เราอายุ 28 เป็นคนค่อนข้างผอม น้ำหนัก 38-40 (ขึ้นๆลงๆ) ส่วนสูง 163 
กรรมพันธุ์ พ่อเรา ผอมสูง ส่วนแม่ หุ่นปกติ เราไม่ต่างจากคนอ้วนที่อยากผอม เราเองก็เป็นคนผอมที่อยากอ้วนเหมือนกัน เจอกันทีไรก็จะทักแต่แบบเดิมๆ มันเป็นธรรมเนียมไปแล้วเหรอ ? เราโดนตั้งฉายาตั้งแต่ประถม คนแถวบ้านมักจะเรียกว่า ไอ่แห้ง ไอ่จ่อย ตัวเล็ก อะไรทำนองนี้มาตลอด ไม่ว่าจะเพื่อนที่โรงเรียน ญาติพี่น้อง คุณครู เพื่อนบ้าน จนเปลี่ยนโรงเรียนมา ม.ปลาย ก็เรียกฉายาเดิมๆ เข้ามหาลัยก็ยังเรียกกันฉายาเดิมๆ จน เข้าวัยทำงาน ก็ไม่วาย 
คำถามที่เคยโดนทักตั้งแต่ประถม จนปัจจุบัน มันเป็นคำถามเดิมๆที่ฟังแล้วก็แสนเบื่อ คำถามที่ว่า
วันๆกินข้าวบ้างรึเปล่าเนี่ย กินอะไรบ้างไหมเนี่ย  มันก็มีหลายคำตอบ เราก็ตอบว่าพี่คิดว่าคนไม่กินข้าวใช้ชีวิตอยู่ได้ไหมล่ะ วันไหนเราอารมณ์ดี เราก็แค่หัวเราะแหะๆ กับคำถามเดิมๆพวกนั้น ทักจนเราชินเลยก็ว่าได้ เราทั้งไปตรวจสุขภาพ หาหมอที่รพ.เอกชน หมอตรวจ น้ำตาลในเลือด ไทรอยด์ เลือด เอ็กซเรย์ปอด ซึ่งทุกๆอย่างเราปกติดี ซึ่งก็เป็นคำตอบที่เราอยากได้ยิน หมอบอกเราแค่ว่า ร่างกายเราเผาผลาญเร็วกว่าคนปกติ อารมณ์ประมาณว่ากินเข้าไปร่างกายยังไม่ทันได้ดูดซึม มันก็เผาผลาญไปหมดแล้ว ได้คำแนะนำมาว่า เราต้องเพิ่มโปรตีน ออกกำลังกาย เพื่อเพิ่มมวลกล้ามเนื้อ หลังจากนั้นเราก็เลือกเวย์โปรตีนมาชงกิน แล้วช่วงเย็นเราก็ไปวิ่ง เราวิ่งได้แค่วันละประมาณ 3 กิโล ในทุกๆวัน คนรอบข้างชอบล้อว่าเราผอมจะตายห่ายังไปวิ่ง จะเอาอะไรมาลดอีก 
แต่เราอธิบายกับคนทุกคนไม่ไหว เราก็เลยไม่สนใจในคำถาม เราก็วิ่งต่อ บางวันก็ตามรุ่นพี่ไปฟิตเนสบ้าง เราทำแบบนี้อยู่ 3เดือน ท้อมาก เพราะหน้ำหนักเราขึ้นมาแค่2 กิโล ทั้งที่กินก็เยอะ ออกกำลังกาย ตามที่หมอแนะนำ เราชอบของมัน ของทอด ของหวาน ไม่เคยปฏิเสธที่จะไม่กิน ตอนนี้เราเลิกวิ่งแล้ว เราก็กินๆๆๆอย่างเดียว คนก็ยังทักคำเดิมๆอยู่ จนเรารู้สึกว่าเราควรจะชิน แล้วหูทวนลมไปเลยดีไหม