พ่อเเม่เรามีลูก 7 คน เราเป็นคนสุดท้อง อายุ20 คนที่1-6 อายุ30 up หมดเเล้ว เหลือเราคนเดียวที่ยังเรียนไม่จบ พ่อเเม่เราเริ่มเเก่ เริ่มไม่ทำงาน ไม่มีรายได้ เราต้องกู้กยศ มาเรียน ทุกครั้งกลับบ้านมา เเรกๆก็ดี หลังๆพ่อเเม่ชอบทะเลาะกัน เราโดนพี่ด่าบ้าง ว่าเราเห็นเเก่ตัว อยู่เเต่หอช่วงโควิดมันเรียนออนไลน์ เเต่เราก็มีสอบทุกอาทิตย์ เราสอบกับเพื่อนเรา เราลองมาอยู่บ้าน1 อาทิตย์ เเทบเรียนไม่รู้เรื่อง หลานเต็มบ้าน เราเเทบไม่มีสมาธิ เราเครียดมาก เขาก็ไม่ยอมให้เรากลับ เขาไม่เข้าใจเรา เราไม่ได้ไปเที่ยวร้านเหล้าอะไรเลย คำพูดที่เราเจ็บสุดคือพี่โทรมาว่า ถ้ากลับไปเป็นโควิดขึ้นมา กูไม่ช่วยอะไรทั้งนั้น  ดูคำพูดของคนเป็นพี่ ทั้งนี้ เราร้องไห้ พี่เเต่ละคนก็โทรมาด่าเพิ่ม เราหลับตี4-5 ทุกวัน เรานอนไม่หลับ เราคิดมาก ปวดหัวสุดๆ เรียนก็ไม่รู้เรื่อง เเถมยังมาเจอทางบ้านเป็นเเบบนี้  เราคิดตลอดว่า ถ้าเลี้ยงเราไม่รอดเเล้วจะให้เราเกิดมาทำไม  เขาไม่มีคำพูดด้านบวกกับเราเลย  ใครว่าเกิดเป็นน้องดี สำหรับเรามันเเย่มาก ของทุกอย่างเราเก็บเงินหาเงินซื้อเอง ได้ใช้ของต่อพี่มาตลอด   เราเคยคิดจะกินยาเยอะๆกรอกปาก ถ้าตอนนั้นเพื่อนไม่โทรมาเราน่าจะตายไปแล้ว เหมือนเราจะเป็นโรคซึมเศร้าเลยว่ะ
** ถ้าเราพิมไม่เข้าใจยังไงอย่าว่าเรานะ ตอนนี้เราพิมด้วยร้องไห้ไปด้วย นี้คือพื้นที่ระบายของเราเลย ** ขอบคุณที่อ่านนะ