็ขโมยไปแต่พอเราไปถามมันก็บอกไม่ได้เอาไปเเล้วเปลี่ยนเรื่องพูด เลย์ที่อยู่บนโต๊ะทำงานเราไม่ก็กินเกือบหมดเหลือไว้แค่สองชิ้นเพื่ออะไร เราก็งง
ส่วนคนที่สองที่เป็นเด็กผู้ชายไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กอนุบาลผู้ชายรู้จักเลข 1 กับ2รึยังคือยายบอกให้เราสอนบอกว่าอย่าตีมันเยอะน้องยังเด็กไอ้เราก็อืมคงไม่ได้ตีมากมั้งแต่น้องมันนับเลขยังไม่ได้เลย ส่วนตัวหนังสือเราก็ชวยสอนคัดเป็นหน้าเลยจับมือมันเขียนมันก็ทำได้น่ะ แต่เราจะเหลือตัวสุดท้ายของหน้าให้มันเขียนเองมันมองหน้าเราแล้วก็เขียนมองเหมือนจะเขียนน่ะแต่มันก็จับดินสอทำท่าเขียนแต่ไม่เขียนแล้วมองหน้าเราเลยบอกให้เขียนน้องมันก็ไม่เขียนเลยถามแต่มันไม่ตอบ เราเลยตีแล้วถามว่าจะตอบไม่ตอบน้องก็ไม่ตอบอะไรเลย แล้วเวลาเล่นโทรศัพท์มันเสียงดังจังว่ะ?
ส่วนยายเราจับได้ว่ายายแอบสูบเราเลยถามว่าสูบนานรึยังยายบอกว่าสูบได้ไม่นานแต่เราไปถามน้อง น้องบอกว่าสูบเป็นปีแล้ว ตอนแรกเราก็ไม่ชอบแต่อยู่สักพักก็ไม่ได้คิดไรแล้วเพราะคิดว่าเป็นคนดีที่สูบบุหรี่มั้งพอเราอยู่นานเข้าจากที่เราต้องทำแค่กับข้าวตอนเย็นเราต้องทำตอนเช้าด้วยไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแต่ยายก็เลิกทำเราก็ถามน้องสองคนว่าวันก่อนๆกินอะไรตอนเช้าน้องบอกๆไม่ได้กินเรายิ่งขยะแขยงยายเลยรู้สึกว่าอยู่กับตัวอะไรก็ไม่รู้ แล้วเวลาอยู่กับเพื่อนยายก็นินทาเราจำได้เลยว่าตอนนั้นเลยตื่นมาสายหน่อยเพราะเป็นวันหยุดและเราก็เป็นประจำเดือนด้วยเราใส่ซิ่นที่แม่ซื้อให้ตอนเป็นประจำเดือนเราก็ใส่ซิ่นและก็เสื้อกีฬาพอเราออกจากห้องเท่านั้นละ เพื่อนคนหนึ่งของยายก็หัวเราะดังมากแล้วถามว่าเราแต่งตัวอะไรมันทำให้เพื่อนคนอื่นๆรวมทั้งตัวยายหัวเราะเรา เราก็งงอะไรกูแต่งตัวอย่างงี้แล้วมันทำไม กูไปขอข้าวกินหรอคิดอยู่ว่าตัวเองจะอยู่ได้นานแค่ไหนทั้งป้าและพวกยายข้างบ้านก็สันดานเสียขนาดนี้
จากที่เรานิสัยดีกับยายพูดเพราะกับยายเราเริ่มพูดน้อยลง ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากพูดด้วยหรอกแล้วเหมือนเราจะทำตัวงี่เง่าด้วยยายเลยโทรไปบอกแม่ แม่โทรามาบอกเราว่าอย่าทำตัวงี่เง่ามห้ช่วยยายเราก็เอออืมได้ หลังจากคุยกับแม่คิดว่าที่เราทำยังไงอาจจะเป็นเราเองก็ได้ที่หาข้ออ้างมาอ้างเหมือนคนเห็นแก่ตัว
ส่วนตัวเราไม่ใช่คนดีน่ะเราออกจะเป็นคนที่ขี้เกียจ และขี้โม้และเราค่อนข้างโกรธง่ายแต่หลังไปไม่กลัวแล้วเพราะไม่รู้เหมื่อนกันว่าจะโกรธทำไม
แต่ยังไงเราก็ไม่ชอบอยู่ดีทั้งยายกับเพื่อนยายก็เล่นมาซะทุกวันแบบนี้
กูควรทำไง (ขออภัยในคำหยาบคาย)
ปัญหาญาตินิสัยเสีย
บ้านต่างจังหวัดที่มาอยู่จะมีเด็กสองคนเป็นลูกพี่ลูกน้องเราคนแรกเป็นเด็กผู้หญิงอยู่ป.4อีกคนเด็กผู้ชายอยู่อ.2 ปและก็มียาย ช่วงแรกๆที่อยู่ก็ไม่มีอะไรหรอกทุกอย่างปกติดี อาจจะมีเล่นกันเสียงดังบางบ้างครั้ง
แต่พออยู่นานเข้าก็ได้รู้นิสัยแต่ละคนที่ทำให้เราขยะแขยงคนแรกเลยเด็กผู้หญิงที่เราเล่าให้ฟัง (ขอบอกก่อนเลยน่ะเราไม่ชอบเด็กแต่ก็ไม่ได้เกลียด มันอาจจะฟังดูแบบเห็นก็เขายังเด็กอยู่อาจจะทำอะไรพลาดบ้าง)
ต่อเลยนะคะเเ็กคนนี้สำหรับเล่ามองเขาแบบเห็นแกตัว เอาแต่ได้ แล้วก็ขี้เกียจสุดไปคือที่คิดแบบนี้เพราะว่าตอนเราทำงานบ้านเราจะเป็นคนทำเกือบทุกอย่างเลยทั้งทำกับข้าว ล้างจ้าง กวาดลานหน้าบ้าน ส่วนน้องผู้หญิงคือกวาดบ้านแค่ครึ่งเดียวเพราะอีกครึ่งเราจะทำเองแต่น้องมันก็ไม่ก็คือแบบขี้เกียจสุด เพราะกวาดบ้านเหมือนไม่กวาดเราเลยลองให้น้องกวาดแค่ครึ่งเดียวก็ไม่สะอาด ส่วนการทำน้ำเย็นให้กินน้องก็ไม่ทำ แต่เราเป็นคนทำเอง เราลองทำน้องไปว่า เห้ยว่างๆก็ช่วยหน่อย แต่น้องไม่ก็บ่นต่อเราแล้วก็ทำท่าไม่พอใจไอ้เราก็โกรธแหละแต่ทำอะไรไม่ไก้เลยเพราะยาย คือก็ที่จะมาเป็นแบบนี้เราเคยบอกแม่ไปเเล้วน่ะว่าแม่น้องมันไม่ช่วยเลยอ่ะ ต่อพอวางสายยายก็บอกกับเราว่าน้องมันก็ช่วยอยู่น่ะแล้วก็บ่นเราก็เออ ไม่ได้พูดอะไร แล้วเวลาขอให้มันทำงานบ้านน่ะคือเราต้องเสียตังอ่ะมันถึงจะยอมทำงานของมัน ตอนขอให้ช่วยเรื่องจิปาถะมันก็ไม่ช่วยอะไรเราเลย แต่เวลามีปัญหามันก็ขอให้เราช่วยเราก็ช่วย เวลามีขนมมันก็ขอเราก็ให้คิดในใจว่าให้ แต่เราเป็นคนใจอ่อนตอนแรกให้แต่หลังๆนี้ไม่ให้แล้ว แล้วมันก็ชอบขโมยของกินเราไปอย่างนมในตู้เย็นมันก็ขโมยไปแต่พอเราไปถามมันก็บอกไม่ได้เอาไปเเล้วเปลี่ยนเรื่องพูด เลย์ที่อยู่บนโต๊ะทำงานเราไม่ก็กินเกือบหมดเหลือไว้แค่สองชิ้นเพื่ออะไร เราก็งง
ส่วนคนที่สองที่เป็นเด็กผู้ชายไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กอนุบาลผู้ชายรู้จักเลข 1 กับ2รึยังคือยายบอกให้เราสอนบอกว่าอย่าตีมันเยอะน้องยังเด็กไอ้เราก็อืมคงไม่ได้ตีมากมั้งแต่น้องมันนับเลขยังไม่ได้เลย ส่วนตัวหนังสือเราก็ชวยสอนคัดเป็นหน้าเลยจับมือมันเขียนมันก็ทำได้น่ะ แต่เราจะเหลือตัวสุดท้ายของหน้าให้มันเขียนเองมันมองหน้าเราแล้วก็เขียนมองเหมือนจะเขียนน่ะแต่มันก็จับดินสอทำท่าเขียนแต่ไม่เขียนแล้วมองหน้าเราเลยบอกให้เขียนน้องมันก็ไม่เขียนเลยถามแต่มันไม่ตอบ เราเลยตีแล้วถามว่าจะตอบไม่ตอบน้องก็ไม่ตอบอะไรเลย แล้วเวลาเล่นโทรศัพท์มันเสียงดังจังว่ะ?
