เราแค่ออยากระบายค่ะ เราไม่รู้จะทำยังไงดีเราเหนื่อยมาก ครอบครัวกดดันจนหลังๆเราเครียดจนต้องกินยา เราเรียนได้เกรดประมาณ3.6 มาตลอด ไม่เป็นที่พึงพอใจของครอบครัวเราเหนื่อยมากๆค่ะแล้วเทอมนี้เกรดเราตกหนักมากลดลงมาเหลือแค่3.00 เป็นสิ่งที่แย่ที่สุดในชีวิตเราเลย เรายอมรับเลยค่ะว่ากิจกรรมแน่นจนเราจัดการเวลาไม่ได้ เราเรียนไม่เข้าใจ เรากลับบ้านมาไม่ค่อยได้อ่านหนังสือเลยค่ะ เราเหนื่อยมากๆอาทิตย์นึงเราไปเรียน6วัน ตื่นตีสี่ออกจากบ้านตีห้าทุกวันต้องออกพร้อมป้า รรเราอยู่ไกลถ้าออกเองจะหารถไปยากและรถติดมากค่ะ เราเหนื่อยกับการเรียนในทุกๆวัน นั่งรถเมล์กลับถึงบ้านก็5-6โมง ต้องเรียนเสริมพิเศษวันเสาร์อีก ครอบครัวเราพอเห็นว่าเกรดตกลงมาถึง3.00 ผิดหวังมากเลยค่ะ เราโดนลงโทษดจากครอบครัวไม่ให้ไปห้างกับเพื่อน พ่อแม่ก็จะไม่พาไปกินข้าวนอกบ้านและไม่ให้ทำกิจกรรมในรรตลอดระยะเวลา1เทอมจนกว่าเกรดจะเป็นที่พึงพอใจสำหรับครอบครัว เราโดนบ่นด่าทุกวัน เกรดตกลงมาเราก็ผิดหวังในตัวเองเหมือนกันค่ะ เรารู้ว่าคนรอบข้างผิดหวังกันหมด เราก็เสียใจทำไมตัวเองถึงทำได้แค่นี้ เราไปปรึกษาบางคนเขาก้บอกว่าได้เยอะแล้วแต่เราคงคิดว่าเป็นแค่คำปลอบใจรึเปล่า เราไม่เคยได้คำชมจากครอบครัวเลย เราไปแข่งมากี่ทีเราก็ไม่เคยชนะ ได้แต่ที่2-3-4 เราเหนื่อยและผืดหวังกับตัวเองมากมากค่ะ แถมเราพึ่งเลิกกับแฟนที่เป็นเซฟโซนให้เรา พอวันนึงเราเครียดเราไม่รู้จะระบายกับใคร เราได้แต่เก็บไว้คนเดียว เราทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากร้องไห้ เราก็ได้แต่คิดว่าเปิดเทอมจะตั้งใจเรียนมากกว่าเดิม แต่ตอนนี้ทุกคนในบ้านเราไม่เหมือนเดิมแล้ว บ่นด่าด้วยถ้อยคำที่แรงเกินไปมาก เขาคงผิดหวังและเสียใจกับตัวเรามากๆ เราเหนื่อยจัง