สวัสดีค่ะ เราเขียนกะทู้นี้เพื่อ
เราแค่ต้องการระบาย
ถ้าผิดพลาดอะไรขอโทษด้วยนะคะ🙏🙏

ช่วงนี้เป็นช่วงที่เครียดมากๆ
ปกติที่บ้านเรามีปัญหาเรื่องหนี้สินมากอยู่แล้ว แต่พอเข้าช่วงโควิดก็มีปัญหามากขึ้น
แต่สิ่งที่ทำให้เราเครียดมากก็คือ
ปัญหาในครอบครัว พ่อแม่เราทะเลาะกันบ่อยมาก เรารู้สึกท้อแท้ เหนื่อย
แม่เราชอบจับผิดเรื่องพ่อมีผู้หญิง
และเรื่องการเงินค่ะ
เราเหนื่อยกับการที่ต้องได้ยินเสียงที่พ่อกับแม่ทะเลาะกัน พอพ่อกับแม่ทะเลาะกันสุดท้ายเราก็ต้องพยายามให้ทุกอย่างในบ้านกลับมาเป็นเหมือนเดิม
หนักสุดคือเมื่อวานค่ะ
แค่ผู้หญิงมากดไลค์รูปโปรไฟล์พ่อ
ก็กลายเป็นเรื่องใหญ่
จนพ่อไล่ให้เราไปเก็บผ้าของพ่อ
พ่อไม่อยากอยู่ที่บ้านแล้วเรารู้สึกเคว้งมาก แม่เราก็พูดว่า ไม่อยากอยู่แล้ว
เรากดดันกับสถานะการณ์แบบนี้มาก
กดดันจนรู้สึกเศร้าน้ำตาไหลไม่หยุด
หายใจไม่ออก รู้สึกเหนื่อยกับปัญหาที่ต้องเจอ ทั้งจากทางบ้าน การเรียนออนไลน์
พ่อกับแม่เราเหมือนจะเข้าใจเรามาตลอด
แต่พอเอาเข้าจริง ไม่มีใครรับรู้ความรู้สึกเราในตอนนี้ เราร้องไห้ทุกคืน เราอยากทำร้ายตัวเอง เราอยากหายไป เราบอกใครไม่ได้ รู้สึกไม่มีคนรองรับความรู้สึก เรารู้สึกกลัวการมีความสุขมากๆ
เพราะผู้ใหญ่มักพูดว่า
"ถ้ามีความสุขมากเกินไปเดี๋ยวจะเจอเรื่องทุกข์ " เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่อายุ 16 เรากลัวการกลับบ้าน เราคิดว่าถ้ากลับบ้านแล้วมีปัญหาจะทำไง ก่อนกลับบ้านเราจึงทำตัวให้เศร้าที่สุดถึงบ้านเราจะได้เจอแต่ความสุขกับคนในครอบครัว
จริงๆแล้วเราก็ไม่ได้เป็นหนักขนาดนี้ตอนที่โรงเรียนยังเปิด เพราะตอนที่โรงเรียนเปิด เรายังมีเพื่อนที่ให้คำปรึกษาได้ ยังมีที่ระบาย แต่ด้วยหนี้สินของที่บ้านเราเลยต้องย้ายโรงเรียนปรับตัวมีสังคมใหม่ รู้สึกไม่มีเพื่อนไม่มีคนที่ไว้ใจได้เราเลยกดดันตัวเองมากขึ้น ถึงขั้นอยากหายไปเลย แล้วยิ่งเรียนออนไลน์ความกดดันยิ่งมากขึ้น เราเรียนไม่รู้เรื่องเราทำข้อสอบไม่ผ่านมันยิ่งเป็นสิ่งที่กดดันเรา เราคิดว่าเราจะจบปัญหาในชีวิตยังไง แต่สุดท้ายเราก็หาทางออกไม่เจอ
เรากดดันตัวเองมากเกินไป
คนในครอบครัวคาดหวังกับเรามากเกินไป ทุกอย่างมันโถมเข้ามาใส่เราจนเราตั้งตัวไม่ทัน จนตอนนี้อยากจะหายไปเลยค่ะ

ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ😊