ส่วนยายเราจับได้ว่ายายแอบสูบเราเลยถามว่าสูบนานรึยังยายบอกว่าสูบได้ไม่นานแต่เราไปถามน้อง น้องบอกว่าสูบเป็นปีแล้ว ตอนแรกเราก็ไม่ชอบแต่อยู่สักพักก็ไม่ได้คิดไรแล้วเพราะคิดว่าเป็นคนดีที่สูบบุหรี่มั้งพอเราอยู่นานเข้าจากที่เราต้องทำแค่กับข้าวตอนเย็นเราต้องทำตอนเช้าด้วยไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแต่ยายก็เลิกทำเราก็ถามน้องสองคนว่าวันก่อนๆกินอะไรตอนเช้าน้องบอกๆไม่ได้กินเรายิ่งขยะแขยงยายเลยรู้สึกว่าอยู่กับตัวอะไรก็ไม่รู้ แล้วเวลาอยู่กับเพื่อนยายก็นินทาเราจำได้เลยว่าตอนนั้นเลยตื่นมาสายหน่อยเพราะเป็นวันหยุดและเราก็เป็นประจำเดือนด้วยเราใส่ซิ่นที่แม่ซื้อให้ตอนเป็นประจำเดือนเราก็ใส่ซิ่นและก็เสื้อกีฬาพอเราออกจากห้องเท่านั้นละ เพื่อนคนหนึ่งของยายก็หัวเราะดังมากแล้วถามว่าเราแต่งตัวอะไรมันทำให้เพื่อนคนอื่นๆรวมทั้งตัวยายหัวเราะเรา เราก็งงอะไรกูแต่งตัวอย่างงี้แล้วมันทำไม กูไปขอข้าวกินหรอคิดอยู่ว่าตัวเองจะอยู่ได้นานแค่ไหนทั้งป้าและพวกยายข้างบ้านก็สันดานเสียขนาดนี้
จากที่เรานิสัยดีกับยายพูดเพราะกับยายเราเริ่มพูดน้อยลง ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากพูดด้วยหรอกแล้วเหมือนเราจะทำตัวงี่เง่าด้วยยายเลยโทรไปบอกแม่ แม่โทรามาบอกเราว่าอย่าทำตัวงี่เง่ามห้ช่วยยายเราก็เอออืมได้ หลังจากคุยกับแม่คิดว่าที่เราทำยังไงอาจจะเป็นเราเองก็ได้ที่หาข้ออ้างมาอ้างเหมือนคนเห็นแก่ตัว
ส่วนตัวเราไม่ใช่คนดีน่ะเราออกจะเป็นคนที่ขี้เกียจ และขี้โม้และเราค่อนข้างโกรธง่ายแต่หลังไปไม่กลัวแล้วเพราะไม่รู้เหมื่อนกันว่าจะโกรธทำไม
แต่ยังไงเราก็ไม่ชอบอยู่ดีทั้งยายกับเพื่อนยายก็เล่นมาซะทุกวันแบบนี้
กูควรทำไง (ขออภัยในคำหยาบคาย)