ขอระบายหน่อยนะคะ-ไม่รู้สิตั้งแต่ขึ้นมัธยมมาก็ไม่ค่อยร่าเริงแล้ว โดนพูดดุด่าคำหยาบคายจากแม่ตัวเองบ่อยบางทีเราไม่ผิดด้วยซ้ำด่าแต่ละทีนึกว่าเราถูกเก็บมาเลี้ยงตอนเด็กเราไม่แข็งแรงเท่าไหร่แพ้ง่ายเราโดนแกล้งสารพัดจากเพื่อนเราเป็นน้ำเหลืองไม่ดีโดนมดกัดหรือเป็นแผลเล็กน้อยก็เป็นหนองขาลายโดนทั้งเพื่อนทั้งญาติฝ่ายพ่อบางคนเรียกน๊อต เห็นหน้าเราก็แซวเรื่องขา แซวหุ่น สีผิว สาระพัดพอขึ้นม.ต้นมาเราเริ่มเป็นซึมๆเพราะม.ต้นทะเลาะกับแม่บ่อยหลายเรื่องมีช่วงนึงเราเครียดเพราะแม่ด่าเราแรงมากเวลาเราทำผิดไม่ว่าเรื่องเล็กหรือใหญ่ เราเริ่มเครียดเพราะคำพูดที่ว่าเราต่างๆนาๆมันชวนให้คิดว่าเขาไม่ตั้งใจมีเรา เราเครียดจนปวดหัวหัวจิกผมตัวเองหยิกแขนขาจนถลอกแล้วก็กรีดมือตัวเองไม่ได้อยากเรียกร้องความสนใจนะตอนนั้นแค่ไม่รู้วิธีกรีดให้โดนเส้นเลือดเพราะยังเด็กเฉยๆ พอกรีดเสร็จก็รู้สึกว่าโอเคพอแล้วดีขึ้น พอสองสามวันต่อมาเขาเห็นรอยกรีดที่แขนเขาก็ด่าเราสาระพัดบอกว่า กูเลี้ยงไม่ดีเหรออะไรต่อไม่รู้ค่อนข้างรุนแรงแต่ด้วยความที่ตอนนั้นแค่ม.2จำไม่ได้แล้ว ตั้งแต่นั้นมาเราก็กลัวการทำแบบนั้นไม่ใช่กลัวเจ็บนะแต่กลัวเวลาแม่ด่าเพราะมันทำให้เราเป็นหนักกว่าเดิมเราเลยเลี่ยงการถูกด่ามาตลอดเพราะว่าเรากลัวกลัวการตะคอกของแม่ตัวเอง เวลาเราแชร์หรือโพสต์อะไรแบบเหนื่อยๆเกี่ยวกับครอบครัวเขาก็ด่าเราเลย เป็น อะไรเก็บกดอะไรถ้าไม่ใช่ลูกกูไม่คุยกับหรอก เราก็เลยคิดมาตลอดได้แต่คิดในใจ หนูผิดอะไรเหรอแม่ทำไมแม่ด่าหนูแรงจัง ร้องไห้คิดววนอยู่อย่างนั้น เรารักแม่นะเราไม่เคยไม่รักแม่ แต่เรากลัวแม่มากเราไม่กล้ากอดกล้าหอมเลยเคยกอดหอมครั้งนึงตอนม.ต้น แม่เราก็บอกว่าหนีๆบอกร้อนบ้างไล่ให้ไปทำอย่างอื่นบ้างพอเริ่มขึ้นม.ปลายเราไม่ร่าเริงกับคนในครอบครัวแล้ว ที่เห็นคุยหัวเราะไม่มีความสุขจริงๆในเสียงหัวเราะเลยช่วงม.4ยังปกติม.5เริ่มเงียบกับคนในครอบครัวไม่อยากพูดไปอยากบอกอะไรตอนนี้ม.6แล้วเราเหนื่อยมากเหนื่อยแบบให้หนูตายได้ไหมหนูเหนื่อยมากเรื่องเรียนก็แทบจะตายงานเยอะมากขนาดทำงานส่งวันต่อวัน(ต่อ)วันนี้เราทะเลาะกับแม่อีกแล้ว คือนิ้วเราเป็นเชื้อราเราแพ้เจลแอลกอฮอแรงๆแพ้ซันไรแพ้น้ำแพ้ไปหมด(หมอที่ร้านขายยาบอก) พยายามอย่าโดนน้ำเพราะมันจะไม่หายนี่เราก็เชื่อหมอ พยามไม่โดนทายาควบคู่จนจะหายวันนี้เราคลุกข้าวให้หมาเราแล้วเราเผลอใช้มือสรุปมือเริ่มคันอีกเริ่มเป็นอีกแล้วตอนนั้นต้มมาม่าอยู่พอดีเราก็เลยยังไม่ล้างจานที่เราใช้ไว้เพราะคิดว่าจะมาทำความสะอาดมือที่เปื่อยก่อน แม่เราก็ไปเห็นด่าเราใหญ่เลย(ปกติเราไม่ค่อยกินข้าวช่วงนี้เครียดด้วยปวดหัวง่ายหงุดหงิดง่ายขี้รำคาญและยังรำคาญเสียงทุกอย่างที่ทำให้หงุดหงิดเราไม่เข้าใจว่าช่วงนี้เป็นอะไร)แม่เราก็ด่าเรารู้จักทำ-ทำไมไม่รู้จักล้างแช่ไว้ให้กูล้างเหรอ(เราก็เลยบอกว่าหนูไม่ได้แช่ไว้ให้แม่เดี๋ยวหนูก็ล้าง)แม่พูดล้างห่าอะไรกองอยู่นั่นหม้อคลุกให้หมาก็ไม่ล้างนั่นนี่ถ้าหมามันมีปัญญาล้างเองมันล้างแล้วไม่รอเจ้าของล้างหรอก(ที่จริงมันหยาบกว่านี้หน่อย) ยังไม่ทันได้บอกเลยว่ามือเปื้อยอีกแล้ว แต่แม่ไม่สนใจหรอกด่าลั่นบ้านด่าแต่คำแรงๆ อี อีสันดานมาหมดพอเราจะอธิบายเขาแม่ก็บอกว่า ไม่ต้องเถียงอีสันดานแค่มือเปื่อยยังกะจะตาย-ให้กูล้างนั่นนี่แม่อาจจะลืมว่าอาการที่เราแพ้อะไรหลายอย่างร่างกายไม่แข็งแรงเราเหมือนแม่ทั้งนั้น เราได้ยินเสียงที่แม่ตะคอกด่าแล้วเครียดจนปวดหัวได้แต่เสียบหูฟังแล้วเปิดเพลงให้ดังที่สุดเพื่อที่จะไม่ได้ยินเสียงแม่ เราได้แต่คิดถามตัวเองซ้ำๆ หนูผิดอะไรอ่ะแม่ ตอนนี้พิมพ์ไปปวดหัวไป เราไม่เล่าให้ใครฟังเพราะกลัวโดนว่าเรียกร้องความสนใจ แต่เราเหนื่อยจนหลุดปากพูดกับแฟนเรื่องที่ปวดหัวง่ายได้ยินเสียงอะไรก็หงุดหงิดปวดหัวรำคาญอยากไปให้พ้นๆ เราก็ไม่รู้หรอกว่าเราเป็นอะไร แต่แฟนเราก็ถามว่าแฟนเป็นอะไรทำไมแฟนเป็นแบบนี้(เราเรียกอีกคนว่าแฟน) (เค้ากลัวเราป่วย สภาพเรามันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ) เราป่วยเหรอแต่ชั่งเถอะป่วยอะไรก็ไม่สำคัญหรอกเพราะแม่ไม่สนใจอยู่ดี มีแค่แฟนจริงๆที่ไม่เคยทำให้เครียดหรือร้องไห้เลย เราเลยสบายใจที่จะบอกเรื่องส่วนตัวให้ฟังบ้าง เรารู้สึกสมองได้ผ่อนคลายเวลาอยู่กับเขาแต่พอกลับมาบ้านเราดันเป็นคนเงียบและนิ่งเหมือนเดิมบางทีก็อารมณ์ฉุนเฉียวมาก ไม่อยากพูดคุยไม่อยากทำอะไรไม่อยากกินข้าวจนเวลาโกรธหรือโมโหอะไรปวดหัวปวดท้องแน่นหน้าอก สั่น หายใจไม่ทัน เห้อ เราไม่ได้อยากตายขนาดนั้นแต่เราก็ไม่อยากอยู่ ได้พิมพ์แบบนี้ก็เหมือนได้เล่าให้ใครสักคนฟัง สุดท้ายนี้ หนูรักแม่มากๆแม่ไม่ต้องห่วงหนูจะดูแลแม่ ไม่เนรคุณแม่ จะทดแทนบุญคุณแม่ จบแล้ว (ถ้าจะแนะนำด้วยคำพูดให้คิดว่าแม่ยังไงก็คือแม่รบกวนอย่าแนะนำเลยนะคะ) ไม่อยากรู้สึกเนรคุณ