ถอดคำประพันธ์ ร่ายยาวมหาเวสสันดรชาดก กันฑ์มัทรีให้หน่อยนะค่ะ
    ภิกฺขเว  ดูกรสงฆ์ผู้ทรงพรหมจารี  เมื่อสมเด็จพระมัทรีทรงกำสรดแสนกัมปนาทเพียงพระสันดานจะขาดจะดับสูญ          ปริเทวิตฺวา  นางเสวยพระอาดูรพูนเทวษในพระอุรานำ้พระอัสสุชลนาเธอไหลนองคลองพระเนตร  ทรงพระกันแสงแสนเทวษพิไรร่ำ  ตั่งแต่ประถมยามค่ำไม่หย่อนหยุดแต่สักโมงยาม  นางเสด็จไต่เต้าติดตามทุกตำบลละเมาะไม้ไพรสณฑ์ศิขริน ทุกห้วยธารละหานหินเหวหุบห้องคูหาวาส  ทรงพระพิไรร้องก้องประกาศเกริ่นสำเนียง   พระสุรเสียงเธอเยือกเย็นระย่อทุกอกสัตว์    พระพายรำเพยพัดทุกกิ่งก้านบุษบงก็เบิกบานผกากร  รัศมีพระจันทรก็มัวหมองเหมือนหนึ่งจะเศร้าโศกแสนวิปโยคเมื่อยามปัจจุสมัย  ทั้งรัศมีพระสุริโยทัยส่องอยู่รางๆ  ขึ้นเรืองฟ้า เสียงชะนีเหนี่ยวไม่ไห้หาละห้อยโหย พระกำลังนางก็อิดโรยพิไรร่ำร้อง  พระสุรเสียงเธอกู่ก้องกังวานดง  เทพเจ้าทุกพระองค์กอดพระหัตถ์เงี่ยพระโสตสดับสาร  พระเยาวมาลย์เธอเที่ยวหาพระลูก  พระนางเธอเสวยทุกข์แสนเข็ญ  ตั่งแต่ยามเย็นจนรุ่งเช้าก็สุดสิ้นที่จะเที่ยวค้น  ทุกตำแหน่งแห่งละสามหนเธอเที่ยวหา  ปณฺณรสโยชนมคฺํค ํค  ถ้าจะคลี่คลายขยายมรคาก็ได้สิบห้าโยชน์โดยนิยม  นางจึงเซซังเข้าไปสู่พระอาศรมบังคมบาทพระภัสดา  ประหนึ่งว่าชีวาจะวางวายทำลายล่วง  สองพระกรเธอข้อนทรวงทรงพระกันแสงครวญคร่ำแล้วรำพันว่า  โอ้เจ้าดวงสุริยันจันทรทั้งคู่ของแม่เอ่ยแม่ไม่รู้เลยว่าเจ้าจะหนีพระมารดาไปสู่พาราใดไม่รู้ที่  หรือจะข้ามนทีทะเลวนหิมเวศประเทศทิศแดนใด  ถ้ารู้แจ้งประจักษ์ใจแม่ก็จะตามเจ้าไปจนสุดแรงนี่ก็เหลือที่แม่จะเที่ยวแสวงสืบเสาะหาเมื่อเช้าแม่จะเข้าไปสู่ป่า  พ่อชาลีแม่กัณหายังทูลสั่งแม่ยังกลับหลังมาโลมลูบจูบกระหม่อมจอมเกล้าทั้งสองรา  กลิ่นยังจับนาสาอยู่รวยรื่น  โอ้ลูกข้านี้จะไม่คืนเสียแล้วกระมังในครั้งนี้  กัณหาชาลีลูกรักแม่นับวันแต่ว่าจะแลลับล่วงไปเสียแล้วละหนอใครจะกอดพระศอเสวยนมผทมด้วยแม่เล่า  ยามเมื่อแม่จะเข้าที่บรรจถรณ์เจ้าเคยเคียงเรียงหมอนนอนแนบข้างทุกราตรี  แต่นี่แม่จะกล่อมใครให้นิทราโอ้แม่อุ้มท้องประคองเคียงเลี้ยงเจ้ามาก็หมายมั่น  สำคัญว่าจะได้อยู่เป็นเพื่อนยากจะฝากฝีพึ่งลูกทั้งสองคนมิรู้ว่าจะกลับวิบัติพลัดพรากไม่เป็นผลให้อาเพศผิดประมาณ  เจ้าเอาแต่ห่วงสงสารนี่หรือมาสวมคล้องให้แม่นี้ติดต้องข้องอยู่ด้วยอาลัยเจ้าทิ้งชื่อและโฉมไว้ให้เปล่าอกในวิณญาณ์เมื่อเ้าแม่จะเข้าไปสู่ป่ายังได้เห็นเจ้าอยู่หลัดๆ  ควรละหรือมาสลัดแม่นี้ไว้  เหมือนจะเตือนให้แม่นี้บรรลัยเสียจริงแล้ว  ควรจะสงสารเอ่ยด้วยนางแก้วกัลณี  น้อมพระเกศีลงทูลถามหวังจะติดตามลูกรักทั้งสองรากราบถวายบังคมลาลุกเลื่อนเขยื้อนยกพระบาทเยื่องย่างพระกานนางให้เสียวสั่นหวั่นไหวไปทั้งสององค์  ดุจชายธงอันต้องกำลงลมอยู่ลิ่วๆสิ้นพระแรงโรยเธอโหยหิวระหวยทรวง  พระศอเธอหงุบง่วงดวงพระพักตร์เธอผิดเผือดให้แปรผัน  จะทูลสั่งก็ยังมิทันที่ว่าจะทูลเลย  แต่พอตรัสว่าพระคุณเจ้าเอ๋ยคำเดียวเท่านั้นก็หายเสียงเอียงพระกายบ่ายศิโรเพฐน์  พระเนตรหลับหับพระโอษฐ์ลงทันที  วิสญฺญี  หุตฺวานางก็ถึงวิสัญญีสลบลงตรงหน้าฉาน  ปานประหนึ่งว่าพุ่มฉัตรทองอันต้องสายอัสนีฟาดขาดระเนนเอนแล้วก็ล้มลงตรงหน้าพระที่นั่งเจ้านั้นแล
ขอบคุณคะ