พระพายราเพยทกุกิ่งก้าน บษุบงก็เบิกบานผกากร รัศมีพระจนัทร์ก็มวัหมองเหมือนหนึ่งจะเศร้าโศกแสนวิปโยคเมื่อ ยามปัจจุสมยั ทงั้รัศมีพระสุริโยทยัส่องอย่รูางๆขึน้เรืองฟ้า เสียงชะนีเหนี่ยวไม้ไห้หาละห้อย โหย พระกาลงั นางก็อิดโรยพิไรร่าร้อง พระสรุ เสียงเธอก่กู ้องกงั วานดง เทพเจ้าทุก พระองค์กอดพระหตัถ์เงี่ยพระโสตสดบัสารพระเยาวมาลย์เธอเที่ยวหาพระลกู พระนางเธอ เสวยทกุข์แสนเข็ญตงั้แต่ยามเย็นจนรุ่งเช้าก็สดุสนิ้ที่จะเที่ยวค้นทกุตาแหน่งแห่งละสาม หนเธอเที่ยวหา ( ปณฺณรสโยชนมคฺค ) ถ้าจะคลี่คลายขยายมรคาก็ได้สิบห้าโยชน์โดย นิยม นางจึ่งเซซงัเข้าไปส่พู ระอาศรมบงัคมบาทพระภสั ดา ประหนึ่งว่าชีวาจะวางวาย ทาลายล่วง สองพระกรเธอข้อนทรวงทรงพระกนั แสงครวญคร่าแล้วราพนั ว่า โอ้เจ้าดวง สริยนัจนัทรทงั้ค่ขูองแม่เอ่ยแม่ไม่รู้เลยว่าเจ้าจะหนีพระมารดาไปส่พูาราใดไม่รู้ที


ขอบคุณมากๆเลยนะคะ