ตอนที่ 21

ณ ลานดินโล่งกว้าง ตรงกลางลานถูกปรับจนเรียบแห่งนี้ เจ้าฟ้าผู้ครองเมืองใช้เป็นที่ประหารนักโทษอุกฉกรรจ์ ตรงข้ามไม่ไกลคือพลับพลาที่ประทับชั่วคราวของเจ้าฟ้ากองคำฟั่น ซึ่งเสด็จมาเป็นประธานบัญชาการประหารด้วยพระองค์เอง

ร่างชราซูบผอมของกษัตริย์นั่งจ้องมองไปยังนักโทษประหารที่ทั้งร่างยับเยินจากการถูกเฆี่ยนตี ด้วยท่าทีที่เรียบเฉย คาดเดามิได้ว่ากำลังมีดำริใดอยู่ เคียงข้างคือราชธิดาแสนสวยที่มีนัยน์แวววาวอย่างสมพระทัยยิ่ง บัดนี้เวลาแห่งความตายได้มาถึงผู้ที่ตนหมายหัวเอาไว้นานแล้วว่าจักต้องกำจัดมันทิ้ง เพราะหนานแสนเมืองคือหอกข้างแคร่ เป็นเหมือนเศษเม็ดทรายในรองพระบาท เจ้าทหารทรยศผู้นี้เป็นศัตรูบัลลังก์ทองของกษัตริย์!

ขุนศึกผู้เคยคู่บัลลังก์ที่กลับกลายมาเป็นนักโทษเสียเอง ถูกจับนั่งมัดติดกับหลักไม้รูปกากบาทแบบกาจับหลักอยู่กลางลานประหาร มีใบตองสามยอดปูรองนั่ง พื้นดินตรงก้นนักโทษเขียนยันต์ลงอาคมเพื่อสะกดวิญญาณผีตายโหง ร่างล่ำสันของแสนเมืองยืดกายตรง พนมมือสองข้างที่มีกรวยดอกไม้ธูปเทียนเสียบอยู่ระหว่างอก ทีท่าสงบนิ่งเฉยรอรับการถูกประหารอย่างทระนง สิ่งที่อดีตแม่ทัพผู้เคยมีชื่อเสียงเกริกก้องเกรียงไกรไปทั้งเวียงแถน ที่ร้องขอเป็นครั้งสุดท้ายต่อกษัตริย์ก็คือ ขอไม่ให้ปิดตาตน เขาต้องการมองหาบุคคลผู้หนึ่งเป็นครั้งสุดท้าย

มิใช่มองไปยังเจ้าเหนือหัวผู้กำลังจะมีบัญชาให้บั่นคอตน

มิใช่เหล่าองครักษ์ซ้ายขวาและเจ้าชายนักรบผู้เข้าจับกุมเอาตัวเขามาลงอาญา

มิใช่เจ้านางสิริโฉมโสภา ทว่าซ่อนความอำมหิตเอาไว้ภายใน

อีกทั้งมิได้สนใจไยดีในเพชฌฆาตสองคน ซึ่งก้มกราบเจ้าฟ้าแล้วรับดาบที่ทรงยื่นให้ ก่อนลุกขึ้นก้าวอาด ๆ ตรงมายังลานประหาร 

หากสายตาอาลัยรักของเขาใคร่ได้เห็นดวงหน้าคล้ายกันกับสตรีในดวงใจ ผู้เป็นรักแรกและรักสุดท้ายของผู้ชายที่ชื่อแสนเมืองอีกสักครั้งก่อนตาย แต่เมื่อแลมองไปกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของลูกชาย สายตาทั้งคู่ของแสนเมืองจึงทอดมองออกไปยังทิศซึ่งเป็นที่ตั้งของเมืองจองลอง

...พ่อจำใจต้องลาเจ้าแล้วลูกชายของพ่อ ต่อแต่นี้ไปพ่อจะไม่สามารถอยู่ปกป้องเจ้าได้อีก ขอเจ้าจงระวังรักษาเนื้อรักษาตัวให้ดี...โอ อุษาประไพ อันความตายนี้ข้าจะกลัวก็หาไม่ เพราะอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า เราสองคนก็จะได้อยู่ด้วยกันจริง ๆ เสียที...

