เรารู้สึกว่าตัวเองอาจเป็นโรคซึมเศร้า คนภายนอกที่เห็นเราอาจมองว่าเราเป็นคนนิ่งๆไม่พูดไม่จา โมโหง่ายไม่น่าคบ แต่คนที่เป็นเพื่อนกับเรายะรู้ว่าเรามีปัญหาครอบครัว ครอบครัวทะเลาะกันบ่อย พ่อเลี้ยงเราไม่ชอบหน้าเรา เคยโดนทุบตีบ่อยๆจนฝังใจ จนตอนนี้แค่เขาพูดกับเราประโยคพูดธรรมดาๆไม่มีคำขมขี่ก็ทำให้เราร้องไห้ได้โดยอัตโนมัติ ทุกวันนี้เรารู้สึกเบื่อโลกนี้มากๆ เบื่อจนเริ่มรู้สึกถอยใจในการมีชีวิตไปหลายครั้ง แต่ทุกครั้งคนที่ดึงเรากลับมาก็แค่นึกถึงแม่กับญาติ พอดึงตัวเองกลับมาได้ ก็เริ่มคิดอีกว่าคนในครอบครัวเคยเห็นเรามั้ย เราเคยพูดกับครอบครัวหรือญาติแล้วว่าทำแบบประเมินโรคซึมเศร้ามาหลายอันแต่ผลมันคือขั้นรุนแรง เรายังไม่ได้พูดต่อเลยว่าอยากให้พาไปหาหมอ ทุกคนตอบกลับเราเหมือนกันหมด ว่ามันไร้สาระ เราถอดใจกลับการที่จะเริ่มพูดเริ่มบอก เก็บไว้คนเดียวทนไว้คนเดียว จากเราคนที่เคยร่าเริ่งสดใสกล้าพูดกล้าทำ แต่มันเริ่มตั้งแต่5-6ปีก่อนที่เราเริ่มเก็บตัว ไม่พูดไม่จากับคนในครอบครัว เริ่มรู้สึกหมดกำลังใจ เครียดทุกวัน ข้าวก็ไม่ค่อยได้กินเพราะเครียด เบื่ออาหาร อยู่แต่ในห้องบางครั้งแค่นั่งอยู่เฉยๆน้ำตาก็ไหลออกมาเอง ครั้งนึงตอนม.4ตอนนี้เราอยู่ม.5 อาจารย์เคยให้นักเรียนทั้งห้องนั่งทำแบบทดสอบโรคซึมเศร้าทำเสร็จให้เอวผลไปให้เขาดู เขาตกใจกับผลของเรา5555ขั้นรุนแรง เขาให้ระบายออกไปแต่แม่เราเคยบอกไว้ว่าเรื่องในครอบครัวไม่ค้องให้คนอื่นรู้ แต่ก็นะพอมีโอกาสแล้วเราก็คิดว่าควรบอกให้ใครสักคนได้รับรู้ไม่ใช่เก็บไว้คนเดียว เราเล่าไปทั้งน้ำตาเลยละ5555 คาบต่อมาที่เรียนกับอาจารย์คนนี้อีกเขาเอาแบบประเมินมาให้ทำอีกแล้วแต่มันเป็นแบบประเมินคุยกับตัวเอง ทำได้ไม่ถึงครึ่งเลย เจอคำถามว่าถ้ากลับไปเป็นเด็กจะทำอะไร สตั้นเลยละ ถ้ากลับไปเป็นเด็กได้ อยากขอบอกแม่ว่าไม่เอาผู้ชายคนนี้มาเป็นพ่อของหนูมันเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว ที่พึงในตอนเด็กของหนูก็จากไปได้5-6ปีแล้วเหมือนกัน ครั้งนึงเคยอยากตายให้จบๆไปเขายังเข้าฝันมาบอกไม่ให้ทำอย่างนั้น แต่กลับกันคนที่กำลังอยู่บนโลกนี้ด้วยกันกลับพูดว่าทำตัวไร้สาระเรื่องแค่นี้คิดฆ่าตัวตาย สำหรับเรามันไม่ใช่เรื่องแค่นี้ เด็กวัยรุ่นอย่างเรามันควรได้เจอกับสิ่งที่ดีไม่ใช่สิ่งที่ฝังลึกอยู่ในใจทำให้ไม่กล้าใช้ชีวิตกับโลกถายนอกอย่างงี้