ชาวเมืองมากหลายที่ห้อมล้อมเฝ้ารอชมการประหารอยู่อย่างกระเหี้ยนกระหือรือ พากันส่งเสียงด่าทอสาปแช่งขุนทหารทรยศดังอื้ออึง หนานแสนเมืองเหยียดยิ้มมุมปากคล้ายยิ้มเยาะ ใช่แล้ว...เขากำลังยิ้มเยาะโชคชะตาของตัวเอง 

เมื่อกาลก่อนผู้คนเหล่านี้เคยแซ่ซ้องสรรเสริญในฝีมือการรบอันฉกาจฉกรรจ์ยากหาใครเทียมได้ของแม่ทัพนามกระเดื่อง พวกเขาต่างโปรยปรายกลีบดอกไม้ลงบนทางเดิน บ้างก็ส่งช่อดอกสวย ๆ กำนัลแก่ทหารกล้าเยี่ยงเขา ยามเมื่อกลับมาจากการกรำศึก เสียงโห่ร้องแสดงความชื่นชมยินดีดังกึกก้องไปทั่วทุกมุมเมือง

...พวกเขารักข้ายามเมื่อสามารถอาศัยอยู่ภายในกำแพงเมืองได้อย่างสงบสุขและปลอดภัย เพราะมีทหารเยี่ยงข้าเป็นด่านหน้า เอาชีวิตของตัวเองเข้าปกป้อง บัดนี้พวกเขากำลังต้องการเห็นความตายของขุนทหารผู้โดนตราหน้าว่าทรยศ เพราะบังอาจลอบปลงพระชนม์กษัตริย์เสียให้สาสมแก่ใจ โดยไม่แยแสคุณงามความดีที่เคยมีมาของข้าบ้างเลย ต่างเรียกร้องให้ตายด้วยสีหน้าท่าทางที่ดุร้ายราวเสียสติ...

“ฆ่าไอ้คนทรยศ”

“ฆ่ามัน ฆ่ามัน”

เสียงปี่โหยหวนบรรเลงเพลงเรียกวิญญาณ ก่อนเปลี่ยนเป็นกระชั้นเร่งเร็วขึ้น ปลุกเร้าให้ฆ่าฟัน เพชฌฆาตทั้งสองร่ายรำดาบสลับกับพาดมันลงบนลำคอของนักโทษอยู่ไปมา อดีตขุนศึกใหญ่เชิดหน้ารับกับความตายโดยไม่หวั่นเกรง แต่ทว่าสองตายังไม่วายแลมอง ซึ่งก็ไม่ได้พบเจอ...

พลันนั้นเจ้าฟ้าทรงประกาศก้อง

“ประหารคนทรยศบัดเดี๋ยวนี้”

สิ้นกระแสรับสั่ง เพชฌฆาตดาบหนึ่งจึงเงื้อดาบขึ้นสุดแขน ก่อนฟาดคมดาบลงกระทบกับก้านคอของแสนเมืองถนัดถนี่ ศีรษะขุนทหารใหญ่ก็ขาดกระเด็นกลิ้งตกลงกลางลาน!

เป็นอีกคราที่ท้องฟ้าเหนือเมืองเวียงแถนเกิดมีเมฆดำกลุ่มใหญ่เคลื่อนตัวมาบดบังแสงอาทิตย์ไว้จนมืดครึ้มลง เสียงฟ้าร้องคำรามดังครืน ๆ ฉับพลันภายในเวียงหลายแห่งถูกอสนีบาตฟาดลงอยู่เปรี้ยง ๆ ก่อนสายฝนเทกระหน่ำลงมาราวฟ้ารั่ว ฝนห่าใหญ่ที่ตกลงมาในเพลานี้ คล้ายดั่งน้ำตาฟ้าซึ่งหลั่งลงมาให้กับชะตากรรมของบ้านเมือง ที่ร้างขุนศึกฝีมือดีไปทีละคน!

 
ฝนห่าใหญ่มิใช่ตกเฉพาะเมืองเวียงแถน เพลาเดียวกันนี้ในเมืองจองลองเองฝนก็ตกหนัก และมีลมแรงพัดกระหน่ำราวบ้าคลั่ง หอบเอาสิ่งของข้างนอกที่พักพังเสียหายระเนระนาด บรรดาผู้คนต่างหลบอยู่แต่ในบ้านเรือนของตนเพราะกลัวเปียกปอน 

ทว่าหน้าตำหนักของเจ้าหลวงจองลอง ยังมีบุคคลหนึ่งยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางห่าฝน ร่างนั้นโทรมไปด้วยสายน้ำที่ไหลผ่านร่างจนชุ่มโชก ยามนี้หากแม้นใครผ่านมาประสบกับเขาเข้า ย่อมมิอาจแยกได้ว่าสายธาราที่ไหลท่วมใบหน้าอยู่นั้น เป็นหยาดน้ำตาหรือสายพิรุณกันแน่

“พ่อ.....” 

เสียงครางแผ่วหวิวเคล้าสาบสะอื้นได้ถูกเสียงอสนีบาตกลบเสียจนหมดสิ้น บัดนี้อดีตเจ้าชายใหญ่ของเวียงแถนเหลือลำพังตัวคนเดียวแล้ว สายจากเวียงแถนเร่งม้าทั้งวันทั้งคืนมาส่งข่าวให้ทรงทราบ ตนจึงแจ้งว่าเวลานี้คือเวลาที่แม่ทัพแสนเมืองต้องถูกประหาร และร่างไร้ศีรษะของบิดาตน ก็คงกำลังคาอยู่กลางลาน 

เจ้าหลวงลูกชู้หันกายก้าวเข้าหาที่กำบัง ทรงรับเอาผ้าจากนางกำนัลมาเช็ดน้ำฝนที่เปียกโชก ข้างนอกสายฝนยังตกกระหน่ำรุนแรง แต่นัยน์ทั้งคู่ที่เปียกชุ่มด้วยสายน้ำได้ถูกเช็ดจนแห้งไปแล้ว อัสสุชลหยุดหลั่งออกมาข้างนอก ทว่ามันกลับหลั่งไหลท่วมบ่าอยู่ภายในทรวงอันขมขื่น หากแต่เพียงครู่เดียว เพลิงแค้นก็ลุกฮือโหมขึ้นแทนที่ แผดเผาจนร้อนรุ่มไปหมดทั้งกายและใจ!

 
เสร็จสิ้นการชำระโทษานุโทษคนทรยศ เหตุการณ์ร้ายทั้งปวงได้ยุติลง หอคำเมืองเวียงแถนกลับเข้าสู่ความสงบสุขอีกครา เสี้ยนหนามและหอกข้างแคร่ทั้งหมดได้ถูกกำจัดไป บ้านเมืองดำเนินไปตามราชโองการ นั่นก็คือ เจ้าชายจุมมณีที่มีชันษาเพียงสิบสองปีได้ขึ้นกินตำแหน่งเจ้าแกมเมือง เป็นรัชทายาทสืบต่อบัลลังก์ทองของเวียงแถน ภายใต้การค้ำยันราชบัลลังก์ของพระธิดาองค์โต ส่วนเจ้าชายมหาคำคืนได้กินตำแหน่งเจ้าหลวงเมืองจองลอง ทุกสิ่งดูเหมือนเป็นไปด้วยความสงบเรียบร้อยดี แต่หาได้เป็นเช่นนั้นไม่ เพราะมันกลับทำให้อดีตเจ้าชายใหญ่ผู้พกความแค้นไว้แน่นอก ยอมเข้าด้วยกับอูหม่องผู้ที่ยังหมายจะแก้แค้นศัตรูคู่อาฆาตในเมืองเวียงแถนอยู่ทุกขณะจิต ซึ่งหนทางเดียวที่นายพลเฒ่าจะประสบความสำเร็จสมประสงค์ก็คือ จักต้องทำลายล้างเมืองเวียงแถนให้พินาศสิ้นลงเสียก่อน และการนี้ก็มิได้ลำบากอีกต่อไป ด้วยค่ายสนกลในและจุดอ่อนที่ควรบุกเข้าโจมตีเพื่อเอาชนะโดยง่ายนั้น บัดนี้ได้มีคนในเป็นหนอนบ่อนไส้คอยบอกให้รู้จนหมดสิ้น

อา...แผ่นดินในน่านฟ้า มหาอาณาจักรอันเกรียงไกรไม่ว่าจะเป็นแว่นแคว้นใด หากบัลลังก์ไหนของกษัตริย์มีพระญาติแย่งชิงบัลลังก์กันเองจนต้องผลาญญาติ ผลาญกันเองยังไม่พอ ผู้แพ้ก็ไปชักชวนคนอื่นให้เข้ามาผลาญญาติของตนเสียอีกด้วย ผลจากการแบ่งฝักฝ่ายเข้าต่อสู้ห้ำหั่นกันเอง ยังทำให้ต้องสูญเสียนายทหารฝีมือดี ตลอดจนผู้ใต้บังคับบัญชาของขุนทหารเหล่านั้น ก็ย่อมเกิดความเคียดแค้นชิงชังต่ออีกฝ่าย เกิดการแบ่งพวกแบ่งข้าง มิได้สามัคคีกันเหมือนเก่า เยี่ยงนี้แล้วเห็นที่ชะตากรรมของแคว้นนั้นคงจักถึงกาลล่มสลาย เหตุการณ์เช่นนี้เคยเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ซ้ำรอยเดิมมาแต่ปางบรรพ์ 

(มีต่อ)